Tenerife en La Gomera - laatste dagen van 2020

 Arguineguin, zuidkust Gran Canaria. Het belooft een mooie dag te worden. Anker op, grootzeil omhoog, motortje erbij want er is geen fluit wind. Het is een paar dagen voor nieuwjaar. De afstand naar de zuidkust van Tenerife is ongeveer 50 Mijl. Er is een Marina en ook een ankerplaats. We zullen zien.

Als we uit de windschaduw van Gran Canaria komen, krijgen we geleidelijk aan wat wind. Wij zeilen. In de verte zien we Tenerife al liggen.

Zowat halverwege hoor ik plots een luid gesnuif. Walvis !! Anneke gelooft mij eerst niet maar als even later 2 mastodonten terug bovenkomen ziet ze het ook. Een moeder met kalf op minder dan 100m van de boot. Ze zwemmen vlugger dan wij varen. We zien ze nog 2 keer spuiten. Wat is dit mooi... en dan zijn ze plots  weer weg.

Tegen de avond arriveren we aan de Zuidoostpunt van het eiland. We besluiten naar de ankerplaats te gaan. Echt mooi is het hier niet, maar voor één nachtje is dit niet erg. Er staat wel wat deining. Op het strand zien we wat mensen rondlopen, er staan wat tentjes... hippies, wat een idee om hier te verblijven. 's Morgens, na een wat rusteloze nacht, zien we er een paar de zonnegroet doen.

We besluiten niet  op Tenerife aan land te gaan omdat het eiland onlangs code rood gekregen heeft. (covid) Het is ook zo dat de toeristische plaatsen als Los Christianos en Las Americas ons weinig zeggen.

Tegen halfnegen  de volgende morgen zijn we terug weg. Er is geen wind,, dus Mr. Volvo ronkt er lustig op los. We passeren de zuidpunt van het eiland en mikken op de noordkant van La Gomera. De wind is niet thuis en op een echt olieachtige zee  varen we verder.

Halfweg leggen we de motor even stil en gaan zwemmen. Een lange lijn met een fender aan wordt voor alle zekerheid uitgevierd. Het water is zeer helder en van een mooiste blauw. Raar gevoel is dit.  Het is hier terug meer dan duizend meter diep.  Beetje griezelig te bedenken wat hier allemaal onder ons door kan zwemmen.

Even later varen we verder. Dichtbij het eiland krijgen we toch wat wind. Het grootzeil wordt uitgevierd en de fok erbij gezet. We laten San Sebastian rechts liggen en zeilen naar het volgende baaitje, Playa de Guanches.

 In Navily wordt deze baai als een van de mooiste van het eiland beschreven. Wij zullen dit ankerplekje later dopen als "de Trol", vanwege de grote berg in het midden die er, vooral 's nachten in het maanlicht echt als een slapende trol lijkt.

Anneke vangt haar eerste vis, het voorgerecht is binnen voor vanavond...we vieren hier onder ons beidjes het nieuwe jaar 2021. Er is geen internet, dus alle wensen van vrienden en familie zullen ons pas over enkele dagen bereiken. Wijzelf hebben onze nieuwjaargroeten reeds verstuurd voor San Sebastian.

Het water is hier zeer helder, het anker ligt op 5 meter diepte volledig ingegraven in het zand. Als het bootje opgeblazen is een besluit ik een hekanker uit te brengen, zodat we met de neus naar de zee blijven liggen. Dit helpt vooral 's nachts omdat dan altijd een landwind opsteekt en als je dwars op de deining komt te liggen doe je geen oog dicht.

We blijven hier een drietal dagen tot in het nieuwe jaar en verkassen dan naar een ankerplaats meer zuidelijk, Puerto de Santiago, er is een haventje, een strandje, 2 restaurantjes en een supermarktje. Alles met een "tje" dus. Ok voor ons. Het ankeren hier is wel wat rollerig. We blijven hier dus maar een nachtje.

We varen in één keer naar Vueltas. (hierboven, zicht op El Hierro)   Hier is ook een haventje (maar niet voor bezoekende jachten), een super ankerplaats en een stadje dat wel door Duitsers ingenomen lijkt. Hier vinden we alles wat nodig is. Er is een super visrestaurant net waar we met de dinghy aan land gaan. Een Spar wat verderop. Het mooie weer houdt aan en we zijn hier al vlug twee weken. De dagen worden gevuld met zwemmen, zonnen, 's avonds sterren kijken  en nu en dan wat inkopen doen.

Er wordt harde zuidelijke wind en vooral deining voorspeld over enkele dagen. We keren dan ook geleidelijk aan op onze stappen terug en gaan terug naar de Noordkant van het eiland. De ene ankerplaats is al mooier dan de andere.  Naast Santiag is een plaats  waar hippies in grotten en op het strand wonen. Ze lijken er maar een boeltje van  te maken. Hier en daar ligt vuilnis. Hier blijven we niet lang alhoewel het een mooie plaats is.

Tegen 20 januari hebben we een plaatsje in de jachthaven van San Sebastian (foto hierboven) gereserveerd. Het weer verandert en twee dagen later ligt er sneeuw op de top van de Teide die we van in de kuip kunnen zien. Er komt zowaar  ook een regendag aan. Ik werk wat aan de boot, motoronderhoud,   Ik maak ook een houten ding om onze glazen en tassen in te zetten waardoor niet alles omvalt als er wat deining is. 

De jachthaven loopt vol. Er ligt ook een blauwe stalen Koopmans 37 te koop. Er is iemand aan boord en we vragen of we de boot eens mogen bezichtigen. Het is een super mooi en stoer schip, kottergetuigd, geen teakdek en een helmstok.    De eigenaars zijn Nederlanders die, na een volledige uitwendige restauratie in Nederland, alweer een vijftal jaar op de eilanden vertoeven. De boot ziet er aan de buitenkant dan ook super mooi uit. Binnenin valt het voor ons wat tegen. Nogal donker door de kleine raampjes en de achterkajuit is eigenlijk niet meer dan een hol onder de kuip. Vooraan is een werkplaats tussen de voorpiek (dubbele slaapplaats maar ligt nu vol met zeilen en touw) en de salon. Ik weet niet of ik klaar ben voor een stalen boot ? Hoe dan ook, eerst de Billy verkopen en dan zien we wel. Ik schrijf het idee "Koopmans" niet af maar een echte achterkajuit zou toch wel een vereiste zijn.

San Sebastian is een leuk stadje. Er is een winkelstraat, een paar supermarktjes, een viswinkel en wat restaurantjes maar bovenal, het is Spaans, geen Duitse of Engelse toeristentoestanden hier. De mensen zijn er vriendelijk. In het weekend en 's avonds wemelt het op het plein voor het strand van de spelende Spaanse kinderen tot een gat in de avond. Er staan grote bomen voor de schaduw, een paar banken, een paar cafétjes

We gaan eten in een klein lokaal visrestaurantje. De patron is een sympathieke gast. Hij spreekt praktisch geen Engels, ons Spaans is nog steeds niet van een hoog niveau. Toch verstaan we elkaar. We zullen  er zowat vaste stamgast worden telkens we hier zijn. Zijn echte naam kennen we niet.  wij noemen hem "Tjiepietjiepie". 't Slaat nergens op maar toch past het bij hem en zijn gezellig restaurantje, eigenlijk niet veel meer dan een golfplaten dak en  bouwvallige muren. Vijf soorten stoelen, tafels, een krakemikege toog maar het eten is er goed. Na de maaltijd zet de patron 2 glaasjes en een fles rum op tafel. Zelfbediening ! Van het huis !

wordt vervolgd.......

Het vervolg..... de Canarische eilanden Gran Canaria November 2020

 Na meer dan een jaar radiostilte op deze blog, heb ik mijn pen terug geslepen om een vervolg aan dit verhaal te schrijven.

Het zal misschien een verslag met minder afleveringen zijn want veel zit niet meer zo gedetailleerd in mijn geheugen, mijn logboek zal ongetwijfeld regelmatig moeten bovengehaald worden voor de  cronologie... Hoe kan het ook anders als je zolang wacht met schrijven... Dekeyser !!!

Gran Canaria, La Palmas     November 2020

Mijn verblijf aan het Fuel Ponton is een kort leven beschoren. Tegen  9 uur  wordt ik gewekt door de uitbater. Zijn Engels is even goed als mijn Spaans, we begrijpen elkaar dus opperbest en ik verhuis naar het ponton dicht bij het officina del Puerte. Ik ga ineens maar inschrijven en wordt voor een beperkt aantal dagen naar de ankerplaats verwezen. Geen plaats momenteel in de marina, dit vooral door de ARC.  Ze gaan mij opbellen als er plaats is.

Nou ja, geen probleem, de ankerplaats in Las Palmas is aan alle kanten omsloten door havenmuren en dus goed beschut. Ik vaar naar buiten en vlij mijn anker en even later mezelf neer... Ik ga nog wat uurkes slaap inhalen want behalve nu en dan een  kwartierke oogjes toe, is er op deze overtocht weer niet veel van slapen in huis gekomen. Ik ben een slechte solozeiler wat dat betreft.  Vooral op langere overtochten zal ik hier toch iets moeten aan doen, maar hoe dan ook, dit is een probleem voor later. Voorlopig ga ik hier niet weg. De eilanden liggen onderling op amper 50 Mijl uiteen en er zijn er zeven dus ik kan hier wel een jaarke doorbrengen denk ik.

Bovendien, maar dat kon ik toen nog niet weten, komt er met deze overtocht een einde aan mijn solozeilcarriere. Mijn chat, mail en bel vriendin Anneke komt over enkele dagen naar de eilanden gevlogen. Ze zou meer dan een jaar later nog steeds aan boord zijn, maar  hierover straks meer.....

Las Palmas, de hoofdstad van Gran Canaria is een bruisende stad. Een nimmer aflatende stroom auto's raast onafgebroken langs de weg die vlak langs de marina loopt. Een mooi zandstrand ligt tussen Billy en de weg uitnodigend te lonken. Op de ankerplaats liggen momenteel een dertigtal boten maar het is groot genoeg. Ik zie enkele boten die ik nog ken uit Porto Santo. Zij wachten op een goed tijdsvenster om verder naar de Kaap Verden en de Caraiben te varen Zo ver rijken mijn ambities niet. Het is hier toch nog een pak warmer dan in Porto Santo en dat blijkt zowat het winterweer hier te zijn. Goed voor mij.

Het klein Billytje wordt opgeblazen en het motortje gemonteerd. In de Marina ligt een Dinghy ponton, vlakbij zijn de douches die ik ook kan gebruiken. Het grootwarenhuis Hyper Dino is nabij.... Ik ga inkopen doen om mijn geslonken voorraadkast terug wat aan te vullen. Ik ga ook eens zwemmen, het is hier warempel nog goed te doen... Warmer dan in Madeira, toch maar 300 mijl meer noordwaards.

2 dagen later mag ik de marina in... das rap. Praktisch ook want Anneke en vriendin Mieke, die een appartement gehuurd hebben aan de andere kant van de stad arriveren op 14 november uit het koude Belgie. 

Er breekt een periode aan van relaxte strandvakantie overdag . s'Avonds met ons drietjes lekker eten in één van de vele restaurantjes die Las Palmas rijk is. Anneke en ik lijken goed met elkaar op te schieten en wat geen van ons twee echt verwacht had (nou ja) gebeurt toch. .....

Mieke gaat er na een week terug vandoor.  Ik geniet nog een even mee van de luxe van het appartement. Tegen het einde van de maand later gaat Anneke met mij mee naar de Billy... om er te blijven. Ik heb er warempel een first mate bijgekregen.

Na enkele dagen haven besluiten we naar het zuiden van Gran Canaria te verkassen. Ik betaal de rekening van de marina (9 euro per dag dus dat viel mee)

Onze eerste poging mislukt door een plots opstekende en niet voorspelde harde zuidenwind ter hoogte van de aeropuerte. Terug naar Las Palmas dus, de ankerplaats dit keer. Ook leuk.

3 dagen later een nieuwe poging. De wind zit in onze kont en na een paar uurtjes moet zelfs de motor er aan te pas komen om ons naar een eerste ankerplaats te brengen. Puerto Pasito Blanca. We kunnen met de dinghy de haven binnenvaren en boodschappen doen in een klein Sparreke. Voor  de rest is hier niks behalve wat vakantiehuisjes die allemaal onbewoond lijken... 

We verkassen tegen het einde van de week en gaan naar de ankerplaats bij Arguineguin, met de romantische naam: de betonfabriek. Er liggen enkele boten, op het strandje zitten wat mensen en er staat inderdaad een betonfabriek continue lawaai te maken en lelijk te zijn. Toch heeft ook deze baai zijn charme.

Op een avond gaan we in het restaurantje eten. Wat je vanop de boot niet kunt zien is dat er nogal wat deining staat. Dichtbij het strandje wordt dit plots duidelijk als we met een rotvaart het zand opschieten... Dat ging goed... net. We trekken het bootje een paar meter de kant op en gaan eten. Lekkere tapas, calamares, garnalen met ajo, sardientjes, wat brood met een groen en rood mojo sausje en een lekker spaans wijntje. Na het eten nog even het kleine dijkje aflopen en dan terug naar de Billy. Het is ondertussen donker.... er staat wel wat branding... aiaia... we houden het niet droog. Anneke valt bij een hoge golf plots achterover uit de dinghy en ik zie nog juist wat haar boven steken. We krijgen beiden de slappe lag en het mag een wonder heten dat we toch veilig (maar toch ieteke nat) terug aan boord geraken.

Op deze lokatie draait de wind 's nachts zodanig dat we dwars op de deining komen te liggen. Niet echt comfortabel en we doen dan ook geen oog dicht... of zou het dan toch van de wijn zijn? Hoe dan ook, we verhuizen terug, zeker twee mijl verderop en gaan op de ankerplaats voor het haventje in Arguineguin liggen. 

Het is hier amper drie meter diep, zand op de bodem en je ziet dus ook het anker liggen.  Het is rustig, mooi weer, we zwemmen iedere dag en gaan zo nu en dan even met het bijbootje de kant op om boodschappen te doen. Arguineguin zou onze favoriete ankerplaats worden op Gran Canaria, in de eerste plaats door de aanwezigheid van de "pescaderia" waar we regelmatig verse vis kopen. Onze viskunst is niet van dien aard dat we er van kunnen overleven. Anneke  is er deze hele reis in geslaagd 2 visjes (palomitas) te vangen, ikke niks dus we zouden van honger omgekomen zijn.

Verder is er hier aan de zuidkant van het eiland meestal geen wind en dus ook minder deining. Toch wordt het ons na enige tijd duidelijk dat het gebruik van een hekanker om de neus in de deining te houden,  ons vooral rustiger nachten zou opbrengen.

Op een mooie namiddag, we zijn na het zwemmen even aan het opdrogen op het voordek horen we onze naam roepenx. Een gtrote Beneteau komt aangevaren met aan boord onze Noorse vrienden Anne en Michael. Het is geleden vanop Porto Santo dat ik ze zag. Hiawatha met Caroline aan boord is nog steeds op het  Portugese eiland. Zij en Loic (een Zwitser die ook solozeiler is) komen in de lente naar de Canarische eilanden.

Michael probeert te ankeren maar de zandstrook op deze ankerplaats is niet zo groot en hij slaagt er niet in een goed plaatsje te vinden. Zij besluiten naar de nabijgelegen ankerplaats van Anfi Del Mar te gaan( één mijl verder !). Wij gaan even later ook anker op en volgen hen. We zijn uitgenodigd voor een drankje en een hapje bij hen aan boord vanavond.

Anfi Del Mar is een ankerplaats nabij een gedrocht van een resort. Wie bouwt toch zulke lelijke dingen en wie wil hier nu zijn vakantie doorbrengen? Toch lig je er goed beschermd, er is een Sparreke in het resort en ze laten je met de dinghy in het (volle) jachthaventje aanleggen. Voor gasten is er geen plaats aan het ponton maar wij liggen toch liever voor anker. Het weerziern met de bemanning van de Deense boot is hartelijk en we brengen een gezellige avond door. De dagen vliegen voorbij. Er wordt gezwommen, al eens een wandeling gemaakt. Wij varen met het motorbootje terug naar Aguineguin om vis te kopen. We komen terug met een xierra, een soort bonito.  De madam van de winkel snijdt er 4 grote filets van. We betalen 4 euro. 's Avonds feest met rauwe vis, een soja/wasabi sausje, wat brood.

Op het weerbericht zien we over enkele dagen  een depressie dichterbij komen die voor harde zuidelijke wind (en deining) zal zorgen.  Beide boten besluiten naar Puerte de Mogan te varen. Michael en Anne gaan direct de marina binnen. Wij besluiten nog even de ankerplaats voor de haven te proberen en krijgen een slechte nacht. De deining wordt steeds hoger en we besluiten ook maar de marina binnen te gaan.

We brengen mijn verjaardag en kerst in deze haven door. Mijn verjaardag heeft nog een leuk kantje. Als we rond achten geklop op de romp van de boot horen, staan Michael en Anne op de steiger met een maxi ontbijt voor ons vieren. Kaas, ham, broodjes, vers fruitsap. Wat een traktatie. Dank je wel vrienden.

Kerst gaat voorbij, raar om met deze temperaturen in kerstsfeer te zijn. Het is een beetje onwerkelijk. Mchael en Ann vieren kerstavond bij vrienden uit Denemaken die hier een appartement hebben. Wij gaan eten in een restaurantje. Mogan is een stadje, nieuw gebouwd rond de jachthaven. Het is eigenlijk wel goed geslaagd, overal restaurantjes en barretjes. Een grote Spar met het authentieke vissersdorp ligt tegen de bergwand gedrukt, alles met trappen  en steegjes verbonden. De jachthaven is goed beschermd maar niet zo goedkoop.

Tussen kerst en nieuwjaar  wordt het weer terug beter, de Denen gaan terug naar de ankerplaats in Anfi Del Mar. Wij gaan verder en verkennen enkele kleine inhammetjes meer naar het westen. Hier is niks, dus we slaan wat voorraden in.

Playa de Veneguera is een brede open baai, met zand op 5m diepte. Er staan 2 huizen, 's nachts is er geen licht dus de sterrenhemel is ongeevenaard. Er is géén internet dus dat is ook wel eens goed. Het weer is prachtig. Overdag zwemmen en zonnen we. 's avonds sterren kijken. De deining is de eerste 2 dagen te doen, de derde nacht is het weer bingo. We proberen dwars te slapen maar toch zijn we blij dat de morgen aanbreekt. ik bedenk een methoden met het achteranker om onze neus recht op de deining te houden. We gaan terug naar Arguineguin, ons favoriet vissersplaatsje. De deense boot is terug naar Las Palmas. Ze hebben één en ander nodig voor de boot. We zien elkaar later wel terug op La Gomera....

Na enkele dagen zonder internet ( hoe doe je het !! ) varen we terug naar Arguineguin. We gaan voor anker op ons favoriete plaatsje, gaan ons bevoorraden in de Spar en vertrekken de volgende dag naar La Gomea, via Tenerife, maar daar gaan we niet op de wal, want Tenerife is rood (covid)

Van Porto Santo naar Gran Canaria

 

Op maandagmorgen 9 november staat het afscheidscommitee klaar om mij uit te wuiven. Ik krijg het er warempel toch een beetje moeilijk mee. Tot weerziens... gauw .

Gran Canaria, here I come....

De voorspellingen tonen overwegend licht weer. 10 a 15 kts NE, draaiend, eerst naar Oost, later terug NE en afzwakkend naar 5 a 10kts. Een echt Billy weertje dus. Ik krijg Hiawatha noch Evilia zover mij te volgen. Te weinig wind voor hen. Het is nochtans het enige weervenster dat zich aanbiedt in de komende 14 dagen. Bovendien lijkt er zich bij aankomst in Gran Canaria een mooi weer periode te ontwikkelen met + 25°C zomertemperaturen.  Ook zou een verplichte Covid test te ondergaan zijn vanaf 14 november....ik zou er nog net kunnen aan ontsnappen dus...... Vamos !!  Ik begin al mijn Spaans te oefenen.

Ik tuf naar buiten. Anne staat fotootjes te maken. Ook Caroline zie ik nog even zwaaien op de Pier.  Het grootzeil gaat omhoog, fenders worden opgeborgen. De fok blijft nog even in zijn zak. Er is geen wind, nog niet.....

Terug alleen op de oceaan. De 300 mijl naar Las Palmas Gran Canaria zullen mij zo'n 3 dagen zeilen kosten.  Ik laat mijn vislijn afvieren.... deze met de inktvis maar eens. Ik loop iets minder dan 5 kts, de romp is niet helemaal proper meer. 'k Had toch nog eens moeten duiken en de romp wat kuisen denk ik nu.... te laat.

Het eiland waar we een maand te gast waren, alle vrienden die ik achterlaat, mooie herinneringen, verdwijnen langzaam, zeer langzaam in het kielzog. Ik zie Madeira aan stuurboord en ook de Ilhas Desertas komen dichterbij. De koers is zo'n 170°  

Tegen de vroege avond mag de motor uit. Ik heb een heerlijk backstagwindje van zo'n 12 a 15 kts.  De Billy in zijn nopjes, zijn schipper ook. Met het donker verdwijnt het eiland uit zicht, de GSM dekking valt weg met hierbij ook het contact met de bewoonde wereld. Enkel de Garmin inreach kan nog contact houden via Satelliet. Mijn positie wordt om de vier uur doorgegeven.  Vrienden kunnen op die manier zien waar ik precies uitgang. Jean Pierre stuurt zijn eerste meteo bericht....... hm.... toch 20 knopen NE tot NNE tegen de morgen.

De avond valt. De wind neemt toe en ik steek uit voorzorg een rifje. Daar gaan we weer. Half uurtje horizontaal, wekkertje loopt af. Ais controleren. Eventjes mijn hoofd buiten, de koplamp schijnt eens rond naar de zeilen en Mister Windvaan. Alles ok. Ik zie de lichten van de eilanden ten noorden van mij (Porto Santo en Madeira) nog steeds tegen de wolken reflekteren.  Lichtpollutie, ook hier. Toch fonkelen boven mij de sterren op volle kracht. Wat is dit toch mooi.

De morgen met zon komt tegen 7 uur. Het waait nu toch lekker door uit Oost, zo’n 20 knopen. Ik steek nog een reefje. We lopen steeds boven de 6 knopen. Lichtweer?  Ik dacht het niet?  De  windvaan stuurt perfect, de zee is relatief plat. Voor mij hangt een donkere wolkenband..... met regen dacht ik te zien.  Er komt hier ook een hoop wind uit... ik los mijn grootzeil wat om de druk weg te nemen tot de bui over is.... dat ging goed.

De tweede nacht is een kopie van de eerste. Een Ferry kruist mijn pad en ik roep hem even op als hij toch wat dichtbij komt.hij wijkt voor mij uit en gaat achterom. Thank you sir, have a good watch.

Als de zon opkomt wordt de wind minder. Ik eet en drink regelmatig. Bak een eitje voor ontbijt. Een Pain Flute uit Porto Santo met lekkere boter erop. De boot ship shape. Zonnetje, ik zit veel buiten, nog steeds in korte broek en T shirt. Een rifje gaat eruit. .... even later terug het volle grootzeil.

Als de avond valt zie ik een licht vooruit..... dit zijn de laatste 2 eilanden van Portugal. Ilhas Salvagem.... In het pikkedonker,  iets voor middernacht,vaar ik ze voorbij.  Behalve een licht op het eerste eiland zie ik er niks van ondanks dat ik op twee mijl passeer. Vóór mij terug een lichtschijn aan de hemel . Gran Canaria, toch nog op 40 mijl.  Eta zo rond 0700h in de morgen.

De wind valt nu compleet weg en mister Volvo komt er weer aan te pas. De laatste mijlen passeren ongelooflijk langzaam. Het lijkt of het eiland juist voor de boeg ligt, toch nog 20 mijl, dat is 4 uur varen... het geduld van de solozeiler lijkt opgebruikt te zijn. Ik verhoog het toerental wat alsof dit iets uitmaakt. De sterren verdwijnen langzaam door de felle lichten op het eiland. Niet alleen in Belgie wordt blijkbaar onzorgvuldig met energie omgesprongen....

Een lange muur met geankerde containerschepen links, aan de kade rechts worden vrachtschepen ondanks dit vroege uur gelost. Het is zes uur als ik de jachthaven binnenvaar en mij aan het fuelponton vastmaak.  Ik drink om de aankomst te vieren één, nee, twéé ! Wiskeytjes. Nicolas zendt mij zijn gelukwensen met mijn  aankomst uit Noorwegen. Even later ook een SMSje van Caroline op Porto Santo.  De In Reach tamtam heeft zijn werk gedaan.

Dank je wel lieve vrienden.... maar nu ga ik een dutje doen.

Porto Santo, het veiligste eiland op de Atlantische oceaan

 Ik ben hier, op Porto Santo sinds  12 oktober. Het lijkt van gisteren, toch is het reeds ruim 14 dagen geleden dat het anker van Billy hier de bodem inging. Sindsdien is er niet veel gebeurd behalve dat we een plaatsje in de marina bemachtigd hebben, hier zowat alle zeilers  kennen en moeite moeten doen niet elke dag op een BBQ, etentje of aperogebeuren uitgenodigd te worden....

Niet dat we dit soort uitnodigingen niet fijn vinden, maar het drankgebruik..... kan wel eens leiden tot het zich iets minder vitaal voelen 's anderendaags.

Er is de Deense boot met Michael en Anne. Michael wil met alle geweld Frans leren. In een opwelling heb ik toegegeven deze zware taak op mij te nemen, iets wat met argusogen gevolgd wordt vanop mijn beide buurboten. Dit zijn "echte"Fransen ! Het moet toch zijn dat het niveau van het lespakket op een enigszins aanvaardbaar niveau ligt want af en toe hoor ik prijzend gemonkel uit hun richting komen..... of is dit iets wat ik mij voorstel ?.  Michael heeft vooral moeilijkheden met de "prononciation" wat mij naar een ietwat onorthodox hulpmiddel doet grijpen, ik leer hem het lied van Bourvil " Salade de fruits, Jolie Jolie Jolie tot vervelens toe, tot zijn uitspraak beter wordt... het schijnt dat Anne na de eerste les met barstende hoofdpijn naar bed gegaan is....

Er is uiteraard ook mijn Buddyboot Hiawatha met aan boord nog steeds kapitein Caroline en "first mate" Nicolas. Nicolas is er ongetwijfeld de oorzaak van dat wij ons de dag volgend op een zeer wel gesmaakte BBQ  toch ietwat minder goed voelen. De Sangria op dit evenement geschonken, nogtans voorzien van rijkelijk exotisch fruit werd door Nicolas als een beetje flauw in de "achterste smaakpapillen" bevonden en persoonlijk vakkundig "aangelengd" met de zeer zacht op de tong aanvoelende Rum van het eiland Madeira.  Het mengsel had op alle deelnemende zeilers zowat hetzelfde effect als vuurwater moet gehad hebben op de indianen in Noord Amerika ten tijde van de verovering van het wilde Westen.... gelukkig bracht een regenbui op het einde van de avond toch enig soelaas of er zouden misschien wel doden gevallen zijn. Ook deze BBQ werd als zeer geslaagd gecatalogiseerd. 

De dag dat Nicolas terug naar Noorwegen vertrok slaakte menig lever opgelucht een zucht. Eilaas ging het feestjes houden onverminderd verder... na een dag of wat geheelonthouding.

Marie, mijn Franse buurvrouw (foto) op Wapi, die eigenlijk in Lissabon geboren is, met haar ouders naar Frankrijk verhuisd en ook perfect Portugees spreekt, organiseert op maandagmiddag een etentje in de club voor al wie wil komen. We zijn met 20 zeilers, allerhande nationaliteiten en genieten van een typisch Portugees gerecht. Gezouten en gedroogde baccalow wordt een nachtje ontzout en met patatjes, uien en look, bestrooid met wat geraspte kaas, in de oven gegrilld. Opgediend met een slaatje. Als toetje, flan met passievrucht. Heerlijk en aan een democratische prijs van 7 euro is er niemand die klaagt.  

Ik hou aan een overwegend Franse tafel de Belgische driekleur staande met mijn verklaring over een op til zijnde coup die Belgie terug één (afgeslankte) regering zou moeten geven en alle extreem rechts gespuis de laan zou uitsturen......wat er mss zou kunnen toe leiden dat er eindelijk zou kunnen bestuurd worden in plaats van dit eindeloos nergens toe dienend ge-emmer tussen beide groepen "communautaire excellenties".....wishfull thinking van mijn kant spijtig genoeg....  dit alles terzijde... geen politiek op deze blog Dekeyser

Ik ga een eerste dagje zeilen met Caroline op Billy, kwestie om mijn mogelijke first mate voor de trip naar de Azoren volgend jaar al wat te doen wennen aan de geplogendheden op mijn bootje.  Ze lijkt het wel leuk te vinden (zie foto) aan haar stralende glimlach te zien. Billy is ook in zijn nopjes met de vrouwelijke aanpak.

Een dag of twee later doen we het nog eens over met een gemengde Belgisch-Deense bemanning. Tijdens het spinnakeren wordt, naar Deense gewoonte (??) zelfs "spinnaker bier" gedegusteerd.  Bemerk ook de uiterst geconcentreerde blik van zowel stuurvrouw als leischoottrimster ! Eén hand voor de boot, één  hand voor het bier.

We gaan ook nog even net voor de havenmuur voor anker, deels om mijn nieuwe ankerwieltje en setup uit te proberen, maar vooral om te zwemmen. 's Anderendaags horen we dat op deze eigenste plaats een hamerhaai zou gesignaleerd zijn.... ' t zou echter slechts om een klein exemplaar van enkele meters gaan....

O ja, ik ga met mijn Belgische compaan een dagje eilandcross doen. Hiervoor huren we ons beiden een scooter. Mooi hoor hier.

Zo wordt het ongemerkt november...ik ben hier dus al drie weken. Mijn was gaat nog maar eens de machine in en er wordt al eens op de weerkaarten gekeken naar een venster voor de volgende oversteek naar madeira, islas desertas, islas Salvagem en zelfs de Canaries... als het een beetje meezit vier ik mijn verjaardag, kerst en Nieuwjaar in Gran Canarie....  Olé !  Spanje terug tenzij Covid spelbreker speelt.

Bye

A glass of Madeira my dear?

 

De laatste week voor het vertrek komt Serge, de vader van Caroline op bezoek, helemaal vanuit Belgie hierheen gereden met de Camionette. De weerzin voor vliegreizen zit blijkbaar in de familie. 

We "trekken" Caroline, als lichtste onder ons, nog even de mast van Billy  in om de katrol van de code 0 terug te bevestigen. Serge houdt zijn hart vast als hij zijn dochter 13 m hoog ziet hangen.

Billy is er klaar voor. Hiawatha ook. Nicolas gaat met Caroline mee. Ik ben solo. Madeira, here we come. Nu nog een goed weervenster afwachten....

Op donderdagnamiddag 8 oktober is het eindelijk zo ver. Iedereen en alles is klaar. We verlaten de jachthaven van Lagos rond 17:00h, gaan nog even tanken. We betalen onze (gepeperde) rekening en blijven  voor de nacht aan het receptieponton liggen.... we betalen deze extra nacht niet. 'Is al wel geweest. Om 18:00h is iedereen hier toch weg.

Nicolas bestelt voor ons allen een afhaalmaaltijden in een Vietnamees restaurant in de stad. Je kunt de besteller met zijn fiets doorheen Lagos zien rijden op je schermpje. Een kwartiertje later kunnen we eten. Geen idee wat het is maar t is warm en lekker, met veel groenten en kruiden.... en verpakking... soit.

Om 7 uur 's morgens is iedereen wakker. Ontbijt op Hiawatha, dank je Serge, en we zijn Skippy. Er is geen wind maar die komt wel. Koers 240 recht naar Madeira...500 miles

Hierboven een fotootje van mijn voorraden.... honger zal ik niet hebben onderweg.

Nu het nog kalm is, worden op Billy bouletten gebakken. Een pot met verse groenten, ajuin, look, pepers, een paar tomaten en de bouletjes erbij. Genoeg voor een paar maaltijden, een keer met pasta, een keer met rijst, patatjes.....Een uurtje later is alles klaar, de wind komt er ook bij en neemt steeds toe. De pot met bouletten zal de eerste 3 dagen niet aangeraakt worden....

Tegen de middag mag de motor uit, 's avonds waait het 20 knopen, achterlijk. Ik heb drie reven in mijn grootzeil en de fok. De Navik stuurt, de twee boten blijven min of meer samen. Tegen de morgen zijn we elkaar toch kwijt maar via de Vhf geef ik even mijn positie door. Even later zijn we terug samen. Caroline en Nicolas lopen een drie uur wacht systeem en doen zodoende toch een oogje dicht. Op Billy lig ik in mijn kooi naar de wind en golven te luisteren en slaap niet. Om de dertig minuten sta ik even op, check even buiten, zoek eventuele Ais signalen van andere schepen, verifieer de koers en zoek het toplicht van mijn buddy boot....´

Als de wind 's anderendaags wat meer achterlijk inkomt, kan ik op Billy redelijk goed koers houden. Op Hiawatha lukt dit minder goed met hun grote genua. Zij besluiten het grootzeil te strijken en enkel op Genua verder te gaan. Op Billy wordt een antwoord gezocht door een reefje uit het grootzeil te halen en de fok te laten zakken om dezelfde snelheid te behouden als Hiawatha.

De golven zijn groot, toch zo’n 3 meter of meer soms schat ik. De kleur van het water van een mooiste, mooiste blauw. We gaan onze 2e nacht in. De maan komt pas om 04:00h uur op. De sterren flonkerende en zijn gewoon prachtig. Billy trekt een fluorescerende spoor doorheen de oceaan. Brekende golven alom. Ik steek uit oogzorg toch maar het paneel die de kuip afsluit op zijn plaats. Het schuifluik gaat ook dicht. Ik ben bij momenten wat ongerust dat er een golf in de kuip binnenkomt. Een tweede nacht zonder slaap. Een groot containerschip wordt even opgeroepen en verandert koers om ons te ontwijken... "Thank you sir".

Tegen de morgen, het is nog donker hoor ik een klap. Het moet zijn dat ik toch in slaap gevallen ben want ik zit even verdwaasd recht.  Ik ga naar buiten en de boot ligt bijgedraaid over stuurboord... gegijpt dus, dat was die knal.  Het Navik roerblad hangt aan één kant maar stuurt de boot niet.  Ik ben volledig mijn oriëntatie kwijt tot ik in de verte het toplicht van Hiawatha zie. Ik probeer de boot terug op koers te krijgen doch dit lukt aanvankelijk niet. Mijn maag krimpt ineen. Ik ben toch mijn roer niet kwijt?  Nee, gelukkig niet. Ik schakel over op elektrische autopilot en even later liggen we terug op koers. Even een lamp halen en al vrij snel heb ik door wat er gebeurd is. Een van de  koppelstukjes tussen de vaan en roer is gebroken. Ik heb nog enkele koppelstukken in reserve, weet zelfs waar ze liggen en nog geen 10 minuten later stuurt mr Navik er weer lustig op los..... oef, stel je voor dat je hier, op meer dan 200 mijl van het dichtsbijgelegen land je roer verliest of zelfs als solozeiler onafgebroken aan het roer moet zitten omdat je zelfstuurinrichting het begeven heeft.!

Op dag drie neemt de wind wat af en de verleiding is groot terug wat zeil bij te zetten. We liggen zeer dicht bij elkaar en ik besluit mijn rif er terug in te steken, mijn fok te hijsen en op de boom te zetten. Dit is een prachtige zeilvoering die zich direct vertaalt in extra snelheid. Dit is ook niet goed natuurlijk. Ik ga een stuk sneller dan mijn buddy boat. Ik vier de fokkeschoot en leg een lange lijn uit om af te remmen. Zo gaan we terug dezelfde snelheid. Zot toch he?

De derde nacht durf ik het toch aan wat spaghetti te koken. De helft ervan verdwijnt in mijn buik, de andere helft is voor de visjes. Ik heb gewoon geen honger.

Dag 4... nog 60 mijl naar Ponto Santo, een eilandje vóór Madeira. Op de foto  hierboven tegen de avond: "Land Ahoy"..... Toch duurt het nog tot tegen 22:00h voor we het kleine haventje binnenvaren. Het anker gaat omlaag, de gele quarantaine vlag omhoog. We mogen niet van de boot af tot we negatief getest zijn op Covid 19....

De volgende dag wakker worden op een plaats die je nooit vooraf zag is een beetje onwerkelijk. Naakte rotsen,  mooi blauw water. Michael van de Deense boot maakt mij er attent op dat ik voorbij de gele boeien lig die de draaicirkel voor de Ferry markeren. Anker op dus, wat met 30 meter ketting niet meevalt. Ik heb geen ankerwinch.  Tweede keer ankeren komt er ook nog van omdat ik te dicht bij een Fransman lig die dit niet plezant vindt.

We maken een afspraak met de dames van de Marina voor een Covid test de volgende dag. Deze test is verplicht wil je op de eilanden aan land gaan.  Ik haal wat slaap in. 

De volgende dag worden we op ponton B opgehaald en naar een lokaaltje gebracht waar een verpleegster ons opwacht, volledig in beschermende kledij. Twee lange staafjes worden respectievelijk diep in het linker en rechter neusgat gebracht. Een lang wattenstaafje gaat ook nog eens diep je keelgat in. Alles wordt netjes in een recipientje gebracht met je naam erop. Pijnlijk?  Nee maar echt aangenaam is het toch niet.

12 uur later worden we per mail op de hoogte gebracht van het resultaat. Covid negatief, en we mogen het eiland op.

September in de Algarve.. deel 3... wat met de solozeiler?

Ik lig.... een zeiler "ligt" blijkbaar voor het meeste van zijn tijd... in de haven van Lagos. Het goede weer lijkt de laatste dagen een beetje zoek te zijn, ook hier in Zuid Portugal kan dit dus blijkbaar al eens gebeuren. De zomer loopt zeker in Belgie een beetje op zijn einde, hier moet het na dit "mindere" intermezzo volgens de statistieken toch nog terug een tijdje goed komen. 

Ikzelf zit misschien ook met een dipje, het kan niet altijd leuk, whaa, tof, geweldig zijn. Op een reis als deze zijn er naast de formidabele hoogten, ook wel eens wat flauwere periodes. Caroline heeft er mij onlangs op aangesproken dat ik blijkbaar veel contact met andere zeilers opzoek, zegt ze mij nu dat ik moeilijk alleen kan zijn? Ja, dit was denk ik wel haar betoog, precies of dat dit eigenlijk niet mag, dat een solozeiler een ruig, sterk, van gevoelens verstoken duister en eenzaam personage moet zijn? Nee toch?

Ergens heeft ze wat mij betreft wel een punt. Hoewel ik met het alleen zijn op zee tijdens een etappe geen enkel probleem heb, dit zelfs als buitengewoon spannend en verrijkend ervaar, vind ik sociaal contact in de haven of op de ankerplaats wel leuk en voor mij iets wat absoluut noodzakelijk is. Slecht is dit toch niet?

Ook naar de gesprekken/chats met het Belgenfront - ondertussen is er ook het Deens, Duits, Noors, Engels, Franse front via WhatsApp, Messenger of zelfs het soms miskende Facebook - kijk ik steeds verlangend uit. 

Lieve mensen, ...... Patricia, Jean Pierre, Nadine, Mireille, de Christientjes, Paul, Rik, Vera, Eddy, Ingrid, Pierre, Eveline, Rupert, Suzanne, Jean Luc, Florence, Johan, Wini, Nuno, Caroline, Nicolas, Willem, Yves, Fernand, Sigrid, Philip, Delphine, Nick, Paul, Julie, Maurice, Jana, Ben, Camille, Sam, Yannick, Dorinda, Mireille, Michael, Anne, Anneke, Joris, Marc, Jan, Eva, Joachim, Koen, Rik, Zita, Bartolo, Wim, Geert, Marielle, Axelle, Johan, Anneleen, Thomas, Nils..... en ik ben er waarschijnlijk wel nog een paar vergeten waarvoor mijn verontschuldiging......, "You make my day". Dank u uit de grond van mijn hart voor alle warmte die ik van jullie mocht ontvangen tijdens deze trip.

De laatste week van september kom ik een weekje naar Belgie terug om een en ander te regelen. Hopelijk kan ik ondanks de Covid toestand in de wereld en vooral in Europa, hierna zonder problemen terugkeren naar mijn bootje om het volgende hoofdstuk te starten.

Ik moet hier nog eens goed over nadenken, maar eigenlijk is de beslissing al genomen:  begin oktober, met een goede meteo zullen twee Belgische solozeilers de 500 mijls (ongeveer 5 dagen op zee) oversteek naar Madeira starten. Hiawatha en Billy en vooral hun beide schippers zien het zitten. Mijn laatste dagen vóór mijn vertrek naar Belgie zullen gebruikt worden om genoeg eten, drank en brandstof aan boord te brengen en ook om alles nog eens na te zien en eventueel een en ander te veranderen...... 

Het begint er al mee dat ik in de plaatselijke chandlery mijn centjes verteer en mijn ankergerei aanpas. Ga ik dan ankeren midden op de oceaan?  "Avanzeneigensniet" maar ik ben een beetje paranoia geworden nadat mijn anker in Portimao er opeens de brui aan gaf in een opkomende zuidwester en ik ei zo na bovenop een Duitse cat eindigde. Enkel mijn snelle reactie en mijn motor en toegegeven ook wat geluk, konden dit verhinderen. Mijn 10 meter ketting en 40m touw wordt dus uitgebreid met 30m ketting.  Dit zou echt moeten volstaan om mijn bootje, zelfs onder zware omstandigheden op zijn plaats te  houden. Omstandigheden die rondom het eiland Madeira wel eens dagelijkse kost kunnen worden. Een ankerlier laat ik nog even achterwege. Mijn spierballen mogen toch ook nog wat getraind worden... nee?

De boot van Caroline ligt nu nog in Portimao maar zij komt rond 20 september terug uit Belgie om hier met nog wat vrienden van de Algarve kust te genieten en zich ook rond diezelfde tijd klaar te maken voor de overtocht. Het is een illusie die vijf dagen in zicht van elkaar op te varen doch daar beide boten kwa snelheid toch aan elkaar gewaagd zijn, moet het toch lukken binnen Vhf afstand van elkaar te blijven en eventueel assistentie verlenen mocht er iets mislopen.

Wat daarna op het programma staat? Canarische eilanden nog dit jaar? Vervolgens in 2021 Azoren en dan terug naar Belgie?  We zien wel.

September in de Algarve..... deel 2 .....

Na 2 dagen in Vilamoura heb ik het hier wel gezien, en ik vertrek naar Portimao,  ver is het niet, zo’n  20 mijl denk ik.  Naar goede gewoonte is er s’morgens weinig wind. Ik trek toch mijn grootzeil omhoog. De fok ligt klaar op het voordek. De pruttelaar starten dus om te beginnen.  Na zo’n 5 mijl komen er toch wat rimpeltjes op het water en kunnen we toch wat zeilen. Aan de wind weliswaar maar toch.

Het is warm. Zweet, zweet.... mss moet ik er toch eens over nadenken in de toekomst meer Noordelijke oorden op te zoeken, waar mijn innerlijke thermostaat niet steeds op hol slaat. Enfin, alles went denk ik maar het duurt nu toch wel al even.

Halfweg, je raadt het nooit, valt de wind weg en moet meester Volvo terug overnemen. Cabo Carvoeiro doet nog een halfslachtige poging wat wind in mijn richting te sturen doch dit lukt ook niet. Ik ruim mijn zeilen op, leg mijn anker klaar en vaar in de namiddag Portimao binnen.  Zoals steeds steekt de wind op van zodra ik de ankerplaats opvaar, en nog geen klein beetje ook. 25 knopen uit Oostelijke richting. Waar komt dit toch opeens vandaan? Ik lig tussen een paar catamarans, zo dicht mogelijk tegen de rotswand om uit de hevigste windstoten te geraken. Niet goed want ik bevind mij nu te dicht bij een Franse cat en bovendien met slechts 3m water onder de  kiel... te ondiep want het is nu hoog water en het moet nog 2 meter zakken dus dat is een beetje nipt. t’Is ook nooit goed Dekeyser ! Herbeginnen dus. Anker omhoog, is nogal  lastig bij deze harde wind, de motor moet wat helpen maar alleen is dit niet zo simpel en ik cross een paar keer weg en weer tussen het voordek en het roer en motorhendel. Enfin, het lukt uiteindelijk toch, verander van positie en ik gooi (ja, ...volgens de regels van de kunst uiteraard) het boeltje er terug in zo’n 100m verder van de rotsen vandaan waar het terug wat dieper is. Voor alle zekerheid steek  ik flink wat lijn en test het anker door een flinke dot gas te geven in achteruit en te verifiëren of we wel op onze plaats blijven. Ik ben zeker een kilo vermagerd door al dit gedoe en vind dat ik wel een koude wiskey cola verdiend heb. Mijn nieuwe frigootje komt hier wel goed van pas..... Scholl!  

Ik blijf even op de boot om te bekomen, loop eens de volledige verstaging na, controleer de lijnen op schavielen en gerustgesteld leg ik ook de huik op het grootzeil want de zon brandt hier heftig en UV schade is niet denkbeeldig... een beetje zuinig zijn op mijn zeiltjes kan geen kwaad. Ook de fok blijft met zijn leuvers op de voorstag zitten doch zit als niet in gebruik steeds in een stevige zelfgemaakte canvas zeilzak. 

Als ik op anker lig maak ik ook de onderkant los en bind het hele geval wat hoger tegen de preekstoel. Bij het ankerop gaan kan namelijk wel eens wat slijk met de ketting en het anker meekomen en ik wil niet dat mijn mooie witte zeiltjes besmeurd raken. Capito?

Ik krijg een berichtje van Caroline dat ze nu in Sagres liggen en morgen hier ook heen komen. Formidabel hoe je elkaar langs deze kust steeds weer tegenkomt.  Zojuist nog een babbel gedaan met een Duits koppel die in La Coruna naast mij lagen. Rupert en Suzanne, op weg naar de Carib doch nu door verstagings en verzekeringsproblemen nog even op deze kust gebleven. Hun verzekering wil de boot niet verzekeren voor de overtocht als ze geen bewijs kunnen voorleggen dat hun verstaging vernieuwd is in de laatste zeven jaar.... wat eigenlijk onzin is want een verstaging kan best langer meegaan en alles hangt af van de belastingen die er geweest zijn en ook nog van andere factoren... over of onder dimentionering, vaartijd, etc...   Wat er mij doet aan denken dat ik ook best mijn verzekering eens interpelleer over mijn eventuele plannen om naar Madeira, Canarische eilanden en de Azoren te gaan.....

De volgende dag arriveert Hiawathu met aan boord Caroline en Copain Nicolas, ook Belg uit de regio Arlon. Ik ga ’s avonds een Belgische pint drinken aan boord. Volgende dag wordt het een Billy event.  Caroline wil haar boot hier een 14 dagen achterlaten in de Marina om even naar Belgie terug te keren. Toch een dure bedoening maar niks aan te doen. Op onze laatste avond samen gaan we nog eens eten in het stadje Ferragudo een eindje verder op de rivier. Het wordt een Indisch restaurant.... lekker en de doggy bag van hetgeen over is kunnen we meekrijgen,  is 3 dagen later nog niet op. Onze ogen waren duidelijk weer groter dan onze buik.

Twee dagen later, Caroline en Nicolas zijn reeds vertrokken, lijkt het mij ook tijd om te verkassen. De ria Alvor heb ik nog niet gezien, het is een soort delta, rivier, krekengebied waar net zoals in Faro, zandbanken met het getij verschijnen en terug verdwijnen en waar op het einde een charmant stadje Alvor ligt.  Ik vaar zes mijl ! Terug op motor wegens een totaal gebrek aan wind en anker een halve mijl na het binnenvaren. Het is laag water en het is niet verstandig nu door te varen. Mooi is het hier wel.  Ik ga met klein Billytje, die ons de hele trip hiernaartoe rustig gevolgd heeft, naar een privé zandbankje... t'is maar een kleintje, ik weet het... waar ik de eigenaar, een eigenwijze meeuw verjaag, sorry meeuw. Het ankertje van de rubberboot wordt geplant en ik ga zwemmen !  Niet te geloven. Het water is hier warm! 

De volgende middag ga ik met het opkomend tij verder de ria op. Het is inderdaad zo dat je hier best navigeert op zicht. De boeien, of zijn het de zandbanken zelf wisselen steeds van positie en enkel de kleur van het water toont de ondieptes aan. Rustig aan dus. Een halve mijl voor het stadje is een open plaatsje tussen de geankerde boten welke nu voor enkele dagen van mij is. De rivier is bij laag water slecht 300 voet breed (100m), wat net genoeg ruimte laat om te ankeren..... ankeren midden van de geul in 4m water dus.  De wind, als die er is kan uit alle richtingen komen dus dit is "the way to do it"..... en verder steeds een oogje openhouden.

Het weer blijft goed en ik kan hier gerust 100 jaar worden. Nu en dan ga ik het stadje in waar een goed bevoorrade Supermarche en een reeks leuke terrassen mij van alles voorzien wat ik nodig heb .....  het is 10 september en ik ben er, mijn blog is up to date... en nu ga ik zwemmen.

September in de Algarve ......deel 1

 We zijn plots 9 september. We, dwz Billy en ik liggen voor anker in de ria de Alvor, ongeveer in het midden van de mooie zuidkust van Portugal. Onze Franse buddyboot Exeo met Pierre en Eveline is al een tijdje vertrokken naar Spanje, de Balearen en uiteindelijk tegen oktober naar hun thuishaven in Frankrijk, waar zij uit het water gaan voor de winter.  Ook de Belgische solozeilster Caroline is 2 dagen geleden, samen met een copain, vertrokken, met de wagen, op bezoek bij vrienden onderweg in Spanje en Frankrijk,  familie bezoeken in Belgie, amaai, das ook wel niet naast de deur. Zij komt over twee weken terug. Haar boot heeft ze achtergelaten in de jachthaven van Portimao.

Ikzelf heb al een tijdje niet meer aan deze blog gewerkt. Ik lig dichtbij het stadje Alvor op anker, het is al een paar uur na hoogtij en de zandbanken rondom mij beginnen terug bloot te komen.

Het is hier rustig, er staat een verkoelend (30°C) briesje en ik besluit er toch nog maar eens werk van te maken en nog wat te schrijven. HIER GAAN WE.....

Sagres, 25 augustus. Ik vertrek oostwaarts. Bedoeling is deze kust te verkennen, ik ben hier nooit geweest en tegen de laatste week van September een weekje naar België te vliegen.  Onderweg enkele potentiele ligplaatsenvoor die week en wie weet ook voor de komende winter te bekijken, de sfeer eens op te snuiven. Ik weet het, ik schrijf een beetje chaotisch maar het wordt beter. Beloofd.

Er is weeral eens geen fluit wind, maar het is wel lekker warm. Het motortje wordt dus nog maar eens gestart, straks zit ik weer aan 100 motoruren en mag ik terug olie verversen. 

De kust is hier echt wel prachtig, ongelooflijk mooie rotsformaties, okergeel, rood, bruin wisselen elkaar af, snijden de kustlijn in met grillige vormen. Hier en daar mooie verlaten inhammetjes, ook wel serieus uit hun voegen gebarsten stadjes, grote hotels met overvolle stranden.

 Hier bloeit het strand en massa toerisme volop, met motorboten die continue witte toeristen naar al dit moois brengen. Hier en daar hangt er ook eentje, als aan een waslijn met parachute achter een boot aan te bengelen. Bananen, getrokken door een speedboat,met een 5-tal jongeren erop komen mij schreeuwend van plezier voorbijstuiven, jetski's maken een ongelooflijk lawaa. Ik kan goed begrijpen waarom op deze kust plots geen dolfijnen meer zitten. Enerzijds vervuiling door al die grote steden, overbevissing waarschijnlijk, anderzijds de ongelooflijke herrie die al dit motorgeweld met zich meebrengt. Het is hier, zo dichtbij de kust ook tamelijk ondiep en wellicht zitten de beestjes liever wat verder in dieper water, hoofdschuddend over zo veel misbaar door de mensheid.

De eerste Marina die ik binnenloop is Lagos. Winterverblijf van veel Engelse jachties, grote stad ook. De Marina ligt achter de ophaalbare brug en ziet er enorm uit. Veel boten staan nu al - of nog steeds (?) op de kant. Er zijn wel wat ship-chandlerys dus als je iets te herstellen hebt zul je hier wel vinden wat je zoekt. Je zit hier dicht bij het mooiste gedeelte van deze Algarve kust ook.  Ik weet niet.... het bekoort mij niet echt maar ja....

Ik vaar terug naar buiten. 10 mijl verderop ligt Portimao, ook zo'n klinkende naam. Tussenin, ria de Alvor , waar ik nu lig maar toen overgeslagen heb omdat er geen mogelijkheden zijn te overwinteren behalve op anker. Portimao dus, er is een prachtig ankergebied op de rivier, juist voorbij de ingang aan stuurboord. Verderop de rivier ook nog mooie plaatsjes. De supergrote marina ligt aan bakboord. Terug een moderne stad erachter. Binnen en buiten terug... tsjaa...

Tegen de avond vaar ik Albufeira binnen. Zeer goed beschut tegen slecht weer en naar ik gelezen heb toch een sympathieke stad om de winter door te brengen. We zijn nog niet zover en ik heb gewoon momenteel geen zin om 30 euro te betalen  om hier een nachtje te liggen. Ik ruik eens onder mijn oksels en het is nog doenbaar. Een douche kan nog wel even wachten, het is trouwens nog maar drie dagen geleden en een kattenwasje lukt ook aan boord wel. Het is mooi en rustig weer, dus ik ga terug naar buiten en leg mijn anker te ruste juist onder de kliffen. Ik ben moe, eet nog wat, zet mijn alarm op en ga slapen. Tegen 22:00h zijn ook de jetskiers, de bananeslepers en de speedboten het beu en wordt het rustig. Oef!

De volgende morgen krijg ik een berichtje van Exeo dat ze nog steeds in de ria nabij Faro liggen en ik besluit de 20 mijl vandaag te overbruggen, temeer dat er toch een Westenwindje voorspeld wordt. Met veel goede moed begin ik er aan, maar moet toch geregeld wegens complete windstilte de motor een tijdje laten draaien. Het is dan ook al late namiddag als ik het AIS signaal van de Allure oppik, mijn anker uitgooi in de lagune  tussen een pak andere jachten waaronder zelfs een driemaster en een frisse pint ga drinken bij Eveline en Pierre.... ze hebben zelfs nog een laat middagmaal voor mij in de frigo staan... klasse, ja he?

Met de "annexe" (bijboot) van Exeo gaan we naar het Isla de Culatra, een eiland omdat er een ingang en uitgang aan de lagune is en Culatra dus rondom door water omringd is.(amaai) Het dorp ziet er een authentiek vissersdorpje uit, heeft geen hoogbouw en op het eerste zicht rijden er ook geen auto's rond wat verfrissend is. Het lijkt er ook op dat het grote gedeelte van de inwoners een cafeetje, restorante begonnen is. Geen dure design toestanden hier. Gewoon een paar tafeltjes en stoelen, parasols. Een BBQ om sardientjes te roosteren, een keukentje, alles netjes maar geen grote luxe en paar frigos om de Super Bock (Portugees fluitjesbier maar goed tegen de dorst) fris te houden. Je waant je op de Cape Verden.  

Als je doorheen het dorp loopt, kom je op een soort paalhouten aangelegd pad doorheen de duinen  terecht die leidt naar de andere kant van het eiland, de kant van de zee dus. Er is op het strand de eerste paar 100m wat drukte maar daarna kom je op een super mooi, kilometers lang witwitwit zandstrand terecht, verlaten op enkele naturisten na. Het water is doenbaar van temperatuur en we besluiten morgen terug te komen om te zwemmen .... met zwembroek. ;)

Terug in Culatra city gaan we nog iets drinken. Pierre en ik houden ons aan het lokale bier. Eveline bestelt een Caiperinha. Alles samen 6 Euro. Eveline krijgt de slappe lach dus er zat best wel wat rum in die Caiperinha....of had ze er toch twee gedronken?

De ankerplaats in de lagune is vooral na zonsondergang feeëriek. Rondom mij liggen zeker 150 boten voor anker en al die ankerlichtjes geven een kerstgevoel.... beetje vroeg, nee?

Mijn elektrische autopilot heeft de laatste tijd kuren. Hij houdt bij momenten helemaal geen koers meer, loeft op of valt of zonder aanwijsbare reden. Als ik hem ten einde raad een tik geef, gaat het terug een eindje goed, wat mij doet vermoeden dat er iets mis is met het flux gate kompas. Ik besluit toch eens zijn binnenste te bekijken en warempel, er is een soort rubberen afdichting/schokdemper (?) die helemaal kapot is. De brokstukken zijn in het flux gate compasje terecht gekomen en verhinderen de soepele beweging ervan. Ik peuter met een tangetje alle losse stukken eruit, bekijk het nog even en denk dat het zonder dat rubberen ding ook nog wel zal werken en monteer  het hele geval terug... All ok dus ikke blij.

De volgende dag waait het nogal hard, ik heb nog wat werk aan de boot en Exeo wil vertrekken. Pierre ziet een uniek tijdsvenster om de Middellandse zee op te varen met Westenwind om voorbij Gibraltar te komen..  zij vertrekken in de namiddag. We houden contact.

Ik wil toch wel eens zwemmen en pak mijn rugzak, tank mijn motortje vol want het is toch een eindje tot de wal (zie hierboven) en spring in mijn rubberboot... nou ja springen ? Het enige winkeltje op het eiland gaat net dicht. Ze zijn om 3 uur terug open. Ik heb wel een en ander nodig en ga ondertussen iets eten in het restaurantje van de Caiperinhas. Ik bestel sardientjes en drink als apero een frisse pint. De sardientjes zijn superlekker, op de grill klaargemaakt en met grof zout gekruid. Dorst ! Dat je daar van krijgt. Nog een pint dus. Na het eten nog een koffietje maar daarna voel ik mij zo loom dat ik nog even blijf zitten soezen. Ik zie het niet meer zitten om nog naar het strand te gaan en doe wat boodschappen in het winkeltje. Wel een half uurtje wachten voor ik binnen mag. Slechts twee klanten tegelijk. Covid, weet je wel?

Volgende dag eigenlijk zowat hetzelfde scenario maar nu kies ik het menu met de inktvis,  patatjes, sla. Even lekker en goedkoop. 18 euro, de pintjes en koffie inbegrepen. Tegen de late namiddag komt de wind steeds opzetten wat maakt dat je tegen dan best terug op de boot bent, tenzij je er van houdt om vanwege de golfslag en mijn kleine motorbootje drijfnat aan boord te arriveren.

De 4e dag besluit ik een zijarm die naar Faro gaat op te varen. Met opkomend tij lukt dit wonderwel. Op het einde is een dieper gedeelte om te ankeren.Het is  hier een soort natuurreservaat met allerhande vogels zoals lepelaars, eenden, reigers, strandlopertjes enz... ook zie je hier veel mensen met een soort rakel schelpjes in het zand/lees slijk te zoeken, het soort dat je in de Vongole vindt en ook kokkels.

Met mijn motorbootje bezoek ik de stad en kan aanleggen aan het Fuelponton. Er is hier een marina maar enkel voor motorboten. Door een lage brug kunnen de zeilers er niet in. Veel te ondiep ook trouwens. Spijtig want dit zou een ideale plaats zijn om de boot achter te laten als je moet vliegen via Faro. Ik bekijk toch even de uren van de bus (trek een foto van de uurregeling) naar het vliegveld want Faro is ook bereikbaar van overal op deze kust met de trein. Het station ligt juist naast het busstation. Het oude stadsgedeelte van Faro is best genietbaar en ik doe nog wat inkopen. Een terrasje lijkt mij ook wel aangenaam. Het wordt het terras van de club maritima.

Als ik terug kom op de boot zit die vol muggen. Juist, moerasgebied trekt muggen aan. Ik ga ankerop terug naar de ingang van de ria en jaag de gezellige vriendjes zoveel mogelijk de boot uit wat natuurlijk niet helemaal lukt. Toch moet het ergens een soort zijn die geen Belgen lust want ik krijg niet één steek..  

De volgende dag vertrek ik en ga 2 dagjes de marina van Vilamoura in. Ik moet absoluut douchen, alhoewel ik dit toch regelmatig op de boot ook doe met een keteltje lauw water maar toch, eens een paar minuten onder een serieuze straal staan is natuurlijk nog beter. Ik moet ook nog water en mazout tanken en mijn was doen. Vilamoura is ook een mogelijke optie om eind september de boot een weekje alleen te laten. We zien wel.

De ontvangst in de Marina is super. Op het ontvangstponton  staat iemand klaar om je lijntjes aan te pakken. Twee vriendelijke dames  nemen mijn bootpapieren aan, vullen ettelijke formulieren in,  printen zelfs mijn vliegtuigticketten uit in een mum van tijd en willen bovendien ook nog iemand meesturen om mij naar mijn ligplaats te begeleiden. Ik bedank hun vriendelijk maar zeg dat ik dit zelf wel zal klaren.

De Marina is aan vier kanten ingesloten door hoge gebouwen en dus veilig in geval van slecht weer. Appartementen met op de benedenverdieping ettelijke restaurants, brokers, winkeltjes... dit is het Monaco van deze kust. De prijs is, net als overal hier 30 euro per nacht.... mmajaa... je krijgt er dan ook wel wat voor. De douches zijn luxe met parket op de vloer, netjes ook. Eén minpuntje, de Laveria voor mijn was is niet te vinden. Opgedoekt hoor ik later. Ja wat wil je als elke doorsnee boot tegenwoordig zowel met wasmachine en droogkast uitgerust is. In de douches ben ik trouwens ook altijd alleen om dezelfde reden.

Ja ok, ondanks dat de service hier eigenlijk wel meevalt, zelfs niks op aan te merken valt, zou ik hier toch niet graag een winter doorbrengen. Te mondain nu en waarschijnlijk alles gesloten in de winter. Om in mijn week naar Belgie de boot veilig achter te laten is dit evenwel onovertrefbaar en ook nog relatief dichtbij de luchthaven van Faro en de prijzen zijn hier toch overal dezelfde. Afgesproken onder elkaar zeker?