Darthmouth --> Cowes : 13 Juni tot 18 Juni 2008


Terug vrijdag 13 juni: Dartmouth --> Weymouth
Het weerbericht is dus OK en we zeilen. Het is zeven uur Belgische tijd. Alle Engelsen slapen nog alsook de havenmeesters. We zijn er zo langzamerhand expert in gewonnen. Ook nu betalen we niet, ttz, we hebben gisteren 20 pond betaald en dat vinden we voldoende voor twee dagen. Als ze hier niet mee akkoord zijn, dan moeten ze maar de moeite doen om zelf te komen innen.
We zeilen dus… de rivier de Dart af tot aan de groene en rode boei die de ingang van de haven markeren. Koers 80 graden recht op “Portland Bill” af, een wat stroming betreft even beruchte kaap als kaap De La Hague in Frankrijk waar de stroomsterktes gemakkelijk 4 a 5 knopen kunnen bereiken en waar de Race en de Overfalls bij slecht weer absoluut te vermijden zijn.
Slecht weer is het echter niet. We starten met een windje van om en bij de 15 knopen. Grootzeil en werkfok geven ons een snelheid van zo’n 5 knopen. Het zonnetje schijnt. De zee is nogal ruw, een restantje van de wind van gisteren. Eva komt na een toiletbezoek wat wit rond de neus terug buiten. Ze zegt niet veel meer. Wij eten een boterhammetje. Eva consumeert op mijn aandringen toch een banaantje. Even later heeft ze terug wat kleur. Een overwinning. Midden in de baai valt de wind, een fenomeen die we reeds enige malen mogen ondervinden hebben. De prutter gaat aan voor een uurtje of 4.
Bij de nadering van de kaap krijgen we terug wind …. Uit tegenovergestelde richting. De grote Genua gaat er terug op. Ik lees in de Reeds almanak dat de beste route op enige honderd meters van de kaap het minst problemen zou opleveren. Toch vergt het zowat stalen zenuwen om met een achterlijke wind recht op de rotsen af te stevenen in de wetenschap dat de sterke stroming ons er wel voorbij zal spoelen, iets wat even later tot ons aller opluchting inderdaad gebeurt. De snelheid over de grond loopt op tot acht knopen met slechts vier knopen bootsnelheid. Het water kookt. Overal wervelingen.
Ook de wind zet door en even later mag de grote Genua opgerold worden. We gaan verder op grootzeil richting Weymouth. Even later mag er ook nog een reefje in en de kleine fok wordt ook nog eens uitgehaald. Kwestie van de bemanning wat bezig te houden.
Tegen 1900h liggen we vast, vier dik in Weymouth. De haven meester(es) komt na een half uurtje innen. Geen probleem. Deze mensen doen er iets voor. De nodige info wordt gegeven. Douches hiier, Toiletten daar. Welcome to Weymouth…. De yuppies uit Dartmouth kunnen hier een voorbeeld aan nemen.

Zaterdag 14 Juni Weymouth--> Lulworth Cove
Daar Johan noch Eva dit prachtig stukje natuur die de Cove is gezien hebben besluiten we eerst Weymouth City te bezoeken, dan boodschappen te doen en tegen de middag uit te varen naar Lulworth Cove die ik reeds op de heenreis met Dirk bezocht heb.
Op het strand/ dijk van Weymouth is er blijkbaar een herdenking aan de gang van D-Day, compleet met verschillende standjes waar decoraties en andere prullaria kunnen gekocht worden, waar je met een “raffle” de hoofdprijs, een authentieke relikwie die nog gediend heeft bij de landing in Arromanche op de Frans-Normandische stranden.
Op het strand staan een paar jeeps, een aftandse tank en wat luchtafweergeschut. Je kunt aan het gezicht van de deelnemers nog steeds de fierheid van het winnen van WO II aflezen.
We gaan boodschappen doen. Groenten, brood, wat vlees; Even later kopen we in de viswinkel wat oesters en nog wat St Jacobsschelpen.
Tegen enen varen we uit. Achter ons klikt artilleriegeschut. Dad’s Army forceert een landing op het strand van Weymouth. ….
Een tweetal uurtjes later zeilen we de Cove binnen. Er liggen weinig boten. Dit zal wel iets te maken hebben met de SW wind die toch voor wat swell zorgt. Als even later de wind nog wat doorzet, wordt het nog net niet oncomfortabel maar de meeste boten kiezen er toch voor om naar de veilige haven terug te keren. Wij besluiten het nog wat aan te zien maar zijn toch ook niet ontevreden als de wind terug wat luwt en terug naar het NW draait. De deining neemt af.
De oesters, kanjers van het formaat van “Vlaamse reuzen” worden opgesmikkeld en ondersteund met een flesje “Piper H…”, een sponsoring van Eva, welke reeds een uurtje onder de boot in zee hangt te “chambreren”. ( de fles wel te verstaan) ’t Zijn slechte tijden, maar niet voor ons denk ik zo.
Eva en Johan willen nog een wandelingetje maken en blazen het rubberbootje op. Even later roeien ze naar de kant. Ik blijf aan boord en geef ze de portabele VHF mee en even later doen ze een praatje met het “basisstation Billy” vanop een verlaten bergtop. Is’t eten nog nie gereed? Over ! “In about an half an hour, dinner will be served”, over… “Roger, over and out”, klinkt het !

Slaapwel van uit Lulworth cove op:
50° 37’ 076 N
02° 14’ 766 W

Eva, Johan en Jean










Zondag 16 juni 2008 . Lulwordt Cove -> Poole
Eva kan maar niet genoeg krijgen van het bijbootje en gaat nog even roeiend aan land om de vuilbakken weg te brengen.
Tegen negenen vertrekken we voor een vijftien mijltjes. Zwak windje, stroom mee voor de eerste 2 uren. Fluitje van een cent. Blijkt dat er toch iets misgegaan is met mijn berekeningen. Na een uurtje blijken we reeds een fikse stroom op de neus te hebben. St Albins Head ronden gaat nog net maar ter hoogte van de volgende kaap, Anvil Point zijn we (op motor wegens geen wind) bijna aan het “surplacen” ondanks dat we toch zo’n 5 knopen door het water lopen. Miljaar ! zeker 3,5 knoop tegen. Tergend langzaam schuift de kust voorbij. We kruipen zo dicht als we durven onder de rotsen om zoveel mogelijk uit de tegenstroom te blijven naar voorbeeld van enkele lokale zeilers. Deze kust is toch wel echt subliem en indrukwekkende rotspartijen komen voorbij.
Nabij Handfast Point staan enkele krijtrotsen mooi te wezen in het middagzonnetje. In Studland baai gaan we voor anker met zicht op al dit fraais. We zijn 6 uur onderweg geweest. Haha, wat een mop. We wachten het opkomend tij op om het labyrinth van Poole binnen te varen, volgens de “boeksken” het gebied met de hoogste concentraties jachten aan Moorings, ankers, in Marina’s, zoniet van West Europa, dan toch zeker in de UK.
En wat een prachtig natuurgebied is dit hier toch. Eilandjes, kreekjes, doorsteekjes. Overal vogels en boten. We varen binnen via het Swash kanaal, samen met een Fast Ferry en een twintigtal andere jachten door een kanaal dat volgens mij een stuk smaller is dan de Oostendse haven. Niks, geen lichten noch moeilijk doenerij via de VHF.
We varen rond Brownsea Island en komen uiteindelijk ten anker juist ten zuiden van Fursey Island. Rust, maar wat hoor ik; een diep gerommel. Honger. Een Chili Con Carne wordt klaargemaakt. Lekker. Een rood wijntje erbij kan nog net.
Even later zitten we te genieten van een mooie zonsondergang. Johan monteert het ankerlicht en we gaan maffen.
Morgen….

Maandag 17 Juni 2008 Poole -->Lymington on the Solent
Deze nacht staat zeker in de analen als de rustigste nacht voor anker op deze reis. Geen rimpeltje op het water. We liggen 30 meter buiten de vaargeul, samen met nog 4 andere jachten. Het is muisstil. Na een ontbijt en een kattewasje, gaan we op de motor enkele kreekjes verkennen. Eva zegt dat het hier op Zweden lijkt. Zij kan het weten want ze heeft er een jaar gewoond en gestudeerd. Na het ronden van enkele eilandjes zien we de bewoonde wereld terug in de vorm van enkele Mega Jachthavens. We kiezen de kleinste ervan uit om onze watertank, die een gorgelend geluid maakt als het kraantje geopend wordt, aan te vullen. We sturen ons mooiste bemanningslid ( Eva dus) er op uit om de havenmeester te vragen of dit mag. Ze kijkt de man even diep in de ogen . We krijgen 20 minuten “ and you have to flush the hose before using it” (???) Nadat onze frank gevallen is begrijpen we het dat dit is om de kwalijke beestjes die eventueel in een waterdarm kunnen zitten te evacueren. We geven de Billy een wel verdiend bad met zoet water, de beestjes zullen haar wel niet deren, alvorens 120 liter water in onze tank te laten verdwijnen.. Een Engelse bemanning geeft een opvoering van hoe een ligplaats niet moet verlaten worden. Ze slagen er in om drie boten net niet te rammen. De stuurman geeft gas vol vooruit, achteruit. Zijn bemanning loopt van her naar der met stootwillen. Jongens !.....
Eenmaal de Poole haven uit liggen we 70° halve wind met grootzeil en halfwinder. Aanvankelijk lopen we een knoop of 2 SOG maar gaandeweg komt er wat meer wind en lopen we toch zo’n 3,5 a 4 kts SOG. Op de log gaat de snelheid bo ven de 5 knopen maar we zitten tegenstroom. Toch zien we na een tijdje de Needles en het eerste fort van de Solent dichtbij komen.
We zeilen de Solent op zoals het hoort dwz we zetten de spi erop. We zijn niet alleen. Overal zeilboten . Dit is toch wel the place to be. We hadden een mooie zeildag.
Lymington is onze eerste haven. Niet alleen omdat dit zo past maar ook omdat dit de plaats is waar de Contessa’s gemaakt worden. In verband met mijn verdere zeilplannen wordt wel eens dromerig uitgekeken naar een echte oceaanboot. Een Contessa 32 staat hoog op mijn verlangenlijstje. De goede prestaties van de Billy o.a. op de overtocht naar de Scilly’s laten mij soms twijfelen aan de noodzakelijkheid hiervan maar toch. Ook het financiele aspect is nogal onrustwekkend. 4 voet meer betekent ook een verdubbeling van alle kosten. (aankoop, liggeld, anti-fouling, onderdelen aan mast en tuigage) We zien wel. Een aantal mooie exemplaren van Contessa 26’s liggen aan boeitjes bij het binnenvaren.
De liggelden zijn ook nogal aan de forse kant. 29 Pond per nacht ! Miljaar. ’t Is dat we stnken en hard aan douche toe zijn want anders….

Ook mag Eva even de mast in om wat smeer en controlewerk te doen. Ze maakt ook enkele mooie foto's. Moedige meid. 13 meter hoog is toch wel wat. Zie die mastbuiging...
Lymington valt als stadje wat tegen, vooral in deze avondlijke uren. Geen kat te zien op straat. Geen enkele kroeg open. Enkele restaurantjes met twee a 3 gasten…..


Dinsdag 18 Juni 2008 . Lymington --> Cowes, Isle of White
Het zonnetje schijnt terug. Voor morgen geeft het weerbericht een storm uit die zich doorheen het kanaal zal wringen met harde wind tot acht beaufort . We profiteren van deze laatste mooie dag om naar Cowes te varen. We zitten terug tegenstroom op de Solent doch dit is niet zo erg want er staat een mooi achterlijk windje.Dit is puur genieten. De genua wordt op de boom gezet en we stuiven met een zes mijls vaart door het water op Cowes af. Een tiental Admirals Cuppers snijdt ons de pas af net voor de aanloopboei van de rivier de Medina. We nemen de boom weg en maken een stormrondje en laten deze zware jongens voorgaan.
We passeren de kanonnen aan de jachtclub van Cowes en vinden het spijtig dat ze ons geen ere saluutschot gunnen. De munitie zal op zijn zeker ?
We kiezen voor de UKSA marina (UK Sailing Academy) waar volgens de pilot enige visitors plaatsen zouden voorhanden zijn aan democratische prijzen.
We leggen vast aan een drijvend ponton en sturen Eva naar de kant. Als ze terug komt weten we eigenlijk nog niet veel behalve dat we hier wel mogen liggen doch de komst van de havenmeester moeten afwachten en dat het 15 pond per nacht zou zijn.
We krijgen achterburen. Een wedstrijdboot ramt de Billy bijna. Om verdere schade te vermijden gaan we ze wat helpen. De schipper nodigt ons uit een wedstrijdje mee te varen. We hebben echter nog niet gegeten en besluiten dit aanbod toch maar af te slaan. Als we iets later op de promenade de wedstrijdschepen zien voorbijspuiten beklagen we dit toch wel een beetje. Soit, we zijn op vakantie, geen dommigheden….
We gaan even later met het bootje naar de kant en bezoeken Cowes. Een mooi stadje met veel aan zeilzaken gerelateerde winkels en “chandlery’s” We passeren zowaar het winkeltje van de wereldberoemde fotograaf “Beken of Cowes” “ We have negatives starting fom 1855 “ staat op een blaadje vermeld. …….




Tot later




Eva, Johan en Jean

1 opmerking:

Unknown zei

Hoi

de thuisblijvers zijn al aan het aftellen tegen dat jullie terug zijn. Geniet er nog van want het zijn de laatste momenten.

de hardwerkers (= Sam Ben en Erna)