Van Porto Santo naar Gran Canaria

 

Op maandagmorgen 9 november staat het afscheidscommitee klaar om mij uit te wuiven. Ik krijg het er warempel toch een beetje moeilijk mee. Tot weerziens... gauw .

Gran Canaria, here I come....

De voorspellingen tonen overwegend licht weer. 10 a 15 kts NE, draaiend, eerst naar Oost, later terug NE en afzwakkend naar 5 a 10kts. Een echt Billy weertje dus. Ik krijg Hiawatha noch Evilia zover mij te volgen. Te weinig wind voor hen. Het is nochtans het enige weervenster dat zich aanbiedt in de komende 14 dagen. Bovendien lijkt er zich bij aankomst in Gran Canaria een mooi weer periode te ontwikkelen met + 25°C zomertemperaturen.  Ook zou een verplichte Covid test te ondergaan zijn vanaf 14 november....ik zou er nog net kunnen aan ontsnappen dus...... Vamos !!  Ik begin al mijn Spaans te oefenen.

Ik tuf naar buiten. Anne staat fotootjes te maken. Ook Caroline zie ik nog even zwaaien op de Pier.  Het grootzeil gaat omhoog, fenders worden opgeborgen. De fok blijft nog even in zijn zak. Er is geen wind, nog niet.....

Terug alleen op de oceaan. De 300 mijl naar Las Palmas Gran Canaria zullen mij zo'n 3 dagen zeilen kosten.  Ik laat mijn vislijn afvieren.... deze met de inktvis maar eens. Ik loop iets minder dan 5 kts, de romp is niet helemaal proper meer. 'k Had toch nog eens moeten duiken en de romp wat kuisen denk ik nu.... te laat.

Het eiland waar we een maand te gast waren, alle vrienden die ik achterlaat, mooie herinneringen, verdwijnen langzaam, zeer langzaam in het kielzog. Ik zie Madeira aan stuurboord en ook de Ilhas Desertas komen dichterbij. De koers is zo'n 170°  

Tegen de vroege avond mag de motor uit. Ik heb een heerlijk backstagwindje van zo'n 12 a 15 kts.  De Billy in zijn nopjes, zijn schipper ook. Met het donker verdwijnt het eiland uit zicht, de GSM dekking valt weg met hierbij ook het contact met de bewoonde wereld. Enkel de Garmin inreach kan nog contact houden via Satelliet. Mijn positie wordt om de vier uur doorgegeven.  Vrienden kunnen op die manier zien waar ik precies uitgang. Jean Pierre stuurt zijn eerste meteo bericht....... hm.... toch 20 knopen NE tot NNE tegen de morgen.

De avond valt. De wind neemt toe en ik steek uit voorzorg een rifje. Daar gaan we weer. Half uurtje horizontaal, wekkertje loopt af. Ais controleren. Eventjes mijn hoofd buiten, de koplamp schijnt eens rond naar de zeilen en Mister Windvaan. Alles ok. Ik zie de lichten van de eilanden ten noorden van mij (Porto Santo en Madeira) nog steeds tegen de wolken reflekteren.  Lichtpollutie, ook hier. Toch fonkelen boven mij de sterren op volle kracht. Wat is dit toch mooi.

De morgen met zon komt tegen 7 uur. Het waait nu toch lekker door uit Oost, zo’n 20 knopen. Ik steek nog een reefje. We lopen steeds boven de 6 knopen. Lichtweer?  Ik dacht het niet?  De  windvaan stuurt perfect, de zee is relatief plat. Voor mij hangt een donkere wolkenband..... met regen dacht ik te zien.  Er komt hier ook een hoop wind uit... ik los mijn grootzeil wat om de druk weg te nemen tot de bui over is.... dat ging goed.

De tweede nacht is een kopie van de eerste. Een Ferry kruist mijn pad en ik roep hem even op als hij toch wat dichtbij komt.hij wijkt voor mij uit en gaat achterom. Thank you sir, have a good watch.

Als de zon opkomt wordt de wind minder. Ik eet en drink regelmatig. Bak een eitje voor ontbijt. Een Pain Flute uit Porto Santo met lekkere boter erop. De boot ship shape. Zonnetje, ik zit veel buiten, nog steeds in korte broek en T shirt. Een rifje gaat eruit. .... even later terug het volle grootzeil.

Als de avond valt zie ik een licht vooruit..... dit zijn de laatste 2 eilanden van Portugal. Ilhas Salvagem.... In het pikkedonker,  iets voor middernacht,vaar ik ze voorbij.  Behalve een licht op het eerste eiland zie ik er niks van ondanks dat ik op twee mijl passeer. Vóór mij terug een lichtschijn aan de hemel . Gran Canaria, toch nog op 40 mijl.  Eta zo rond 0700h in de morgen.

De wind valt nu compleet weg en mister Volvo komt er weer aan te pas. De laatste mijlen passeren ongelooflijk langzaam. Het lijkt of het eiland juist voor de boeg ligt, toch nog 20 mijl, dat is 4 uur varen... het geduld van de solozeiler lijkt opgebruikt te zijn. Ik verhoog het toerental wat alsof dit iets uitmaakt. De sterren verdwijnen langzaam door de felle lichten op het eiland. Niet alleen in Belgie wordt blijkbaar onzorgvuldig met energie omgesprongen....

Een lange muur met geankerde containerschepen links, aan de kade rechts worden vrachtschepen ondanks dit vroege uur gelost. Het is zes uur als ik de jachthaven binnenvaar en mij aan het fuelponton vastmaak.  Ik drink om de aankomst te vieren één, nee, twéé ! Wiskeytjes. Nicolas zendt mij zijn gelukwensen met mijn  aankomst uit Noorwegen. Even later ook een SMSje van Caroline op Porto Santo.  De In Reach tamtam heeft zijn werk gedaan.

Dank je wel lieve vrienden.... maar nu ga ik een dutje doen.

Porto Santo, het veiligste eiland op de Atlantische oceaan

 Ik ben hier, op Porto Santo sinds  12 oktober. Het lijkt van gisteren, toch is het reeds ruim 14 dagen geleden dat het anker van Billy hier de bodem inging. Sindsdien is er niet veel gebeurd behalve dat we een plaatsje in de marina bemachtigd hebben, hier zowat alle zeilers  kennen en moeite moeten doen niet elke dag op een BBQ, etentje of aperogebeuren uitgenodigd te worden....

Niet dat we dit soort uitnodigingen niet fijn vinden, maar het drankgebruik..... kan wel eens leiden tot het zich iets minder vitaal voelen 's anderendaags.

Er is de Deense boot met Michael en Anne. Michael wil met alle geweld Frans leren. In een opwelling heb ik toegegeven deze zware taak op mij te nemen, iets wat met argusogen gevolgd wordt vanop mijn beide buurboten. Dit zijn "echte"Fransen ! Het moet toch zijn dat het niveau van het lespakket op een enigszins aanvaardbaar niveau ligt want af en toe hoor ik prijzend gemonkel uit hun richting komen..... of is dit iets wat ik mij voorstel ?.  Michael heeft vooral moeilijkheden met de "prononciation" wat mij naar een ietwat onorthodox hulpmiddel doet grijpen, ik leer hem het lied van Bourvil " Salade de fruits, Jolie Jolie Jolie tot vervelens toe, tot zijn uitspraak beter wordt... het schijnt dat Anne na de eerste les met barstende hoofdpijn naar bed gegaan is....

Er is uiteraard ook mijn Buddyboot Hiawatha met aan boord nog steeds kapitein Caroline en "first mate" Nicolas. Nicolas is er ongetwijfeld de oorzaak van dat wij ons de dag volgend op een zeer wel gesmaakte BBQ  toch ietwat minder goed voelen. De Sangria op dit evenement geschonken, nogtans voorzien van rijkelijk exotisch fruit werd door Nicolas als een beetje flauw in de "achterste smaakpapillen" bevonden en persoonlijk vakkundig "aangelengd" met de zeer zacht op de tong aanvoelende Rum van het eiland Madeira.  Het mengsel had op alle deelnemende zeilers zowat hetzelfde effect als vuurwater moet gehad hebben op de indianen in Noord Amerika ten tijde van de verovering van het wilde Westen.... gelukkig bracht een regenbui op het einde van de avond toch enig soelaas of er zouden misschien wel doden gevallen zijn. Ook deze BBQ werd als zeer geslaagd gecatalogiseerd. 

De dag dat Nicolas terug naar Noorwegen vertrok slaakte menig lever opgelucht een zucht. Eilaas ging het feestjes houden onverminderd verder... na een dag of wat geheelonthouding.

Marie, mijn Franse buurvrouw (foto) op Wapi, die eigenlijk in Lissabon geboren is, met haar ouders naar Frankrijk verhuisd en ook perfect Portugees spreekt, organiseert op maandagmiddag een etentje in de club voor al wie wil komen. We zijn met 20 zeilers, allerhande nationaliteiten en genieten van een typisch Portugees gerecht. Gezouten en gedroogde baccalow wordt een nachtje ontzout en met patatjes, uien en look, bestrooid met wat geraspte kaas, in de oven gegrilld. Opgediend met een slaatje. Als toetje, flan met passievrucht. Heerlijk en aan een democratische prijs van 7 euro is er niemand die klaagt.  

Ik hou aan een overwegend Franse tafel de Belgische driekleur staande met mijn verklaring over een op til zijnde coup die Belgie terug één (afgeslankte) regering zou moeten geven en alle extreem rechts gespuis de laan zou uitsturen......wat er mss zou kunnen toe leiden dat er eindelijk zou kunnen bestuurd worden in plaats van dit eindeloos nergens toe dienend ge-emmer tussen beide groepen "communautaire excellenties".....wishfull thinking van mijn kant spijtig genoeg....  dit alles terzijde... geen politiek op deze blog Dekeyser

Ik ga een eerste dagje zeilen met Caroline op Billy, kwestie om mijn mogelijke first mate voor de trip naar de Azoren volgend jaar al wat te doen wennen aan de geplogendheden op mijn bootje.  Ze lijkt het wel leuk te vinden (zie foto) aan haar stralende glimlach te zien. Billy is ook in zijn nopjes met de vrouwelijke aanpak.

Een dag of twee later doen we het nog eens over met een gemengde Belgisch-Deense bemanning. Tijdens het spinnakeren wordt, naar Deense gewoonte (??) zelfs "spinnaker bier" gedegusteerd.  Bemerk ook de uiterst geconcentreerde blik van zowel stuurvrouw als leischoottrimster ! Eén hand voor de boot, één  hand voor het bier.

We gaan ook nog even net voor de havenmuur voor anker, deels om mijn nieuwe ankerwieltje en setup uit te proberen, maar vooral om te zwemmen. 's Anderendaags horen we dat op deze eigenste plaats een hamerhaai zou gesignaleerd zijn.... ' t zou echter slechts om een klein exemplaar van enkele meters gaan....

O ja, ik ga met mijn Belgische compaan een dagje eilandcross doen. Hiervoor huren we ons beiden een scooter. Mooi hoor hier.

Zo wordt het ongemerkt november...ik ben hier dus al drie weken. Mijn was gaat nog maar eens de machine in en er wordt al eens op de weerkaarten gekeken naar een venster voor de volgende oversteek naar madeira, islas desertas, islas Salvagem en zelfs de Canaries... als het een beetje meezit vier ik mijn verjaardag, kerst en Nieuwjaar in Gran Canarie....  Olé !  Spanje terug tenzij Covid spelbreker speelt.

Bye

A glass of Madeira my dear?

 

De laatste week voor het vertrek komt Serge, de vader van Caroline op bezoek, helemaal vanuit Belgie hierheen gereden met de Camionette. De weerzin voor vliegreizen zit blijkbaar in de familie. 

We "trekken" Caroline, als lichtste onder ons, nog even de mast van Billy  in om de katrol van de code 0 terug te bevestigen. Serge houdt zijn hart vast als hij zijn dochter 13 m hoog ziet hangen.

Billy is er klaar voor. Hiawatha ook. Nicolas gaat met Caroline mee. Ik ben solo. Madeira, here we come. Nu nog een goed weervenster afwachten....

Op donderdagnamiddag 8 oktober is het eindelijk zo ver. Iedereen en alles is klaar. We verlaten de jachthaven van Lagos rond 17:00h, gaan nog even tanken. We betalen onze (gepeperde) rekening en blijven  voor de nacht aan het receptieponton liggen.... we betalen deze extra nacht niet. 'Is al wel geweest. Om 18:00h is iedereen hier toch weg.

Nicolas bestelt voor ons allen een afhaalmaaltijden in een Vietnamees restaurant in de stad. Je kunt de besteller met zijn fiets doorheen Lagos zien rijden op je schermpje. Een kwartiertje later kunnen we eten. Geen idee wat het is maar t is warm en lekker, met veel groenten en kruiden.... en verpakking... soit.

Om 7 uur 's morgens is iedereen wakker. Ontbijt op Hiawatha, dank je Serge, en we zijn Skippy. Er is geen wind maar die komt wel. Koers 240 recht naar Madeira...500 miles

Hierboven een fotootje van mijn voorraden.... honger zal ik niet hebben onderweg.

Nu het nog kalm is, worden op Billy bouletten gebakken. Een pot met verse groenten, ajuin, look, pepers, een paar tomaten en de bouletjes erbij. Genoeg voor een paar maaltijden, een keer met pasta, een keer met rijst, patatjes.....Een uurtje later is alles klaar, de wind komt er ook bij en neemt steeds toe. De pot met bouletten zal de eerste 3 dagen niet aangeraakt worden....

Tegen de middag mag de motor uit, 's avonds waait het 20 knopen, achterlijk. Ik heb drie reven in mijn grootzeil en de fok. De Navik stuurt, de twee boten blijven min of meer samen. Tegen de morgen zijn we elkaar toch kwijt maar via de Vhf geef ik even mijn positie door. Even later zijn we terug samen. Caroline en Nicolas lopen een drie uur wacht systeem en doen zodoende toch een oogje dicht. Op Billy lig ik in mijn kooi naar de wind en golven te luisteren en slaap niet. Om de dertig minuten sta ik even op, check even buiten, zoek eventuele Ais signalen van andere schepen, verifieer de koers en zoek het toplicht van mijn buddy boot....´

Als de wind 's anderendaags wat meer achterlijk inkomt, kan ik op Billy redelijk goed koers houden. Op Hiawatha lukt dit minder goed met hun grote genua. Zij besluiten het grootzeil te strijken en enkel op Genua verder te gaan. Op Billy wordt een antwoord gezocht door een reefje uit het grootzeil te halen en de fok te laten zakken om dezelfde snelheid te behouden als Hiawatha.

De golven zijn groot, toch zo’n 3 meter of meer soms schat ik. De kleur van het water van een mooiste, mooiste blauw. We gaan onze 2e nacht in. De maan komt pas om 04:00h uur op. De sterren flonkerende en zijn gewoon prachtig. Billy trekt een fluorescerende spoor doorheen de oceaan. Brekende golven alom. Ik steek uit oogzorg toch maar het paneel die de kuip afsluit op zijn plaats. Het schuifluik gaat ook dicht. Ik ben bij momenten wat ongerust dat er een golf in de kuip binnenkomt. Een tweede nacht zonder slaap. Een groot containerschip wordt even opgeroepen en verandert koers om ons te ontwijken... "Thank you sir".

Tegen de morgen, het is nog donker hoor ik een klap. Het moet zijn dat ik toch in slaap gevallen ben want ik zit even verdwaasd recht.  Ik ga naar buiten en de boot ligt bijgedraaid over stuurboord... gegijpt dus, dat was die knal.  Het Navik roerblad hangt aan één kant maar stuurt de boot niet.  Ik ben volledig mijn oriëntatie kwijt tot ik in de verte het toplicht van Hiawatha zie. Ik probeer de boot terug op koers te krijgen doch dit lukt aanvankelijk niet. Mijn maag krimpt ineen. Ik ben toch mijn roer niet kwijt?  Nee, gelukkig niet. Ik schakel over op elektrische autopilot en even later liggen we terug op koers. Even een lamp halen en al vrij snel heb ik door wat er gebeurd is. Een van de  koppelstukjes tussen de vaan en roer is gebroken. Ik heb nog enkele koppelstukken in reserve, weet zelfs waar ze liggen en nog geen 10 minuten later stuurt mr Navik er weer lustig op los..... oef, stel je voor dat je hier, op meer dan 200 mijl van het dichtsbijgelegen land je roer verliest of zelfs als solozeiler onafgebroken aan het roer moet zitten omdat je zelfstuurinrichting het begeven heeft.!

Op dag drie neemt de wind wat af en de verleiding is groot terug wat zeil bij te zetten. We liggen zeer dicht bij elkaar en ik besluit mijn rif er terug in te steken, mijn fok te hijsen en op de boom te zetten. Dit is een prachtige zeilvoering die zich direct vertaalt in extra snelheid. Dit is ook niet goed natuurlijk. Ik ga een stuk sneller dan mijn buddy boat. Ik vier de fokkeschoot en leg een lange lijn uit om af te remmen. Zo gaan we terug dezelfde snelheid. Zot toch he?

De derde nacht durf ik het toch aan wat spaghetti te koken. De helft ervan verdwijnt in mijn buik, de andere helft is voor de visjes. Ik heb gewoon geen honger.

Dag 4... nog 60 mijl naar Ponto Santo, een eilandje vóór Madeira. Op de foto  hierboven tegen de avond: "Land Ahoy"..... Toch duurt het nog tot tegen 22:00h voor we het kleine haventje binnenvaren. Het anker gaat omlaag, de gele quarantaine vlag omhoog. We mogen niet van de boot af tot we negatief getest zijn op Covid 19....

De volgende dag wakker worden op een plaats die je nooit vooraf zag is een beetje onwerkelijk. Naakte rotsen,  mooi blauw water. Michael van de Deense boot maakt mij er attent op dat ik voorbij de gele boeien lig die de draaicirkel voor de Ferry markeren. Anker op dus, wat met 30 meter ketting niet meevalt. Ik heb geen ankerwinch.  Tweede keer ankeren komt er ook nog van omdat ik te dicht bij een Fransman lig die dit niet plezant vindt.

We maken een afspraak met de dames van de Marina voor een Covid test de volgende dag. Deze test is verplicht wil je op de eilanden aan land gaan.  Ik haal wat slaap in. 

De volgende dag worden we op ponton B opgehaald en naar een lokaaltje gebracht waar een verpleegster ons opwacht, volledig in beschermende kledij. Twee lange staafjes worden respectievelijk diep in het linker en rechter neusgat gebracht. Een lang wattenstaafje gaat ook nog eens diep je keelgat in. Alles wordt netjes in een recipientje gebracht met je naam erop. Pijnlijk?  Nee maar echt aangenaam is het toch niet.

12 uur later worden we per mail op de hoogte gebracht van het resultaat. Covid negatief, en we mogen het eiland op.

September in de Algarve.. deel 3... wat met de solozeiler?

Ik lig.... een zeiler "ligt" blijkbaar voor het meeste van zijn tijd... in de haven van Lagos. Het goede weer lijkt de laatste dagen een beetje zoek te zijn, ook hier in Zuid Portugal kan dit dus blijkbaar al eens gebeuren. De zomer loopt zeker in Belgie een beetje op zijn einde, hier moet het na dit "mindere" intermezzo volgens de statistieken toch nog terug een tijdje goed komen. 

Ikzelf zit misschien ook met een dipje, het kan niet altijd leuk, whaa, tof, geweldig zijn. Op een reis als deze zijn er naast de formidabele hoogten, ook wel eens wat flauwere periodes. Caroline heeft er mij onlangs op aangesproken dat ik blijkbaar veel contact met andere zeilers opzoek, zegt ze mij nu dat ik moeilijk alleen kan zijn? Ja, dit was denk ik wel haar betoog, precies of dat dit eigenlijk niet mag, dat een solozeiler een ruig, sterk, van gevoelens verstoken duister en eenzaam personage moet zijn? Nee toch?

Ergens heeft ze wat mij betreft wel een punt. Hoewel ik met het alleen zijn op zee tijdens een etappe geen enkel probleem heb, dit zelfs als buitengewoon spannend en verrijkend ervaar, vind ik sociaal contact in de haven of op de ankerplaats wel leuk en voor mij iets wat absoluut noodzakelijk is. Slecht is dit toch niet?

Ook naar de gesprekken/chats met het Belgenfront - ondertussen is er ook het Deens, Duits, Noors, Engels, Franse front via WhatsApp, Messenger of zelfs het soms miskende Facebook - kijk ik steeds verlangend uit. 

Lieve mensen, ...... Patricia, Jean Pierre, Nadine, Mireille, de Christientjes, Paul, Rik, Vera, Eddy, Ingrid, Pierre, Eveline, Rupert, Suzanne, Jean Luc, Florence, Johan, Wini, Nuno, Caroline, Nicolas, Willem, Yves, Fernand, Sigrid, Philip, Delphine, Nick, Paul, Julie, Maurice, Jana, Ben, Camille, Sam, Yannick, Dorinda, Mireille, Michael, Anne, Anneke, Joris, Marc, Jan, Eva, Joachim, Koen, Rik, Zita, Bartolo, Wim, Geert, Marielle, Axelle, Johan, Anneleen, Thomas, Nils..... en ik ben er waarschijnlijk wel nog een paar vergeten waarvoor mijn verontschuldiging......, "You make my day". Dank u uit de grond van mijn hart voor alle warmte die ik van jullie mocht ontvangen tijdens deze trip.

De laatste week van september kom ik een weekje naar Belgie terug om een en ander te regelen. Hopelijk kan ik ondanks de Covid toestand in de wereld en vooral in Europa, hierna zonder problemen terugkeren naar mijn bootje om het volgende hoofdstuk te starten.

Ik moet hier nog eens goed over nadenken, maar eigenlijk is de beslissing al genomen:  begin oktober, met een goede meteo zullen twee Belgische solozeilers de 500 mijls (ongeveer 5 dagen op zee) oversteek naar Madeira starten. Hiawatha en Billy en vooral hun beide schippers zien het zitten. Mijn laatste dagen vóór mijn vertrek naar Belgie zullen gebruikt worden om genoeg eten, drank en brandstof aan boord te brengen en ook om alles nog eens na te zien en eventueel een en ander te veranderen...... 

Het begint er al mee dat ik in de plaatselijke chandlery mijn centjes verteer en mijn ankergerei aanpas. Ga ik dan ankeren midden op de oceaan?  "Avanzeneigensniet" maar ik ben een beetje paranoia geworden nadat mijn anker in Portimao er opeens de brui aan gaf in een opkomende zuidwester en ik ei zo na bovenop een Duitse cat eindigde. Enkel mijn snelle reactie en mijn motor en toegegeven ook wat geluk, konden dit verhinderen. Mijn 10 meter ketting en 40m touw wordt dus uitgebreid met 30m ketting.  Dit zou echt moeten volstaan om mijn bootje, zelfs onder zware omstandigheden op zijn plaats te  houden. Omstandigheden die rondom het eiland Madeira wel eens dagelijkse kost kunnen worden. Een ankerlier laat ik nog even achterwege. Mijn spierballen mogen toch ook nog wat getraind worden... nee?

De boot van Caroline ligt nu nog in Portimao maar zij komt rond 20 september terug uit Belgie om hier met nog wat vrienden van de Algarve kust te genieten en zich ook rond diezelfde tijd klaar te maken voor de overtocht. Het is een illusie die vijf dagen in zicht van elkaar op te varen doch daar beide boten kwa snelheid toch aan elkaar gewaagd zijn, moet het toch lukken binnen Vhf afstand van elkaar te blijven en eventueel assistentie verlenen mocht er iets mislopen.

Wat daarna op het programma staat? Canarische eilanden nog dit jaar? Vervolgens in 2021 Azoren en dan terug naar Belgie?  We zien wel.

September in de Algarve..... deel 2 .....

Na 2 dagen in Vilamoura heb ik het hier wel gezien, en ik vertrek naar Portimao,  ver is het niet, zo’n  20 mijl denk ik.  Naar goede gewoonte is er s’morgens weinig wind. Ik trek toch mijn grootzeil omhoog. De fok ligt klaar op het voordek. De pruttelaar starten dus om te beginnen.  Na zo’n 5 mijl komen er toch wat rimpeltjes op het water en kunnen we toch wat zeilen. Aan de wind weliswaar maar toch.

Het is warm. Zweet, zweet.... mss moet ik er toch eens over nadenken in de toekomst meer Noordelijke oorden op te zoeken, waar mijn innerlijke thermostaat niet steeds op hol slaat. Enfin, alles went denk ik maar het duurt nu toch wel al even.

Halfweg, je raadt het nooit, valt de wind weg en moet meester Volvo terug overnemen. Cabo Carvoeiro doet nog een halfslachtige poging wat wind in mijn richting te sturen doch dit lukt ook niet. Ik ruim mijn zeilen op, leg mijn anker klaar en vaar in de namiddag Portimao binnen.  Zoals steeds steekt de wind op van zodra ik de ankerplaats opvaar, en nog geen klein beetje ook. 25 knopen uit Oostelijke richting. Waar komt dit toch opeens vandaan? Ik lig tussen een paar catamarans, zo dicht mogelijk tegen de rotswand om uit de hevigste windstoten te geraken. Niet goed want ik bevind mij nu te dicht bij een Franse cat en bovendien met slechts 3m water onder de  kiel... te ondiep want het is nu hoog water en het moet nog 2 meter zakken dus dat is een beetje nipt. t’Is ook nooit goed Dekeyser ! Herbeginnen dus. Anker omhoog, is nogal  lastig bij deze harde wind, de motor moet wat helpen maar alleen is dit niet zo simpel en ik cross een paar keer weg en weer tussen het voordek en het roer en motorhendel. Enfin, het lukt uiteindelijk toch, verander van positie en ik gooi (ja, ...volgens de regels van de kunst uiteraard) het boeltje er terug in zo’n 100m verder van de rotsen vandaan waar het terug wat dieper is. Voor alle zekerheid steek  ik flink wat lijn en test het anker door een flinke dot gas te geven in achteruit en te verifiëren of we wel op onze plaats blijven. Ik ben zeker een kilo vermagerd door al dit gedoe en vind dat ik wel een koude wiskey cola verdiend heb. Mijn nieuwe frigootje komt hier wel goed van pas..... Scholl!  

Ik blijf even op de boot om te bekomen, loop eens de volledige verstaging na, controleer de lijnen op schavielen en gerustgesteld leg ik ook de huik op het grootzeil want de zon brandt hier heftig en UV schade is niet denkbeeldig... een beetje zuinig zijn op mijn zeiltjes kan geen kwaad. Ook de fok blijft met zijn leuvers op de voorstag zitten doch zit als niet in gebruik steeds in een stevige zelfgemaakte canvas zeilzak. 

Als ik op anker lig maak ik ook de onderkant los en bind het hele geval wat hoger tegen de preekstoel. Bij het ankerop gaan kan namelijk wel eens wat slijk met de ketting en het anker meekomen en ik wil niet dat mijn mooie witte zeiltjes besmeurd raken. Capito?

Ik krijg een berichtje van Caroline dat ze nu in Sagres liggen en morgen hier ook heen komen. Formidabel hoe je elkaar langs deze kust steeds weer tegenkomt.  Zojuist nog een babbel gedaan met een Duits koppel die in La Coruna naast mij lagen. Rupert en Suzanne, op weg naar de Carib doch nu door verstagings en verzekeringsproblemen nog even op deze kust gebleven. Hun verzekering wil de boot niet verzekeren voor de overtocht als ze geen bewijs kunnen voorleggen dat hun verstaging vernieuwd is in de laatste zeven jaar.... wat eigenlijk onzin is want een verstaging kan best langer meegaan en alles hangt af van de belastingen die er geweest zijn en ook nog van andere factoren... over of onder dimentionering, vaartijd, etc...   Wat er mij doet aan denken dat ik ook best mijn verzekering eens interpelleer over mijn eventuele plannen om naar Madeira, Canarische eilanden en de Azoren te gaan.....

De volgende dag arriveert Hiawathu met aan boord Caroline en Copain Nicolas, ook Belg uit de regio Arlon. Ik ga ’s avonds een Belgische pint drinken aan boord. Volgende dag wordt het een Billy event.  Caroline wil haar boot hier een 14 dagen achterlaten in de Marina om even naar Belgie terug te keren. Toch een dure bedoening maar niks aan te doen. Op onze laatste avond samen gaan we nog eens eten in het stadje Ferragudo een eindje verder op de rivier. Het wordt een Indisch restaurant.... lekker en de doggy bag van hetgeen over is kunnen we meekrijgen,  is 3 dagen later nog niet op. Onze ogen waren duidelijk weer groter dan onze buik.

Twee dagen later, Caroline en Nicolas zijn reeds vertrokken, lijkt het mij ook tijd om te verkassen. De ria Alvor heb ik nog niet gezien, het is een soort delta, rivier, krekengebied waar net zoals in Faro, zandbanken met het getij verschijnen en terug verdwijnen en waar op het einde een charmant stadje Alvor ligt.  Ik vaar zes mijl ! Terug op motor wegens een totaal gebrek aan wind en anker een halve mijl na het binnenvaren. Het is laag water en het is niet verstandig nu door te varen. Mooi is het hier wel.  Ik ga met klein Billytje, die ons de hele trip hiernaartoe rustig gevolgd heeft, naar een privé zandbankje... t'is maar een kleintje, ik weet het... waar ik de eigenaar, een eigenwijze meeuw verjaag, sorry meeuw. Het ankertje van de rubberboot wordt geplant en ik ga zwemmen !  Niet te geloven. Het water is hier warm! 

De volgende middag ga ik met het opkomend tij verder de ria op. Het is inderdaad zo dat je hier best navigeert op zicht. De boeien, of zijn het de zandbanken zelf wisselen steeds van positie en enkel de kleur van het water toont de ondieptes aan. Rustig aan dus. Een halve mijl voor het stadje is een open plaatsje tussen de geankerde boten welke nu voor enkele dagen van mij is. De rivier is bij laag water slecht 300 voet breed (100m), wat net genoeg ruimte laat om te ankeren..... ankeren midden van de geul in 4m water dus.  De wind, als die er is kan uit alle richtingen komen dus dit is "the way to do it"..... en verder steeds een oogje openhouden.

Het weer blijft goed en ik kan hier gerust 100 jaar worden. Nu en dan ga ik het stadje in waar een goed bevoorrade Supermarche en een reeks leuke terrassen mij van alles voorzien wat ik nodig heb .....  het is 10 september en ik ben er, mijn blog is up to date... en nu ga ik zwemmen.

September in de Algarve ......deel 1

 We zijn plots 9 september. We, dwz Billy en ik liggen voor anker in de ria de Alvor, ongeveer in het midden van de mooie zuidkust van Portugal. Onze Franse buddyboot Exeo met Pierre en Eveline is al een tijdje vertrokken naar Spanje, de Balearen en uiteindelijk tegen oktober naar hun thuishaven in Frankrijk, waar zij uit het water gaan voor de winter.  Ook de Belgische solozeilster Caroline is 2 dagen geleden, samen met een copain, vertrokken, met de wagen, op bezoek bij vrienden onderweg in Spanje en Frankrijk,  familie bezoeken in Belgie, amaai, das ook wel niet naast de deur. Zij komt over twee weken terug. Haar boot heeft ze achtergelaten in de jachthaven van Portimao.

Ikzelf heb al een tijdje niet meer aan deze blog gewerkt. Ik lig dichtbij het stadje Alvor op anker, het is al een paar uur na hoogtij en de zandbanken rondom mij beginnen terug bloot te komen.

Het is hier rustig, er staat een verkoelend (30°C) briesje en ik besluit er toch nog maar eens werk van te maken en nog wat te schrijven. HIER GAAN WE.....

Sagres, 25 augustus. Ik vertrek oostwaarts. Bedoeling is deze kust te verkennen, ik ben hier nooit geweest en tegen de laatste week van September een weekje naar België te vliegen.  Onderweg enkele potentiele ligplaatsenvoor die week en wie weet ook voor de komende winter te bekijken, de sfeer eens op te snuiven. Ik weet het, ik schrijf een beetje chaotisch maar het wordt beter. Beloofd.

Er is weeral eens geen fluit wind, maar het is wel lekker warm. Het motortje wordt dus nog maar eens gestart, straks zit ik weer aan 100 motoruren en mag ik terug olie verversen. 

De kust is hier echt wel prachtig, ongelooflijk mooie rotsformaties, okergeel, rood, bruin wisselen elkaar af, snijden de kustlijn in met grillige vormen. Hier en daar mooie verlaten inhammetjes, ook wel serieus uit hun voegen gebarsten stadjes, grote hotels met overvolle stranden.

 Hier bloeit het strand en massa toerisme volop, met motorboten die continue witte toeristen naar al dit moois brengen. Hier en daar hangt er ook eentje, als aan een waslijn met parachute achter een boot aan te bengelen. Bananen, getrokken door een speedboat,met een 5-tal jongeren erop komen mij schreeuwend van plezier voorbijstuiven, jetski's maken een ongelooflijk lawaa. Ik kan goed begrijpen waarom op deze kust plots geen dolfijnen meer zitten. Enerzijds vervuiling door al die grote steden, overbevissing waarschijnlijk, anderzijds de ongelooflijke herrie die al dit motorgeweld met zich meebrengt. Het is hier, zo dichtbij de kust ook tamelijk ondiep en wellicht zitten de beestjes liever wat verder in dieper water, hoofdschuddend over zo veel misbaar door de mensheid.

De eerste Marina die ik binnenloop is Lagos. Winterverblijf van veel Engelse jachties, grote stad ook. De Marina ligt achter de ophaalbare brug en ziet er enorm uit. Veel boten staan nu al - of nog steeds (?) op de kant. Er zijn wel wat ship-chandlerys dus als je iets te herstellen hebt zul je hier wel vinden wat je zoekt. Je zit hier dicht bij het mooiste gedeelte van deze Algarve kust ook.  Ik weet niet.... het bekoort mij niet echt maar ja....

Ik vaar terug naar buiten. 10 mijl verderop ligt Portimao, ook zo'n klinkende naam. Tussenin, ria de Alvor , waar ik nu lig maar toen overgeslagen heb omdat er geen mogelijkheden zijn te overwinteren behalve op anker. Portimao dus, er is een prachtig ankergebied op de rivier, juist voorbij de ingang aan stuurboord. Verderop de rivier ook nog mooie plaatsjes. De supergrote marina ligt aan bakboord. Terug een moderne stad erachter. Binnen en buiten terug... tsjaa...

Tegen de avond vaar ik Albufeira binnen. Zeer goed beschut tegen slecht weer en naar ik gelezen heb toch een sympathieke stad om de winter door te brengen. We zijn nog niet zover en ik heb gewoon momenteel geen zin om 30 euro te betalen  om hier een nachtje te liggen. Ik ruik eens onder mijn oksels en het is nog doenbaar. Een douche kan nog wel even wachten, het is trouwens nog maar drie dagen geleden en een kattenwasje lukt ook aan boord wel. Het is mooi en rustig weer, dus ik ga terug naar buiten en leg mijn anker te ruste juist onder de kliffen. Ik ben moe, eet nog wat, zet mijn alarm op en ga slapen. Tegen 22:00h zijn ook de jetskiers, de bananeslepers en de speedboten het beu en wordt het rustig. Oef!

De volgende morgen krijg ik een berichtje van Exeo dat ze nog steeds in de ria nabij Faro liggen en ik besluit de 20 mijl vandaag te overbruggen, temeer dat er toch een Westenwindje voorspeld wordt. Met veel goede moed begin ik er aan, maar moet toch geregeld wegens complete windstilte de motor een tijdje laten draaien. Het is dan ook al late namiddag als ik het AIS signaal van de Allure oppik, mijn anker uitgooi in de lagune  tussen een pak andere jachten waaronder zelfs een driemaster en een frisse pint ga drinken bij Eveline en Pierre.... ze hebben zelfs nog een laat middagmaal voor mij in de frigo staan... klasse, ja he?

Met de "annexe" (bijboot) van Exeo gaan we naar het Isla de Culatra, een eiland omdat er een ingang en uitgang aan de lagune is en Culatra dus rondom door water omringd is.(amaai) Het dorp ziet er een authentiek vissersdorpje uit, heeft geen hoogbouw en op het eerste zicht rijden er ook geen auto's rond wat verfrissend is. Het lijkt er ook op dat het grote gedeelte van de inwoners een cafeetje, restorante begonnen is. Geen dure design toestanden hier. Gewoon een paar tafeltjes en stoelen, parasols. Een BBQ om sardientjes te roosteren, een keukentje, alles netjes maar geen grote luxe en paar frigos om de Super Bock (Portugees fluitjesbier maar goed tegen de dorst) fris te houden. Je waant je op de Cape Verden.  

Als je doorheen het dorp loopt, kom je op een soort paalhouten aangelegd pad doorheen de duinen  terecht die leidt naar de andere kant van het eiland, de kant van de zee dus. Er is op het strand de eerste paar 100m wat drukte maar daarna kom je op een super mooi, kilometers lang witwitwit zandstrand terecht, verlaten op enkele naturisten na. Het water is doenbaar van temperatuur en we besluiten morgen terug te komen om te zwemmen .... met zwembroek. ;)

Terug in Culatra city gaan we nog iets drinken. Pierre en ik houden ons aan het lokale bier. Eveline bestelt een Caiperinha. Alles samen 6 Euro. Eveline krijgt de slappe lach dus er zat best wel wat rum in die Caiperinha....of had ze er toch twee gedronken?

De ankerplaats in de lagune is vooral na zonsondergang feeëriek. Rondom mij liggen zeker 150 boten voor anker en al die ankerlichtjes geven een kerstgevoel.... beetje vroeg, nee?

Mijn elektrische autopilot heeft de laatste tijd kuren. Hij houdt bij momenten helemaal geen koers meer, loeft op of valt of zonder aanwijsbare reden. Als ik hem ten einde raad een tik geef, gaat het terug een eindje goed, wat mij doet vermoeden dat er iets mis is met het flux gate kompas. Ik besluit toch eens zijn binnenste te bekijken en warempel, er is een soort rubberen afdichting/schokdemper (?) die helemaal kapot is. De brokstukken zijn in het flux gate compasje terecht gekomen en verhinderen de soepele beweging ervan. Ik peuter met een tangetje alle losse stukken eruit, bekijk het nog even en denk dat het zonder dat rubberen ding ook nog wel zal werken en monteer  het hele geval terug... All ok dus ikke blij.

De volgende dag waait het nogal hard, ik heb nog wat werk aan de boot en Exeo wil vertrekken. Pierre ziet een uniek tijdsvenster om de Middellandse zee op te varen met Westenwind om voorbij Gibraltar te komen..  zij vertrekken in de namiddag. We houden contact.

Ik wil toch wel eens zwemmen en pak mijn rugzak, tank mijn motortje vol want het is toch een eindje tot de wal (zie hierboven) en spring in mijn rubberboot... nou ja springen ? Het enige winkeltje op het eiland gaat net dicht. Ze zijn om 3 uur terug open. Ik heb wel een en ander nodig en ga ondertussen iets eten in het restaurantje van de Caiperinhas. Ik bestel sardientjes en drink als apero een frisse pint. De sardientjes zijn superlekker, op de grill klaargemaakt en met grof zout gekruid. Dorst ! Dat je daar van krijgt. Nog een pint dus. Na het eten nog een koffietje maar daarna voel ik mij zo loom dat ik nog even blijf zitten soezen. Ik zie het niet meer zitten om nog naar het strand te gaan en doe wat boodschappen in het winkeltje. Wel een half uurtje wachten voor ik binnen mag. Slechts twee klanten tegelijk. Covid, weet je wel?

Volgende dag eigenlijk zowat hetzelfde scenario maar nu kies ik het menu met de inktvis,  patatjes, sla. Even lekker en goedkoop. 18 euro, de pintjes en koffie inbegrepen. Tegen de late namiddag komt de wind steeds opzetten wat maakt dat je tegen dan best terug op de boot bent, tenzij je er van houdt om vanwege de golfslag en mijn kleine motorbootje drijfnat aan boord te arriveren.

De 4e dag besluit ik een zijarm die naar Faro gaat op te varen. Met opkomend tij lukt dit wonderwel. Op het einde is een dieper gedeelte om te ankeren.Het is  hier een soort natuurreservaat met allerhande vogels zoals lepelaars, eenden, reigers, strandlopertjes enz... ook zie je hier veel mensen met een soort rakel schelpjes in het zand/lees slijk te zoeken, het soort dat je in de Vongole vindt en ook kokkels.

Met mijn motorbootje bezoek ik de stad en kan aanleggen aan het Fuelponton. Er is hier een marina maar enkel voor motorboten. Door een lage brug kunnen de zeilers er niet in. Veel te ondiep ook trouwens. Spijtig want dit zou een ideale plaats zijn om de boot achter te laten als je moet vliegen via Faro. Ik bekijk toch even de uren van de bus (trek een foto van de uurregeling) naar het vliegveld want Faro is ook bereikbaar van overal op deze kust met de trein. Het station ligt juist naast het busstation. Het oude stadsgedeelte van Faro is best genietbaar en ik doe nog wat inkopen. Een terrasje lijkt mij ook wel aangenaam. Het wordt het terras van de club maritima.

Als ik terug kom op de boot zit die vol muggen. Juist, moerasgebied trekt muggen aan. Ik ga ankerop terug naar de ingang van de ria en jaag de gezellige vriendjes zoveel mogelijk de boot uit wat natuurlijk niet helemaal lukt. Toch moet het ergens een soort zijn die geen Belgen lust want ik krijg niet één steek..  

De volgende dag vertrek ik en ga 2 dagjes de marina van Vilamoura in. Ik moet absoluut douchen, alhoewel ik dit toch regelmatig op de boot ook doe met een keteltje lauw water maar toch, eens een paar minuten onder een serieuze straal staan is natuurlijk nog beter. Ik moet ook nog water en mazout tanken en mijn was doen. Vilamoura is ook een mogelijke optie om eind september de boot een weekje alleen te laten. We zien wel.

De ontvangst in de Marina is super. Op het ontvangstponton  staat iemand klaar om je lijntjes aan te pakken. Twee vriendelijke dames  nemen mijn bootpapieren aan, vullen ettelijke formulieren in,  printen zelfs mijn vliegtuigticketten uit in een mum van tijd en willen bovendien ook nog iemand meesturen om mij naar mijn ligplaats te begeleiden. Ik bedank hun vriendelijk maar zeg dat ik dit zelf wel zal klaren.

De Marina is aan vier kanten ingesloten door hoge gebouwen en dus veilig in geval van slecht weer. Appartementen met op de benedenverdieping ettelijke restaurants, brokers, winkeltjes... dit is het Monaco van deze kust. De prijs is, net als overal hier 30 euro per nacht.... mmajaa... je krijgt er dan ook wel wat voor. De douches zijn luxe met parket op de vloer, netjes ook. Eén minpuntje, de Laveria voor mijn was is niet te vinden. Opgedoekt hoor ik later. Ja wat wil je als elke doorsnee boot tegenwoordig zowel met wasmachine en droogkast uitgerust is. In de douches ben ik trouwens ook altijd alleen om dezelfde reden.

Ja ok, ondanks dat de service hier eigenlijk wel meevalt, zelfs niks op aan te merken valt, zou ik hier toch niet graag een winter doorbrengen. Te mondain nu en waarschijnlijk alles gesloten in de winter. Om in mijn week naar Belgie de boot veilig achter te laten is dit evenwel onovertrefbaar en ook nog relatief dichtbij de luchthaven van Faro en de prijzen zijn hier toch overal dezelfde. Afgesproken onder elkaar zeker?

week 11 de Algarve.... en nu?

Cascais, 8 uur in de morgen, ik ga er van door. Ik ben hier lang genoeg geweest, het weer is goed en ik wil verder. Caroline verwacht bezoek en blijft nog even. Ze wil ook nog naar Lisbon.  Afspraak ergens in het zuiden.

Een mooie zeildag, met ongelooflijk veel dolfijnenbezoek verloopt rustig en tegen 1800h loop ik Sines binnen. Zoals steeds steekt op het laatste moment nog de wind op, ik reef tot op het derde reef en moet aan de wind nog mijn grootzeil lossen. Op de cijfertjes verschijnt heel even 35 knoop. Jagoeienoene! 

Ik besluit voor een nachtje of twee de marina in te gaan. Het is hier niet duur en ik wil wel even een douche. 

S'anderendaags, een fikse wandeling bergop naar het stadje, boodschappen doen in een Sparretje, en we kunnen er weer tegen.

Na mijn laatste stop in Sines rest mij nog Cabo São Vicente te ronden en ik ben er. De Portugese Algarve, toeristenbestemming bij uitstek, trekpleister voor liefhebbers van strandvakanties op ongelooflijk mooie stranden, hopelijk lekker warm water want daar snak ik wel naar, eens te kunnen zwemmen zonder een keteltje warm water bij de hand te hebben.

Het weerbericht ziet er goed uit, ik neem nog een laatste douche, mijn toegangskaart werd reeds gisteren bij de marinero van dienst terug gebracht, eten en water zijn aan boord en weg is Billy. Het is 0700h. We hebben 60 mijl voor de boeg tot Sagres.

Het gaat vlot, een backstagwindje van zo n 12 knopen, eens de zon op is, lekker temperatuurtje.  Er loopt ons een Duitse boot op, Karolina, hij gaat iets vlugger dan mij, heeft de motor bij. Tegen 1100h valt de wind weg. Een grijze wolk hangt voor mij... mist.

Ik neem de fok weg en start de motor. Het zicht wordt steeds slechter. Ik roep de Duitse boot even op de vhf. Zij hebben radar, een Ais tranciever, ik heb enkel  een Ais ontvanger wat inhoudt dat ik enkel de boten die ook uitzenden op mijn scherm zie. Zij zien mij niet, wat in mist natuurlijk niet goed is maar ja, je kunt niet alles hebben he? We blijven in elkaars nabijheid en zullen regelmatig radiocontact houden mochten ze iets in mijn richting zien komen. Dank u zeer... na een uurtje trekt de mist op. Oef. Nog 20 mijl naar de kaap. Even later trekt het terug dicht. Zomer in Portugal? Aiaiai.. 

Ik zie niks en staar mij te pletter tegen de witte muur. Op de Ais zie ik een boot mijn richting uitkomen. We passeren elkaar  op minder dan 200m. Ik heb ze niet gezien. Griezelig.

Twee mijl voor de kaap krijgen we eindelijk wat zicht en warempel wat blauwe lucht. Zou het dan toch waar zijn dat de zomer pas hier begint? Toch heeft de kaap, die ik gezien het kalme weer toch vrij dichtbij rond, nog een verrassing voor mij. Amper een halve mijl  voorbij steekt plots een harde wind op. Van 0 naar 25 knopen in amper een minuut tijd. Ik weet niet waar dit naartoe gaat en strijk haastig het grootzeil. Sagres ligt op 3 mijl. Even later is het terug rustig.

Ik laat mijn anker vallen in 5m water. In deze baai liggen nog drie andere boten, waaronder een Belg die ik ervan verdenk enkel op papier Belg te zijn, een techniek die veel Portugezen hier blijkbaar gebruiken om de torenhoge inschrijftaxen, zelfs op 2dehandsboten te omzeilen. Een praktijk, die naar ik later hoor, niet meer werkt... tsjaa. Europa, toch?

Ik lig hier rustig en maak iets klaar om te eten, niet aan toegekomen vandaag.... slaapwel.

Week 10. Cascais en Lisbon en terug Cascais

Cascais.... Een tegen de overheersend noordelijke winden goed beschutte ankerplaats.  Het waait hier momenteel goed door, en toch blijft het water plat. Een mooie, maar peperdure marina ligt hier juist naast de deur. Niks voor ons. Veel boten op de ankerplaats ook. Zicht op een paar strandjes, het oude stadscentrum, veel volk, zowel op het water waar een paar zeilscholen goede zaken doen, alsook op de wandeldijk, restaurantjes, barretjes, het station  dichtbij want ik zie een trein rijden....naar Lissabon ongetwijfeld maja, dan moet je de boot achterlaten op anker, iets waar zowel ik als de bemanning van Exeo niet van houden. We zien wel.

Met klein Billytje kun je de marina invaren en hem achterlaten aan het Fuel dock. Daar ligt hij veilig en  in niemands weg. Ik ga boodschappen doen in een grote Auchan... ja dat hebben ze hier ook met alle producten die we van thuis gewoon zijn... ja waarom gaan we nog op reis eigenlijk? Ik probeer toch Portugese producten te kopen, groenten, pattatten, bijna die uit België genomen... nee dus. Wat fruit en een platgeslagen en geroosterde kip voor vanavond.... als hij het zolang volhoudt... hij ruikt lekker. Verder....Ik heb een techniek om niet te veel te kopen... ik heb een rode netzak, een paar dagen later zou Caroline me vragen of het een soutien is waarop ik, verwonderd dan weer .... heb jij zulke "grote" soutiens.....?  Hilariteit.....  hahaha... serieus nu. Mijn techniek bestaat er uit: als die zak vol is, dan stop ik.... 't Is nog lastig genoeg in die hitte om veel te dragen.

Morgen grote kuis op de Billy, overmorgen gaan we naar Lissabon, met de boot. Er is een Marina op de oude terreinen van de wereldtentoonstelling van een tiental jaar terug, een eindje voorbij de San Francisco brug over de Taag. Een bus brengt je in een mum van tijd naar het centrum van de oude stad voor de ronde som van 2 euro. We plannen 2 nachtjes in Lisbon te blijven.

We vertrekken vroeg. Het eerste gedeelte is op motor, maar algauw krijgen we een mooi briesje. Op Billy gaat de grote genua omhoog en op Exeo jhet blauwe gevaar. Zeilers maken er toch graag een wedstrijdje van.

Ik kies de overkant van de rivier en krijg meer wind, ga als eerste onder de ”25 april’ brug door. 25 april staat voor de datum van de bijna zonder bloedverlies gevoerde revolutie tegen het bewind van de dictator Salazar, sindsdien is Portugal een republiek met een democratich verkozen regering.

De brug, die als twee druppels water lijkt op de Golden Gate brug in San Francisco, is een indrukwekkend bouwsel. Steeds spannend om met een zeilboot onder te varen. Ondanks dat de hoogte ruimschoots voldoet om een bootje als Billy door te laten, knijp ik toch één oog dicht als we er onderdoor gaan. Het autoverkeer over de brug maakt een immens lawaai en al van ver hoorbaar. Ook treinen denderen langs het onderste verdiep over de Taag.

In de Marina krijgen we een first class behandeling. Een marinero in motorboot wacht ons op en begeleidt ons naar een ligplaats. Daar staat weer iemand anders klaar om je lijntjes aan te nemen. Amaai, voor mij hoeft zoiets nu ook weer niet maar 't is in de prijs inbegrepen wellicht. Ik lig op het einde van de Marina, Exeo, bij de grotere boten in het begin. Heeft veel met de waterdiepte te maken blijkbaar want het hele complex is aan het verzanden met een ongelooflijke snelheid, volgens een Portugees die net zijn boot gekocht heeft en er ook op woont hebben ze hier drie maand geleden gebaggerd !  Ik kan dit moeilijk geloven want de halve marina komt bij laag water gewoon droog te staan.

Naast Exeo ligt een mooie klassieke boot. Ik denk er serieus over na een bod te doen...

We nemen bus 728 naar het centrum. Ondanks dat het zondag is rijdt er toch om de 20 minuten eentje. We worden netjes aan de voet van één van de zeven heuvels afgezet en kunnen onze speurtocht beginnen. Puffen want het is warm. Omhoog naar een kasteel, terug omlaag, een rit met een soort kabeltrammetje om je de volgende heuvel op te helpen. Toch 7 euro/persoon, das mooi meegenomen, er zijn weinig touristen en alle winkeltjes zijn leeg. Zonde voor die mensen. Wel een leuke buurt en de zichten zijn subliem.

We gaan iets eten in een echt Portugees restaurant. Het is wat donker binnen en we aarzelen even. Een dame die dicht bij de ingang zit, doet teken dat we moeten binnenkomen, het lekker is. De uitbaters zijn ongelooflijk vriendelijk. Een keuze wordt gemaakt, het eten wordt al vlug opgediend en is ongelooflijk lekker. Dessert en koffie volgt, een aanrader hier.

S'anderendaags doen we de tweede helft. We rijden met de bus door tot aan de "Tour de Belem"  waar we de "echte" Pasteis de Nata kopen enal direct op straat opsmikkelen... lekker,  echt waar, de beste.

Vandaar gaat het, wat  had je gedacht, terug bergop langs kleine straatjes, alles aangelegd met de echte kasseien zoals je die enkel nog in Vlaanderen en Portugal kunt vinden. De Smedestraat in Brugge werd trouwens heraangelegd door Portugese kasseileggers.... ja wie kan dit nog?

We drinken een pint op een terrasje, bossa nova met Stan Getz en Astrud Gilberto klinkt niet slecht in deze omgeving. Er zijn, behalve de taal, wel meerdere gezamenlijke punten met Brazilie te vinden hier.

Moegelopen keren we tegen zessen terug naar de boot. Ik wordt uitgenodigd om bij  mijn Portugese buurman, Nuno,die zijn boot, een 26 voeter enkele maanden geleden kocht en er ook op woont, een Vinho Verde te komen drinken.   Ik zeg nooit neen tegen dergelijke uitnodigingen uiteraard. Leuke avond terug. Goed geslapen

De volgende dag, tegen 1400h vertrekken we met het getij. Tegen wind. In het beginzijn onze boorden nog wat scherp, maar als de stroming steeds meer toeneemt, kunnen we heerlijk zeilen. Ik heb één reefje in mijn grootzei en het duurt tot een paar mijl vóór Cascais tot de wind afneemt en het er uit mag.

Caroline is ondertussen ook toegekomen in Cascais, ik ga nog even goeiedag zeggen en naar goede Belgische gewoonte een pint (een Leffe begot) drinken bij haar aan boord. Ze heeft zich gisteren het pleuris gezeuld naar den Aldi, 40 minuten ver en veel te veel meegebracht.. nooit shoppen als je honger hebt.....

Exeo vertrekt de volgende dag al naar Sines. Ik blijf hier nog een dag of twee. Op mijn laatste dag komt ook de Deense boot die we al in Figuera da Foz en wss nog enkele havens tegenkwamen, toe op de ankerplaats. We worden prompt uitgenodigd op het aperitief, ik omdat ik assistentie via de radio zou verleend hebben toen ze op zee een visnet in hun schroef kregen, en een ietwat rare koers begonnen te varen op AIS, Caroline, gewoon omdat ze sympathiek is... hahaha... het wordt terug een leuke avond bij Mikhael en Anne. Michael en ik zouden een gitaaroptreden geven, maar door de vele biertjes en  wijntjes,.... volledig vergeten....

sâo Martinho do Porto. Een gaatje in de kust

 Bij het bestuderen van de kust, valt, ergens tussen Figuera da Foz en Peniche, iets ten zuiden van Nazaré een soort rond gat op, piepklein, een meteoorinslag uit lang vervlogen tijden? Martinho do Porto is de naam.

Het lijkt ons leuk dit eens van dichterbij te gaan  bekijken en maken hier ons einddoel voor de volgende dag van, een trip van om en bij de 50 mijl. Terug voor anker na 3 dagen marina lijkt ons wel leuk.

We vertrekken vroeg, er is weinig wind en het eerste stuk is dan ook traditiegetrouw op motor. Even later gaat bij Exeo de blauwe asymmetrische spi omhoog. Op Billy al snel gevolgd door het Geel Groene gevaar, voor het eerst deze reis. De spi zit niet goed opgevouwen in de zak en heeft dan ook twee pogingen nodig om zich succesvol te vullen. Wij zijn terug sneller dan Exeo, maar de leute duurt niet lang. Een uurtje later valt de wind en zijn we terug diesel aan het verstoken. Niks aan te doen.

Exeo duikt s'avonds als eerste de smalle doorgang in, een kwartiertje later gevolgd door Billy. Ik had gedacht dat dit een wilde baai zou zijn, maar toch is er heel wat bebouwing. Toch heeft het wel wat. Er is een mooi strand, een schijnbaar gezellige dijk, en er wordt heel wat aan kleinzeilerij gedaan, tot laat op de avond. Wij zijn wel de enige zeilboten voor anker.

Er komt door de kleine ingang, die NoordWest georiënteerd is, wat oceaandeininng binnen wat er voor zorgt dat er op Billy weinig geslapen wordt.  We besluiten dan ook maar de volgende dag te vertrekken naar Cascais, in de monding van de Taag naar Lissabon.... t begint er op te trekken, het Zuiden nadert, de Portugese harde Northe slaapt nog een beetje maar wellicht niet voor eeuwig.

Toch verloopt onze zeiltocht naar Cascais zonder noemenswaardige voorvallen, behalve dat we hier, en dan vooral in het opvaren van de Taag, nog even een serieuze windversnelling krijgen, kapen, weet je wel, en dat een ongelooflijk aantal dolfijnen ons bezoeken, de ene familie al zotter dan de andere.

Cascais, Lissabon, here we come..... maar eerst eten.

7 tot 10 augustus, Figuera da Foz marina, Coimbra

 Figuera da Foz, mooie naam,  wat iets zou betekenen als "bevallige vijgenboom, althans als je het Google vertaalprogramma mag geloven. Ik was er 45 jaar geleden, na een lange rit doorheen Frankrijk, Spanje en Portugal met mijn lief en mijn deux cheveaux. Met beiden is het na verloop van tijd niets geworden, het verblijf in Figuera da Foz was trouwens ook niet geslaagd. Ik herinner mij een klein vissersdorpje met camping waar toen al  een voetbalgekte heerste.... iedereen zat er naar zijn Tv te staren, een tv met een antenne die door de huisvader van dienst in alle richtingen gedraaid werd om een scherp , toen al kleuren? Beeld te krijgen. Een beeld dat op het spannendste moment uiteraard plots wegfloepte, wat bij de aanwezigen op gescheld uitmonde (of dacht ik dat maar en had ik toen al moeite met de Portugese tongval) we zijn er niet lang gebleven....

Bij het naderen van de stad uit zee doet niks meer denken aan het vissersdorp van weleer. Hoge buildings, een enorme stad met een dicht bij de marina liggend oud stadsgedeelte.  Dit zal het dan geweest zijn?  Ik herken niks..

Ik heb telefonisch contact met de Marina en ze vragen ons aan het Fuelponton te komen liggen om in te schrijven. De marinero van dienst die duidelijk niks van boten afweet en trouwens de security man is, neemt mijn voorste landvast aan en trekt mijn neus tegen de steiger met een enthousiasme...? Nou, ik ben blij dat mijn vingers er niet tussen zitten. Als ik hem vraag wat te lossen en ook mijn achterste landvast aan te nemen, kijkt hij de andere richting uit.... tsjaa... ik geraak toch op de steiger en doe het zelf, verleg mijn boot wat naar voor zodat ook de Exeo er nog bij kan.

Inschrijven op het bureau, fotokopie van alles, zoals overal hier en ook in Spanje... wat een administratie, en wat doen ze er allemaal mee? Het duurt dus wel even... Pierre vraagt of hij kan tanken, en dat zal een kwartiertje duren want hiervoor komt iemand anders.  150 liter, en das maar een halve tank... brr, ben ik toch blij met mijn Billy. Tankje van 40 liter en dat met een verbruik onder de liter per uur, geraak ik toch ook ergens zonder de bank geweld aan te doen.

We krijgen een plaatsje aan de bezoekerssteiger,  samen met nog een paar Fransen, één Engelse boot en ook een Deen.  Om van het ponton af te geraken naar de douches, doe je best een paar wandelschoenen aan. Eerst helemaal naar het einde  van de steiger, en dan terug naar het Marina office. Wel meer dan een kilometer volgens mij. Er wordt hier voor onze gezondheid gezorgd. De douches zijn wel netjes en nieuw.

Aan de overkant van de marina ligt een grote overdekte Mercado waar je vooral vis, groenten, vlees en brood kunt kopen. Ook schoenen. Ik koop een paar mooie flipflops ter vervanging voor mijn volledig door het zeewater verwoeste Birckenstocks en loop al na een 100 tal meter mijn eerste blaar op. Mnjaa! Goed bezig Dekeyser !

Pierre en Eveline malen hun kilometertjes af, ik ga op het dichtbijgelegen terras, met zicht op de boot, een Portugese Sagres drinken en schrijf wat aan deze blog... ik zat toen al , net als nu nog trouwens (28 augustus ) een paar weken achter.

Volgende dag, bezoek aan Coimbra met de trein. Universiteitsstad, grootste nog bestaande oudste bibliotheek van Europa, historisch centrum.... we gaan er voor en staan stipt op tijd in het station. 8 euro voor een ticket, mondmasker aan en weg zijn we,voor een uurtje met vele haltes, doorheen enorme rijstvelden, blijkbaar is deze streek er bekend voor. Een goed klimaat en water genoeg uit de rivier.

De universiteitsstad is zeker het bezoeken waard, maar eerst hebben we een hongertje. Ontbijt met koffie en een gebakje zoals alle Portugezen hier s morgens doen. Njam!

De site van  de universiteit ligt natuurlijk weer hoog op de heuvel. Het is hier warm dus bibi doet weer een zweetje.  De faculteit biologie doet me aan het Afrikaans museum in Tervuren denken met allerhande opgezette dieren. Wetenschappen gaat dan weer over de Maagdenburgse halve bollen - waar ik als jonge student rare ideeen over had,  de bibliotheeksite is zeker indrukwekkend en zou gediend hebben als decor voor één van de Harry Potter films.

Wat nog het meest opvalt is de pijnlijke afwezigheid van toeristen.... Covid 19...  aiai, hoe gaat dit aflopen? Mijn naamgenoot staat hier ook... een of andere koning uit de rijke geschiedenis van de ontdekkingsreizen  .?  João D III heet het heerschap.... er is wel enige gelijkenis? Nee?

Over de middag lekker eten in een door de gids van Eveline aangeraden herberg. Je zou er zonder die gids nooit binnengaan, maar het zit er vol Portugezen en het moet gezegd, het is er zalig, ik eet er voor het eerst sinds lang Frietjes met een steak... wel,  geen halve kilo maar toch daaromtrent.

Nog wat rondlopen, een lekker ijsje en terug naar het station. Een leuke dag, morgen naar Sao Martinho do Porto.... Wuk?