Tenerife en La Gomera - laatste dagen van 2020

 Arguineguin, zuidkust Gran Canaria. Het belooft een mooie dag te worden. Anker op, grootzeil omhoog, motortje erbij want er is geen fluit wind. Het is een paar dagen voor nieuwjaar. De afstand naar de zuidkust van Tenerife is ongeveer 50 Mijl. Er is een Marina en ook een ankerplaats. We zullen zien.

Als we uit de windschaduw van Gran Canaria komen, krijgen we geleidelijk aan wat wind. Wij zeilen. In de verte zien we Tenerife al liggen.

Zowat halverwege hoor ik plots een luid gesnuif. Walvis !! Anneke gelooft mij eerst niet maar als even later 2 mastodonten terug bovenkomen ziet ze het ook. Een moeder met kalf op minder dan 100m van de boot. Ze zwemmen vlugger dan wij varen. We zien ze nog 2 keer spuiten. Wat is dit mooi... en dan zijn ze plots  weer weg.

Tegen de avond arriveren we aan de Zuidoostpunt van het eiland. We besluiten naar de ankerplaats te gaan. Echt mooi is het hier niet, maar voor één nachtje is dit niet erg. Er staat wel wat deining. Op het strand zien we wat mensen rondlopen, er staan wat tentjes... hippies, wat een idee om hier te verblijven. 's Morgens, na een wat rusteloze nacht, zien we er een paar de zonnegroet doen.

We besluiten niet  op Tenerife aan land te gaan omdat het eiland onlangs code rood gekregen heeft. (covid) Het is ook zo dat de toeristische plaatsen als Los Christianos en Las Americas ons weinig zeggen.

Tegen halfnegen  de volgende morgen zijn we terug weg. Er is geen wind,, dus Mr. Volvo ronkt er lustig op los. We passeren de zuidpunt van het eiland en mikken op de noordkant van La Gomera. De wind is niet thuis en op een echt olieachtige zee  varen we verder.

Halfweg leggen we de motor even stil en gaan zwemmen. Een lange lijn met een fender aan wordt voor alle zekerheid uitgevierd. Het water is zeer helder en van een mooiste blauw. Raar gevoel is dit.  Het is hier terug meer dan duizend meter diep.  Beetje griezelig te bedenken wat hier allemaal onder ons door kan zwemmen.

Even later varen we verder. Dichtbij het eiland krijgen we toch wat wind. Het grootzeil wordt uitgevierd en de fok erbij gezet. We laten San Sebastian rechts liggen en zeilen naar het volgende baaitje, Playa de Guanches.

 In Navily wordt deze baai als een van de mooiste van het eiland beschreven. Wij zullen dit ankerplekje later dopen als "de Trol", vanwege de grote berg in het midden die er, vooral 's nachten in het maanlicht echt als een slapende trol lijkt.

Anneke vangt haar eerste vis, het voorgerecht is binnen voor vanavond...we vieren hier onder ons beidjes het nieuwe jaar 2021. Er is geen internet, dus alle wensen van vrienden en familie zullen ons pas over enkele dagen bereiken. Wijzelf hebben onze nieuwjaargroeten reeds verstuurd voor San Sebastian.

Het water is hier zeer helder, het anker ligt op 5 meter diepte volledig ingegraven in het zand. Als het bootje opgeblazen is een besluit ik een hekanker uit te brengen, zodat we met de neus naar de zee blijven liggen. Dit helpt vooral 's nachts omdat dan altijd een landwind opsteekt en als je dwars op de deining komt te liggen doe je geen oog dicht.

We blijven hier een drietal dagen tot in het nieuwe jaar en verkassen dan naar een ankerplaats meer zuidelijk, Puerto de Santiago, er is een haventje, een strandje, 2 restaurantjes en een supermarktje. Alles met een "tje" dus. Ok voor ons. Het ankeren hier is wel wat rollerig. We blijven hier dus maar een nachtje.

We varen in één keer naar Vueltas. (hierboven, zicht op El Hierro)   Hier is ook een haventje (maar niet voor bezoekende jachten), een super ankerplaats en een stadje dat wel door Duitsers ingenomen lijkt. Hier vinden we alles wat nodig is. Er is een super visrestaurant net waar we met de dinghy aan land gaan. Een Spar wat verderop. Het mooie weer houdt aan en we zijn hier al vlug twee weken. De dagen worden gevuld met zwemmen, zonnen, 's avonds sterren kijken  en nu en dan wat inkopen doen.

Er wordt harde zuidelijke wind en vooral deining voorspeld over enkele dagen. We keren dan ook geleidelijk aan op onze stappen terug en gaan terug naar de Noordkant van het eiland. De ene ankerplaats is al mooier dan de andere.  Naast Santiag is een plaats  waar hippies in grotten en op het strand wonen. Ze lijken er maar een boeltje van  te maken. Hier en daar ligt vuilnis. Hier blijven we niet lang alhoewel het een mooie plaats is.

Tegen 20 januari hebben we een plaatsje in de jachthaven van San Sebastian (foto hierboven) gereserveerd. Het weer verandert en twee dagen later ligt er sneeuw op de top van de Teide die we van in de kuip kunnen zien. Er komt zowaar  ook een regendag aan. Ik werk wat aan de boot, motoronderhoud,   Ik maak ook een houten ding om onze glazen en tassen in te zetten waardoor niet alles omvalt als er wat deining is. 

De jachthaven loopt vol. Er ligt ook een blauwe stalen Koopmans 37 te koop. Er is iemand aan boord en we vragen of we de boot eens mogen bezichtigen. Het is een super mooi en stoer schip, kottergetuigd, geen teakdek en een helmstok.    De eigenaars zijn Nederlanders die, na een volledige uitwendige restauratie in Nederland, alweer een vijftal jaar op de eilanden vertoeven. De boot ziet er aan de buitenkant dan ook super mooi uit. Binnenin valt het voor ons wat tegen. Nogal donker door de kleine raampjes en de achterkajuit is eigenlijk niet meer dan een hol onder de kuip. Vooraan is een werkplaats tussen de voorpiek (dubbele slaapplaats maar ligt nu vol met zeilen en touw) en de salon. Ik weet niet of ik klaar ben voor een stalen boot ? Hoe dan ook, eerst de Billy verkopen en dan zien we wel. Ik schrijf het idee "Koopmans" niet af maar een echte achterkajuit zou toch wel een vereiste zijn.

San Sebastian is een leuk stadje. Er is een winkelstraat, een paar supermarktjes, een viswinkel en wat restaurantjes maar bovenal, het is Spaans, geen Duitse of Engelse toeristentoestanden hier. De mensen zijn er vriendelijk. In het weekend en 's avonds wemelt het op het plein voor het strand van de spelende Spaanse kinderen tot een gat in de avond. Er staan grote bomen voor de schaduw, een paar banken, een paar cafétjes

We gaan eten in een klein lokaal visrestaurantje. De patron is een sympathieke gast. Hij spreekt praktisch geen Engels, ons Spaans is nog steeds niet van een hoog niveau. Toch verstaan we elkaar. We zullen  er zowat vaste stamgast worden telkens we hier zijn. Zijn echte naam kennen we niet.  wij noemen hem "Tjiepietjiepie". 't Slaat nergens op maar toch past het bij hem en zijn gezellig restaurantje, eigenlijk niet veel meer dan een golfplaten dak en  bouwvallige muren. Vijf soorten stoelen, tafels, een krakemikege toog maar het eten is er goed. Na de maaltijd zet de patron 2 glaasjes en een fles rum op tafel. Zelfbediening ! Van het huis !

wordt vervolgd.......

Het vervolg..... de Canarische eilanden Gran Canaria November 2020

 Na meer dan een jaar radiostilte op deze blog, heb ik mijn pen terug geslepen om een vervolg aan dit verhaal te schrijven.

Het zal misschien een verslag met minder afleveringen zijn want veel zit niet meer zo gedetailleerd in mijn geheugen, mijn logboek zal ongetwijfeld regelmatig moeten bovengehaald worden voor de  cronologie... Hoe kan het ook anders als je zolang wacht met schrijven... Dekeyser !!!

Gran Canaria, La Palmas     November 2020

Mijn verblijf aan het Fuel Ponton is een kort leven beschoren. Tegen  9 uur  wordt ik gewekt door de uitbater. Zijn Engels is even goed als mijn Spaans, we begrijpen elkaar dus opperbest en ik verhuis naar het ponton dicht bij het officina del Puerte. Ik ga ineens maar inschrijven en wordt voor een beperkt aantal dagen naar de ankerplaats verwezen. Geen plaats momenteel in de marina, dit vooral door de ARC.  Ze gaan mij opbellen als er plaats is.

Nou ja, geen probleem, de ankerplaats in Las Palmas is aan alle kanten omsloten door havenmuren en dus goed beschut. Ik vaar naar buiten en vlij mijn anker en even later mezelf neer... Ik ga nog wat uurkes slaap inhalen want behalve nu en dan een  kwartierke oogjes toe, is er op deze overtocht weer niet veel van slapen in huis gekomen. Ik ben een slechte solozeiler wat dat betreft.  Vooral op langere overtochten zal ik hier toch iets moeten aan doen, maar hoe dan ook, dit is een probleem voor later. Voorlopig ga ik hier niet weg. De eilanden liggen onderling op amper 50 Mijl uiteen en er zijn er zeven dus ik kan hier wel een jaarke doorbrengen denk ik.

Bovendien, maar dat kon ik toen nog niet weten, komt er met deze overtocht een einde aan mijn solozeilcarriere. Mijn chat, mail en bel vriendin Anneke komt over enkele dagen naar de eilanden gevlogen. Ze zou meer dan een jaar later nog steeds aan boord zijn, maar  hierover straks meer.....

Las Palmas, de hoofdstad van Gran Canaria is een bruisende stad. Een nimmer aflatende stroom auto's raast onafgebroken langs de weg die vlak langs de marina loopt. Een mooi zandstrand ligt tussen Billy en de weg uitnodigend te lonken. Op de ankerplaats liggen momenteel een dertigtal boten maar het is groot genoeg. Ik zie enkele boten die ik nog ken uit Porto Santo. Zij wachten op een goed tijdsvenster om verder naar de Kaap Verden en de Caraiben te varen Zo ver rijken mijn ambities niet. Het is hier toch nog een pak warmer dan in Porto Santo en dat blijkt zowat het winterweer hier te zijn. Goed voor mij.

Het klein Billytje wordt opgeblazen en het motortje gemonteerd. In de Marina ligt een Dinghy ponton, vlakbij zijn de douches die ik ook kan gebruiken. Het grootwarenhuis Hyper Dino is nabij.... Ik ga inkopen doen om mijn geslonken voorraadkast terug wat aan te vullen. Ik ga ook eens zwemmen, het is hier warempel nog goed te doen... Warmer dan in Madeira, toch maar 300 mijl meer noordwaards.

2 dagen later mag ik de marina in... das rap. Praktisch ook want Anneke en vriendin Mieke, die een appartement gehuurd hebben aan de andere kant van de stad arriveren op 14 november uit het koude Belgie. 

Er breekt een periode aan van relaxte strandvakantie overdag . s'Avonds met ons drietjes lekker eten in één van de vele restaurantjes die Las Palmas rijk is. Anneke en ik lijken goed met elkaar op te schieten en wat geen van ons twee echt verwacht had (nou ja) gebeurt toch. .....

Mieke gaat er na een week terug vandoor.  Ik geniet nog een even mee van de luxe van het appartement. Tegen het einde van de maand later gaat Anneke met mij mee naar de Billy... om er te blijven. Ik heb er warempel een first mate bijgekregen.

Na enkele dagen haven besluiten we naar het zuiden van Gran Canaria te verkassen. Ik betaal de rekening van de marina (9 euro per dag dus dat viel mee)

Onze eerste poging mislukt door een plots opstekende en niet voorspelde harde zuidenwind ter hoogte van de aeropuerte. Terug naar Las Palmas dus, de ankerplaats dit keer. Ook leuk.

3 dagen later een nieuwe poging. De wind zit in onze kont en na een paar uurtjes moet zelfs de motor er aan te pas komen om ons naar een eerste ankerplaats te brengen. Puerto Pasito Blanca. We kunnen met de dinghy de haven binnenvaren en boodschappen doen in een klein Sparreke. Voor  de rest is hier niks behalve wat vakantiehuisjes die allemaal onbewoond lijken... 

We verkassen tegen het einde van de week en gaan naar de ankerplaats bij Arguineguin, met de romantische naam: de betonfabriek. Er liggen enkele boten, op het strandje zitten wat mensen en er staat inderdaad een betonfabriek continue lawaai te maken en lelijk te zijn. Toch heeft ook deze baai zijn charme.

Op een avond gaan we in het restaurantje eten. Wat je vanop de boot niet kunt zien is dat er nogal wat deining staat. Dichtbij het strandje wordt dit plots duidelijk als we met een rotvaart het zand opschieten... Dat ging goed... net. We trekken het bootje een paar meter de kant op en gaan eten. Lekkere tapas, calamares, garnalen met ajo, sardientjes, wat brood met een groen en rood mojo sausje en een lekker spaans wijntje. Na het eten nog even het kleine dijkje aflopen en dan terug naar de Billy. Het is ondertussen donker.... er staat wel wat branding... aiaia... we houden het niet droog. Anneke valt bij een hoge golf plots achterover uit de dinghy en ik zie nog juist wat haar boven steken. We krijgen beiden de slappe lag en het mag een wonder heten dat we toch veilig (maar toch ieteke nat) terug aan boord geraken.

Op deze lokatie draait de wind 's nachts zodanig dat we dwars op de deining komen te liggen. Niet echt comfortabel en we doen dan ook geen oog dicht... of zou het dan toch van de wijn zijn? Hoe dan ook, we verhuizen terug, zeker twee mijl verderop en gaan op de ankerplaats voor het haventje in Arguineguin liggen. 

Het is hier amper drie meter diep, zand op de bodem en je ziet dus ook het anker liggen.  Het is rustig, mooi weer, we zwemmen iedere dag en gaan zo nu en dan even met het bijbootje de kant op om boodschappen te doen. Arguineguin zou onze favoriete ankerplaats worden op Gran Canaria, in de eerste plaats door de aanwezigheid van de "pescaderia" waar we regelmatig verse vis kopen. Onze viskunst is niet van dien aard dat we er van kunnen overleven. Anneke  is er deze hele reis in geslaagd 2 visjes (palomitas) te vangen, ikke niks dus we zouden van honger omgekomen zijn.

Verder is er hier aan de zuidkant van het eiland meestal geen wind en dus ook minder deining. Toch wordt het ons na enige tijd duidelijk dat het gebruik van een hekanker om de neus in de deining te houden,  ons vooral rustiger nachten zou opbrengen.

Op een mooie namiddag, we zijn na het zwemmen even aan het opdrogen op het voordek horen we onze naam roepenx. Een gtrote Beneteau komt aangevaren met aan boord onze Noorse vrienden Anne en Michael. Het is geleden vanop Porto Santo dat ik ze zag. Hiawatha met Caroline aan boord is nog steeds op het  Portugese eiland. Zij en Loic (een Zwitser die ook solozeiler is) komen in de lente naar de Canarische eilanden.

Michael probeert te ankeren maar de zandstrook op deze ankerplaats is niet zo groot en hij slaagt er niet in een goed plaatsje te vinden. Zij besluiten naar de nabijgelegen ankerplaats van Anfi Del Mar te gaan( één mijl verder !). Wij gaan even later ook anker op en volgen hen. We zijn uitgenodigd voor een drankje en een hapje bij hen aan boord vanavond.

Anfi Del Mar is een ankerplaats nabij een gedrocht van een resort. Wie bouwt toch zulke lelijke dingen en wie wil hier nu zijn vakantie doorbrengen? Toch lig je er goed beschermd, er is een Sparreke in het resort en ze laten je met de dinghy in het (volle) jachthaventje aanleggen. Voor gasten is er geen plaats aan het ponton maar wij liggen toch liever voor anker. Het weerziern met de bemanning van de Deense boot is hartelijk en we brengen een gezellige avond door. De dagen vliegen voorbij. Er wordt gezwommen, al eens een wandeling gemaakt. Wij varen met het motorbootje terug naar Aguineguin om vis te kopen. We komen terug met een xierra, een soort bonito.  De madam van de winkel snijdt er 4 grote filets van. We betalen 4 euro. 's Avonds feest met rauwe vis, een soja/wasabi sausje, wat brood.

Op het weerbericht zien we over enkele dagen  een depressie dichterbij komen die voor harde zuidelijke wind (en deining) zal zorgen.  Beide boten besluiten naar Puerte de Mogan te varen. Michael en Anne gaan direct de marina binnen. Wij besluiten nog even de ankerplaats voor de haven te proberen en krijgen een slechte nacht. De deining wordt steeds hoger en we besluiten ook maar de marina binnen te gaan.

We brengen mijn verjaardag en kerst in deze haven door. Mijn verjaardag heeft nog een leuk kantje. Als we rond achten geklop op de romp van de boot horen, staan Michael en Anne op de steiger met een maxi ontbijt voor ons vieren. Kaas, ham, broodjes, vers fruitsap. Wat een traktatie. Dank je wel vrienden.

Kerst gaat voorbij, raar om met deze temperaturen in kerstsfeer te zijn. Het is een beetje onwerkelijk. Mchael en Ann vieren kerstavond bij vrienden uit Denemaken die hier een appartement hebben. Wij gaan eten in een restaurantje. Mogan is een stadje, nieuw gebouwd rond de jachthaven. Het is eigenlijk wel goed geslaagd, overal restaurantjes en barretjes. Een grote Spar met het authentieke vissersdorp ligt tegen de bergwand gedrukt, alles met trappen  en steegjes verbonden. De jachthaven is goed beschermd maar niet zo goedkoop.

Tussen kerst en nieuwjaar  wordt het weer terug beter, de Denen gaan terug naar de ankerplaats in Anfi Del Mar. Wij gaan verder en verkennen enkele kleine inhammetjes meer naar het westen. Hier is niks, dus we slaan wat voorraden in.

Playa de Veneguera is een brede open baai, met zand op 5m diepte. Er staan 2 huizen, 's nachts is er geen licht dus de sterrenhemel is ongeevenaard. Er is géén internet dus dat is ook wel eens goed. Het weer is prachtig. Overdag zwemmen en zonnen we. 's avonds sterren kijken. De deining is de eerste 2 dagen te doen, de derde nacht is het weer bingo. We proberen dwars te slapen maar toch zijn we blij dat de morgen aanbreekt. ik bedenk een methoden met het achteranker om onze neus recht op de deining te houden. We gaan terug naar Arguineguin, ons favoriet vissersplaatsje. De deense boot is terug naar Las Palmas. Ze hebben één en ander nodig voor de boot. We zien elkaar later wel terug op La Gomera....

Na enkele dagen zonder internet ( hoe doe je het !! ) varen we terug naar Arguineguin. We gaan voor anker op ons favoriete plaatsje, gaan ons bevoorraden in de Spar en vertrekken de volgende dag naar La Gomea, via Tenerife, maar daar gaan we niet op de wal, want Tenerife is rood (covid)