Week 6 ria de Muros en ria de Arousa

Week 6;  ongelooflijk hoe vlug de tijd passeert. Het lijkt alsof het pas gisteren was dat ik zeebrugge verliet.
Ik lig voor anker voor het mooie stadje Muros. Op de ankerplaats liggen 2 boten. Exeo met Eveline en Pierre en uiteraard de Billy.

We  roeien naar de kant en verdwijnen in de smalle straatjes waar een aangenaam koele atmosfeer heerst. Veel mooie huizen hier zijn te koop. Het uitstalraam van de plaatselijke Immo toont ons dat je hier al een mooi huisje kunt kopen vanaf  50000 euro, op het platteland weliswaar. In het stadje zelf is het wel een stuk duurder.
In de namiddag gaan we ankerop naar het 2 mijl verdere strandje aan de noordkant van de ria.  Twee mijl!  We komen in ons tempo.....

Met de motorboot van Exeo (annexe in het Frans) verkennen we de omgeving. Een inhammetje nodigt uit om in te varen. Je waant je achtereenvolgens in Griekenland, de Carib,  Frankrijk. Glashelder water. Google Maps leidt ons naar een klein supermarktje waar we wat bier, cola, brood, sossiese (van die straffe chorizzo) enz in onze rugzak proppen.

Even later terug bij de boot. Ik doe nog een halfslachtige poging te zwemmen maar volgens mij hebben ze ijsblokjes in het water gestort. Niet te doen, zo koud.

De volgende dag gaan we naar een tweede baaitje een eindje verder. Het plan was naar een riviertje te varen die ons tot in het stadje Noia zou brengen maar een opstekende Noordooster brengt ons van onze plannen af.  Tegen een 30 knopen wind valt niet te vechten, vooral met het 9 pk diezeltje van de Billy wordt al gauw de handdoek in de ring geworpen. We vallen af en gaan een ander baaitje binnen. Terug ankeren uiteraard.

Ook mooi hier. De dag passeert weer even vlug als gisteren. De harde Noordoostenwind lijkt tegen de morgen toch wat geluwd.  Pierre en Evelien willen naar de volgende Ria. Ik ga terug naar de Marina in Muros. Ik wil wel een doucheke en verwacht mijn kompaan  solozeilster Caroline morgen in Muros.

De Marina zelf is ok, de douches en toiletten echter zijn in slechte staat. De Marinero excuseert zich ten voeten uit maar met een havenfee van 26 euro heeft hij volgens mij geen enkel excuus. Soit, ik tank een jerrycan benzine voor mijn buitenboordmotortje, schrijf wat aan de blog en als tegen 2100h Caroline arriveert ga ik nog even goedendag zeggen.

s' morgens vervoegt Billy zijn maatje Hiawatha op de ankerplaats. Met klein billy'tje gaan we naar het strand en ook nog iets eten in één van de talrijke restaurantjes in de nauwe straatjes. Pigmentes de Padron, mesjes met véél look en ook nog een bordje gegrilde gambas.

In de namiddag varen we uit naar het riviertje naar Noya, met de rustige wind lukt dit nu wel.  Zwemmen lukt mij nog steeds niet. Te koud. Caroline, met jeugdige overmoed lukt het wel alhoewel ze toch met een bibberend lipje de zwemtrap op komt......

Op 24 juli vertrekken we naar de volgende Ria, de ria de Aroussa, wat een mooie naam.  Eenmaal buiten de ria de Muros neemt de wind toe tot een stevige 20 knopen achterlijk. Ik heb één reefje in het grootzeil en de fok uitgeboomd. De twee boten, met ongeveer gelijke lengte doch toch een ietwat ander zeilplan,  blijven zeer dicht bij elkaar. Leuk, we kunnen van beide kanten wat mooie foto's en filmpjes maken.

De wind neemt nog een stuk toe, de boom wordt weggenomen en ik probeer de fok vol te houden door toch een beetje op te sturen wat beurtelings gijpen inhoudt. Eén keer loopt het mis en komt het grootzeil toch met een stevige klap de andere kant op. Ik zit blijkbaar in de weg en krijg de grootschoot met zoveel kracht tegen mijn schouder en nek dat ik toch even groggy ben. Het zal mij anderhalve week koppijn en nekpijn kosten... aiai

We lopen de ria binnen  en nu gaat het aan de wind, ik steek nog maar een reefje bij en we gaan voor anker voor het strandje van Cabo Cruz.

 In de Marina ligt Exeo, een van onze Franse buddy boaten. We brengen s avonds een bezoekje aan onze vrienden. Het wordt weeral een gezellige avond.

Week 5 al... van Camarinas naar ria de Muros...

Ik verlaat Camariñas met pijn in het hart. Net zoals 10 jaar geleden heb ik mooie herinneringen aan dit vissersplaatsje die veel van zijn authenticiteit bewaard heeft. Het zijn ook de menselijke contacten die het verblijf tot een feest maken.
Er is de Fransman Bernard  naast me die me op een avond uitnodigt voor het avondmaal. Zijn levensverhaal gaat niet over rozen, getrouwd met een vrouw die blind is maar hem toch ieder jaar zijn uitlaatklep gunt om met zijn boot te gaan varen. Vertrokken uit La Rochelle met bestemming Bayonne, en hier in Camariñas al een week aan het wachten op een zuidelijke wind die hem terug rond Finisterre wil brengen op zijn terugtocht

Er is een vriendelijk Belgisch koppel op een mooie tweemaster (weeral eentje... maakt mij fier Belg te zijn, zijn we dan toch een natie van zeevaarders?) met bestemming de Caraiben.
En dan natuurlijk Eveline en Pierre die mij zowat adopteren  en met wie ik zowel hier als in de volgende ria al buddyboatend een  tijdje optrek.
De club van Camariñas doet er alles aan het zijn gasten aangenaam te maken. De Marinero, nog steeds dezelfde als tien jaar geleden, uiterst vriendelijk doch enkel Spaans sprekend, doet zijn uiterste best het ons naar de zin te maken. Dat hij de Duitse gastenvlag per abuis als de Belgische omhoogtrekt wordt hem vergeven, vooral omdat hij dit de volgende dag op mijn aandringen zonder verpinken rechtzet.
Het restaurant van de club maakt ons het leven zeer aangenaam door ons de meest exquise gerechten te serveren en dit tegen een prijs die als zeer democratisch mag benoemd worden, en dit met een kwaliteit om U tegen te zeggen.

En verder zijn er tijdens ons verblijf ook de visserijfeesten, met de nodige ontploffingen van kiloos voetzoekers, eerst dachten we dat dit te maken had met een methode om de meeuwenpopulatie op afstand te houden, maar nee, het is een soort Spaanse uiting van feestvreugde, iets wat bij ons  als nuchtere westerling van meer Noorderlijke streken  meer als storend lawaai overkomt.
Soit, ook de ochtendlijke opkomsten van tientallen doedelzakbands worden iets minder gesmaakt, maar het voegt onomstotelijk sfeer toe aan de feestvreugde.  Als in de late namiddag plots de volledige vissersvloot in Oostelijke richting verdwijnt onder geknal en sirenegeloei wordt ons door het bevallige meisje van de bar, Maria, de legende uitgelegd die zijn oorsprong vindt in een 500 jaar oude vete tussen Camariñas en het iets verder gelegen Muxia. De geschiedenis wil dat de vissers van beide plaatsjes in onderlinge onenigheid liggend, afwisselende strooptochten organiseerden en en passant alle vrouwen van het andere dorp verkrachtten, zodat het nooit duidelijk werd wie de vader was van sommige kinderen die negen maanden later het levenslicht zagen.
Even later komt inderdaad de vissersvloot van Muxia voor de  kaai evenveel als nog niet meer misbaar maken als hun lokale tegengangers. Gelukkig zonder meer.... 😊.... of zou dit toch met de hedendaagse Covid beperkingen te maken hebben?
De harde wind in de ria neemt niet af. Als na enige dagen toch een gaatje komt in het natuurgeweld, besluiten zowel de bemanning van Exeo als Billy,  de trossen te lossen en Finisterre te ronden met bestemming de verder zuidelijk gelegen ria de Muros.  Een nieuw avontuur wacht ons op....

Ik vertrek traditiegetrouw als eerste,  Exeo met Eveline en Pierre wachten nog even. Het weerbericht lijkt niet te kloppen. Ik krijg Westenwind om uit de Ria te varen. Even later op zee herstelt de Noordoost zich toch en neemt wat toe. Met het vooruitzicht van Finistere ben ik toch wat voorzichtig en laat de grote Genua in zijn zak zitten en kies voor de gewone fok, uitgeboomd. We lopen 5 a 5.5 kts. Ik ben tevreden.   Na een paar uurtjes ronden we Finistere.

Een plengoffer voor Neptunus lijkt me wel op zijn plaats. Een scheutje rum voor onze veilige doortocht. Bijgelovig, nee hoor maar toch... Neptunus en zijn gevolg zijn er niet om mee te lachen....😊😊
Even voorbij Finistere zijn een paar mooie diepliggende baaitjes en even lonkt de verleiding hier binnen te gaan en te ankeren.... Het weerbericht voor morgen geeft te rug harde noordoostenwind dus gaan we toch maar door.
Ik krijg een telefoontje van Sigrid dat ze in La Corina zijn en het wel zien zitten deze avond in Muros een etentje met mij te plannen. Tegen 1800h zijn ze er...
Het is 1500h, nog 15 mille to go.... dat moet lukken.... tenminste als de wind blijft meewerken. Niet dus, de windmeter geeft 5, 4, 3 knopen aan, de snelheid zakt naar 4, 3, 2 kts.   Motor dus maar. Ik geniet van het uitzicht. De ria van Muros opent zich, ik stuur 90 graden op en krijg terug wat wind om de laatste mijltjes af te leggen.
Het is toch nog 1800h als ik mijn anker uitsmijt. De vrienden zijn ook wat verlaat en ik kan in alle rust nog het bijbootje opblazen en de boot wat opruimen. Het is warm hier. Zeker 5 graden warmer dan in Camariños.

Ik zit al vlug op een terrasje waar ook even later de volledige familie arriveert. Het wordt een gezellige avond met lekker eten, allerlei zeevruchten ende nodige drank. Op het einde van de avond, met een  zekere hilariteit wordt ik begeleid naar de helling waar mijn bijbootje op mij ligt te wachten.
Ik ben er zeker van  dat het hele gezelschap op een misstap van  mij zit te wachten om mij in het water te zien belanden. Dit wordt hen uiteraard niet gegund en na een laatste afscheidszwaai verdwijn ik naar mijn bunk......
.

Week 4: Spanje; Gijon, La coruna, Camarinas

Gijon wordt ook een paar dagen socialising.... iets wat ik in het begin van deze reis wat gemist heb gaat hier plots vanzelf. Is het onze oversteek van de Golf, de een uit Belle Ile, een ander uit Camaret?  Plots liggen we allen samen in Gijon, de meesten toch al een eindje sinds de start van hun zeiltocht, allen met zuiderse bestemmingen, Zuid Portugal, Canarische eilanden, La Méditeranée, Caraiben?
Ik word uitgenodigd voor het aperitief a 19:00h op een grote Franse Allure, 44 voet degelijkheid in aluminium. Aan boord Florence en Jean Luc. Hun buren, Pierre en Eveline op hun 40 voet splinternieuwe Allure zijn er ook. Het wordt een avondje Franse gezelligheid, met een uitgebreid aperitief, avondmaal, kaasschotel en toetje achteraf.
We zouden de volgende morgen allen naar La Coruna varen, terug een 130 Miles nacht incluis traject. Tussenliggende havens, Ribadeo en Vivera zouden tijdelijk in Lockdown zijn wegens terug verhoogde Covid activiteit.... aiai.

Het weerbericht is goed dus daar gaan we. Ik vertrek rond 0930h, ruim voor de Fransen, die mij met hun 40 voeters wel voorbij zullen gaan.
Ik zie tegen de avond het Ais signaal van de Marihain 3 op mijn scherm verschijnen. Hij ligt nog 10 mijl achterop maar komt vlug dichterbij. Ik roep hem even op via de Vhf radio. Full grootzeil en assymetrische spi. Ik heb 2 reven in het grootzeil en mijn fok, een beetje onderbezeild maar ik ben solo en hou niet van nachtelijke zeilwissels. Toch loop ik ook meer  dan 6 knopen over de grond. We hebben zeker 1 knoop stroom mee over het ganse traject.
Dolfijnen komen en gaan.
Als ik de ria van La Coruna aanloop, zet ik een keteltje water op en neem een kuipdouche.  Je moet toch proper zijn om een nieuwe haven binnen te lopen?
Tegen 5 uur in de namiddag kom ik La Coruna binnen. De grootste Franse boot is een uur voor mij binnengelopen, behalve de laatste 10 mile hebben ze alles gezeild. Ikzelf toch iets meer dan 20 mile op motor terug.  De 40 voeter komt iets later binnen.
De volgende dag boodschappen doen en ik nodig de twee Franse bemanningen uit voor het "aperitief"  op de Billy.  Tijdens de voorbereidingen klopt iemand op de boot. Een juffrouw vraagt me iets in het Frans. Ik denk eerst dat het iemand van de Marina is en denk in het Spaans te moeten antwoorden, maar nee, ze stelt zich voor als Caroline,  Belgische solozeilster op een blauwe Albin Ballad onder Noorse vlag aan de andere kant van het ponton.  Ik vraag of ze een biertje wil?  "Baah oui, on est Belge, non?"
Ik nodig haar uit om deze avond ook te komen, als tegengewicht tegen het Franse geweld......vwalla, on est a 6.

Het zou een gedenkwaardige week worden van feestjes op ons aller boten, een opeenvolging van avonden tot in de late uurtjes.

Caroline en ik gaan een dag wandelen tot aan de Torre de Hercules. Het is warm..... en menig terrasje wordt bezocht. Haar verhaal heeft wel iets.

Samen met haar lief kopen ze in Noorwegen een oude Albin Ballad, knappen de boot op in een jaar en gaan op reis. Schotland eerst, dan Ierland waar zij de boot overkoopt en alleen verder gaat. Via Frankrijk gaat het Solo naar La Coruna waar de boot  een winter achtergelaten wordt. Caroline gaat terug naar Noorwegen om er als verpleegster te werken en de scheepskas terug te vullen.
En hier is ze, 27 jaar en voor onbepaalde tijd op wereldreis. Faut le faire!
Op mijn laatste dag in La Coruna help ik haar nog de boot uit het water te halen en een nieuwe anti fouling laag te geven.

We schieten goed op met elkaar en gaan s avonds uit eten... Ik heb er plots warempel een dochter bij. Zou wel kunnen he met een leeftijdsverschil van 36 jaar?
De volgende dag is er een mooi weervenster, wellicht het enige voor meer dan een week. Ik sta ik om 0500h op en vertrek samen met één van de Franse boten naar  Camarinas. Caroline heeft nog wat werk aan haar boot en komt achter over een paar dagen.
Het wordt genieten. 50 mile achterlijke wind.  De Fransen trekken hun blauwe gennaker,

 ik antwoord met mijn code 0, een bolle enorm grote Genua. De eerste uren lopen ze een flink eind uit, maar als iets later de wind afneemt en steeds achterlijker wordt, boom ik de Genua uit en loop als een trein. Op Exeo vinden ze geen antwoord op al dit geweld en liggen bij het aanlopen van de ria al terug een stuk achter. Als ik dan ook nog een stuk van de weg afsnij door tussen de rotsen naar binnen te varen, kom ik ruim een uur voor de 40 voeter binnen.

Het aanleggen heeft nog een spannend kantje als de wind op het einde nog een tandje bijzet. Ik bereid alles goed voor. Fenders aan beide kanten, 4 landvasten ... allez we gaan er voor. Er staat niemand op de steiger, ik hou toch nogal wat snelheid wegens de harde zijwind  maar ik kan goed mikken en word op het laatste moment netjes op mijn plaats geblazen.  Landvasten voor en achter, een spring en we zijn er.  Oef!
De weerberichten voor de komende dagen zien er wat de wind betreft niet netjes uit..... + 30 knopen al minstens tot zaterdag, dan misschien een kort intermezzo om rond Finistere in Muros te raken. We zullen zien...
Camarinas is in de afgelopen 10 jaar niks veranderd. De Marina ook niet, zelfs de prijzen zijn nog steeds dezelfde. Ik betaal 13 euro per nacht !  Er is ook een huisje te koop..... 😊😍 zie hierboven. Het heeft wel karakter!
Ik ga een wandeling maken, en even later zit ik op het terras van de club deze blog bij te werken. De wind blaast als een gek en het is op de boot te hobbelig om te schrijven of te lezen.  Je zou warempel zeeziek worden in de haven.
Ik ga met Eveline en Pierre een fruits de mare eten in de club. Ongelooflijk lekker en vers. Grote garnalen, calamares, kleine st jacobsschelpen, mesjes, dikke frieten, mijn favoriet en een lekker sausje....

Seejoe, tot volgende week.

Week 3... van Loctudy naar Concarneau en naar Spanje begot

Van Loctudy naar Concarneau is maar een boogscheut ver...  vijftien mijl? Zoiets ja.

Ik vertrek na het ontbijt... gekookt eitje met een pain flute, koffie, nog eentje met confituur.

De wind recht op de kont. Ik doe zelfs de moeite niet mijn Fok te hijsen... lui?  Bajaa zeker?  Slaat anders toch maar constant heen en weer en voor 15 mijl zet ik de boom niet... oei, oei,...

Concarneau is een mooie stad, in het midden van de jachthaven ligt de oude stad , midden in het water, lijkt een oud fort. Mooi mooi mooi.

 Ik kom uiteraard vroeg aan en maak een wandeling, spring even binnen bij Accastiage Diffusion, een grote watersportwinkel, bezwijk bijna aan de verleiding een Ais transponder te kopen... maar 600 euro... ? Het merk ken ik niet en ik ben niet zeker dat er geen conflicten zullen zijn met mijn bestaande systeem (enkel ontvangst van Ais via mijn Standard Horizon GX 2200)

Nog eens op knabbelen dus wat bij mij meestal een njet wordt....

Les halles sont justement fermée dus nog geen langoustientjes vandaag.  Het wordt een groenten rijstschotel met worstjes.... lekker.

De volgende dag samen met een Frans en een Engels zeilkoppel de was gaan doen in een laverie. Een paar kilo van mijn was vliegt de trommel in om er in 123 veel properder terug uit te verschijnen.  Nog even de droogkast in en voor 10 euro is alles wat ik heb weer netjes. 

Tussendoor even naar les Halles en kom er buiten als de trotse eigenaar van een zak vers gestoomde langoustientjes... voor mijn middag en avondmaal. Een fles  wit zit in de frigo... ze waren lekker..

Bon, de volgende morgen wat brood, kaas halen in het lokale supermarktje en we gaan we verder,  la Trinité ligt naast de deur, iets vroeger ile de Groix...  t is een beetje grijs als ik buiten ga.  De Westenwind heeft iets meer Noord dan gisteren.... Ik kijk eens op de kaart, bestudeer ook nog eens het weerbericht , zowel op internet als op de  Navtex voor de golf,  zou ik? Durf ik?  Dit is echt mijn kans... tis vandaag of mss nog een week wachten.  Ik leg mij al eens op koers naar Les Glénants.... en voorbij... Het is iets scherper dan halve wind.... 15 knoopjes,  het zonnetje komt even piepen....? Yess we doen het. Gijon Spanje, here we come. 260 Miles toch, de grootste trip tot nog toe.  Eens de beslissing genomen valt de druk weg. Ik heb genoeg spijs en drank aan boord om het desnoods 2 weken vol te houden. De tanks zitten vol.

We gaan ten Oosten van les Glénants door. Op de Ais zie ik ten zuiden ervan een vloot vissers liggen.  Nog verder zuidelijk niks meer.

De wind neemt gestaag toe, eens voorbij de eilanden noteren we toch 25 knoopjes wind, het tweede rif gaat er in, even later, meer uit voorzorg ook het derde. We blijven +6 knopen lopen, er staat een lange deining maar voor de rest toch relatief confortabel alhoewel Jeroen Meus niet direct ten tonele zal verschijnen.. t wordt zowel s middags als s avonds een boterhammetje, niet echt veel want  ik voel me toch geen 100%... wellicht toch wat spanning?

Eens het vissersgeweld gepasseerd, lijkt de wind toch terug wat af te nemen naar een constante 20 knopen.  Windkracht 4 a 5 dus.  Ik stel me in op 1/2 uurtjes platte rust, even uitkijken, logboek invullen en weer 1/2 uurtje, wat mij wel beter bevalt dan de 15 minuten in het kanaal.  Ik kom zonder kleerscheuren de nacht door.  De wind is nog wat afgenomen, kort ontbijt en tegen 11 begin ik er toch even over na te denken iets warms klaar te maken.

Alle ingrediënten voor een curryschotel zijn aanwezig.

Zoals gewoonlijk begint elk gerecht op de Billy met het pellen van een grote ui en wat teentjes look. Beetje aanstoven alvast, vervolgens een halve peper, een halve courgette, wat kleine tomaatjes,  geconcentreerde tomatenpuree uit een tube, kruiden met peper, zout, curry, kurkuma....nu en dan een scheutje water tegen het aanbranden. Ik doe geen moeite mijn worstjes aan te bakken. Snij ze gewoon in vier en hup, de pot in. Ondertussen is ook mijn rijst gaar en alles wordt doorheen gemengd. Tegen dat ik zover ben heb ik al een paar keer de vlucht naar buiten moeten nemen. De kookgeuren ism de grote deining lijken toch een beetje moeilijk te liggen. Gelukkig gaat het telkens snel weer over.  Vwalla, gas af en ik heb genoeg voor 2 dagen. Een uurtje later proef ik mijn eerste portie. Lekker. Geen bier of wijn, ik vertrouw het nog niet helemaal.

Dolfijnen: ik lig wat te rusten en plots hoor ik ze dwars door de romp... wat een bende uitgelaten schoolkinderen zijn dit. Springen, pirouettes, onder de boot heen,  voor de boeg uitzwermen, elkaar verdringen.... zotte beesten toch, je raakt er warempel zelf blij door.

Een half uurtje blijven ze bij me, dan zijn ze plots weg, je snapt niet waar ze ineens heengegaan zijn. Ik zou ze op deze tocht nog 5 keer zien, telkens andere uiteraard maar toch steeds dezelfde soort... grijs bovenaan, wil met een gele schijn vanonder, niet echt een grote soort... leuke beestjes.

De tweede dag gaat even vlug voorbij als de eerste. De wind neemt af en ik heb nog één reefje in het grootzeil. Zou er eigenlijk best uit mogen maar voor de korte nacht die er aan komt laat ik het toch maar zitten.

Tegen de morgen lopen we nog amper 3 knoopjes. Even komt nog wat beterschap als ik het laatste rif verwijder maar....  Zoals voorspeld wordt onze laatste dag, nog 80 miles te gaan, er eentje op motor... weeral.. Maar ik klaag niet.

Op 25 miles komende Picos in zicht, warempel met nog wat sneeuw erop.  We zijn er bijna, nou ja 25 Mile is toch nog een uur of 5 varen. In onze lage land is het in zicht komen van land bijna gelijk aan binnenlopen.  Hier dus niet.

Gijon is echt een mooie gezellige stad. Veel volk op de dijk, wel valt het op dat bijna iedereen hier een mondmasker draagt. In de café s en restaurants, winkels is het zelfs verplicht. Meer discipline als bij ons dus.

Zondag is rustig. Mooi weer, iedereen zit op het strand. Ik doe een grote wandeling, ga een terrasje doen. Leuk!

 Maandag slecht nieuws,  slecht weer en een nieuwe uitbraak van Covid in Ribadeo met lockdown, mijn volgende haven.  Ai ai... wat nu?