week 11 de Algarve.... en nu?



Cascais, 8 uur in de morgen, ik ga er van door. Ik ben hier lang genoeg geweest, het weer is goed en ik wil verder. Caroline verwacht bezoek en blijft nog even. Ze wil ook nog naar Lisbon.  Afspraak ergens in het zuiden.

Een mooie zeildag, met ongelooflijk veel dolfijnenbezoek verloopt rustig en tegen 1800h loop ik Sines binnen. Zoals steeds steekt op het laatste moment nog de wind op, ik reef tot op het derde reef en moet aan de wind nog mijn grootzeil lossen. Op de cijfertjes verschijnt heel even 35 knoop. Jagoeienoene! 


Ik besluit voor een nachtje of twee de marina in te gaan. Het is hier niet duur en ik wil wel even een douche. 

S'anderendaags, een fikse wandeling bergop naar het stadje, boodschappen doen in een Sparretje, en we kunnen er weer tegen.


Na mijn laatste stop in Sines rest mij nog Cabo São Vicente te ronden en ik ben er. De Portugese Algarve, toeristenbestemming bij uitstek, trekpleister voor liefhebbers van strandvakanties op ongelooflijk mooie stranden, hopelijk lekker warm water want daar snak ik wel naar, eens te kunnen zwemmen zonder een keteltje warm water bij de hand te hebben.

Het weerbericht ziet er goed uit, ik neem nog een laatste douche, mijn toegangskaart werd reeds gisteren bij de marinero van dienst terug gebracht, eten en water zijn aan boord en weg is Billy. Het is 0700h. We hebben 60 mijl voor de boeg tot Sagres.

Het gaat vlot, een backstagwindje van zo n 12 knopen, eens de zon op is, lekker temperatuurtje.  Er loopt ons een Duitse boot op, Karolina, hij gaat iets vlugger dan mij, heeft de motor bij. Tegen 1100h valt de wind weg. Een grijze wolk hangt voor mij... mist.

Ik neem de fok weg en start de motor. Het zicht wordt steeds slechter. Ik roep de Duitse boot even op de vhf. Zij hebben radar, een Ais tranciever, ik heb enkel  een Ais ontvanger wat inhoudt dat ik enkel de boten die ook uitzenden op mijn scherm zie. Zij zien mij niet, wat in mist natuurlijk niet goed is maar ja, je kunt niet alles hebben he? We blijven in elkaars nabijheid en zullen regelmatig radiocontact houden mochten ze iets in mijn richting zien komen. Dank u zeer... na een uurtje trekt de mist op. Oef. Nog 20 mijl naar de kaap. Even later trekt het terug dicht. Zomer in Portugal? Aiaiai.. 

Ik zie niks en staar mij te pletter tegen de witte muur. Op de Ais zie ik een boot mijn richting uitkomen. We passeren elkaar  op minder dan 200m. Ik heb ze niet gezien. Griezelig.


Twee mijl voor de kaap krijgen we eindelijk wat zicht en warempel wat blauwe lucht. Zou het dan toch waar zijn dat de zomer pas hier begint? Toch heeft de kaap, die ik gezien het kalme weer toch vrij dichtbij rond, nog een verrassing voor mij. Amper een halve mijl  voorbij steekt plots een harde wind op. Van 0 naar 25 knopen in amper een minuut tijd. Ik weet niet waar dit naartoe gaat en strijk haastig het grootzeil. Sagres ligt op 3 mijl. Even later is het terug rustig.



Ik laat mijn anker vallen in 5m water. In deze baai liggen nog drie andere boten, waaronder een Belg die ik ervan verdenk enkel op papier Belg te zijn, een techniek die veel Portugezen hier blijkbaar gebruiken om de torenhoge inschrijftaxen, zelfs op 2dehandsboten te omzeilen. Een praktijk, die naar ik later hoor, niet meer werkt... tsjaa. Europa, toch?



Ik lig hier rustig en maak iets klaar om te eten, niet aan toegekomen vandaag.... slaapwel.

Week 10. Cascais en Lisbon en terug Cascais

Cascais.... Een tegen de overheersend noordelijke winden goed beschutte ankerplaats.  Het waait hier momenteel goed door, en toch blijft het water plat. Een mooie, maar peperdure marina ligt hier juist naast de deur. Niks voor ons. Veel boten op de ankerplaats ook. Zicht op een paar strandjes, het oude stadscentrum, veel volk, zowel op het water waar een paar zeilscholen goede zaken doen, alsook op de wandeldijk, restaurantjes, barretjes, het station  dichtbij want ik zie een trein rijden....naar Lissabon ongetwijfeld maja, dan moet je de boot achterlaten op anker, iets waar zowel ik als de bemanning van Exeo niet van houden. We zien wel.

Met klein Billytje kun je de marina invaren en hem achterlaten aan het Fuel dock. Daar ligt hij veilig en  in niemands weg. Ik ga boodschappen doen in een grote Auchan... ja dat hebben ze hier ook met alle producten die we van thuis gewoon zijn... ja waarom gaan we nog op reis eigenlijk? Ik probeer toch Portugese producten te kopen, groenten, pattatten, bijna die uit België genomen... nee dus. Wat fruit en een platgeslagen en geroosterde kip voor vanavond.... als hij het zolang volhoudt... hij ruikt lekker. Verder....Ik heb een techniek om niet te veel te kopen... ik heb een rode netzak, een paar dagen later zou Caroline me vragen of het een soutien is waarop ik, verwonderd dan weer .... heb jij zulke "grote" soutiens.....?  Hilariteit.....  hahaha... serieus nu. Mijn techniek bestaat er uit: als die zak vol is, dan stop ik.... 't Is nog lastig genoeg in die hitte om veel te dragen.

Morgen grote kuis op de Billy, overmorgen gaan we naar Lissabon, met de boot. Er is een Marina op de oude terreinen van de wereldtentoonstelling van een tiental jaar terug, een eindje voorbij de San Francisco brug over de Taag. Een bus brengt je in een mum van tijd naar het centrum van de oude stad voor de ronde som van 2 euro. We plannen 2 nachtjes in Lisbon te blijven.

We vertrekken vroeg. Het eerste gedeelte is op motor, maar algauw krijgen we een mooi briesje. Op Billy gaat de grote genua omhoog en op Exeo jhet blauwe gevaar. Zeilers maken er toch graag een wedstrijdje van.


Ik kies de overkant van de rivier en krijg meer wind, ga als eerste onder de ”25 april’ brug door. 25 april staat voor de datum van de bijna zonder bloedverlies gevoerde revolutie tegen het bewind van de dictator Salazar, sindsdien is Portugal een republiek met een democratich verkozen regering.

De brug, die als twee druppels water lijkt op de Golden Gate brug in San Francisco, is een indrukwekkend bouwsel. Steeds spannend om met een zeilboot onder te varen. Ondanks dat de hoogte ruimschoots voldoet om een bootje als Billy door te laten, knijp ik toch één oog dicht als we er onderdoor gaan. Het autoverkeer over de brug maakt een immens lawaai en al van ver hoorbaar. Ook treinen denderen langs het onderste verdiep over de Taag.

In de Marina krijgen we een first class behandeling. Een marinero in motorboot wacht ons op en begeleidt ons naar een ligplaats. Daar staat weer iemand anders klaar om je lijntjes aan te nemen. Amaai, voor mij hoeft zoiets nu ook weer niet maar 't is in de prijs inbegrepen wellicht. Ik lig op het einde van de Marina, Exeo, bij de grotere boten in het begin. Heeft veel met de waterdiepte te maken blijkbaar want het hele complex is aan het verzanden met een ongelooflijke snelheid, volgens een Portugees die net zijn boot gekocht heeft en er ook op woont hebben ze hier drie maand geleden gebaggerd !  Ik kan dit moeilijk geloven want de halve marina komt bij laag water gewoon droog te staan.

Naast Exeo ligt een mooie klassieke boot. Ik denk er serieus over na een bod te doen...



We nemen bus 728 naar het centrum. Ondanks dat het zondag is rijdt er toch om de 20 minuten eentje. We worden netjes aan de voet van één van de zeven heuvels afgezet en kunnen onze speurtocht beginnen. Puffen want het is warm. Omhoog naar een kasteel, terug omlaag, een rit met een soort kabeltrammetje om je de volgende heuvel op te helpen. Toch 7 euro/persoon, das mooi meegenomen, er zijn weinig touristen en alle winkeltjes zijn leeg. Zonde voor die mensen. Wel een leuke buurt en de zichten zijn subliem.


We gaan iets eten in een echt Portugees restaurant. Het is wat donker binnen en we aarzelen even. Een dame die dicht bij de ingang zit, doet teken dat we moeten binnenkomen, het lekker is. De uitbaters zijn ongelooflijk vriendelijk. Een keuze wordt gemaakt, het eten wordt al vlug opgediend en is ongelooflijk lekker. Dessert en koffie volgt, een aanrader hier.


S'anderendaags doen we de tweede helft. We rijden met de bus door tot aan de "Tour de Belem"  waar we de "echte" Pasteis de Nata kopen enal direct op straat opsmikkelen... lekker,  echt waar, de beste.

Vandaar gaat het, wat  had je gedacht, terug bergop langs kleine straatjes, alles aangelegd met de echte kasseien zoals je die enkel nog in Vlaanderen en Portugal kunt vinden. De Smedestraat in Brugge werd trouwens heraangelegd door Portugese kasseileggers.... ja wie kan dit nog?

We drinken een pint op een terrasje, bossa nova met Stan Getz en Astrud Gilberto klinkt niet slecht in deze omgeving. Er zijn, behalve de taal, wel meerdere gezamenlijke punten met Brazilie te vinden hier.




Moegelopen keren we tegen zessen terug naar de boot. Ik wordt uitgenodigd om bij  mijn Portugese buurman, Nuno,die zijn boot, een 26 voeter enkele maanden geleden kocht en er ook op woont, een Vinho Verde te komen drinken.   Ik zeg nooit neen tegen dergelijke uitnodigingen uiteraard. Leuke avond terug. Goed geslapen


De volgende dag, tegen 1400h vertrekken we met het getij. Tegen wind. In het beginzijn onze boorden nog wat scherp, maar als de stroming steeds meer toeneemt, kunnen we heerlijk zeilen. Ik heb één reefje in mijn grootzei en het duurt tot een paar mijl vóór Cascais tot de wind afneemt en het er uit mag.

Caroline is ondertussen ook toegekomen in Cascais, ik ga nog even goeiedag zeggen en naar goede Belgische gewoonte een pint (een Leffe begot) drinken bij haar aan boord. Ze heeft zich gisteren het pleuris gezeuld naar den Aldi, 40 minuten ver en veel te veel meegebracht.. nooit shoppen als je honger hebt.....

Exeo vertrekt de volgende dag al naar Sines. Ik blijf hier nog een dag of twee. Op mijn laatste dag komt ook de Deense boot die we al in Figuera da Foz en wss nog enkele havens tegenkwamen, toe op de ankerplaats. We worden prompt uitgenodigd op het aperitief, ik omdat ik assistentie via de radio zou verleend hebben toen ze op zee een visnet in hun schroef kregen, en een ietwat rare koers begonnen te varen op AIS, Caroline, gewoon omdat ze sympathiek is... hahaha... het wordt terug een leuke avond bij Mikhael en Anne. Michael en ik zouden een gitaaroptreden geven, maar door de vele biertjes en  wijntjes,.... volledig vergeten....


sâo Martinho do Porto. Een gaatje in de kust

 Bij het bestuderen van de kust, valt, ergens tussen Figuera da Foz en Peniche, iets ten zuiden van Nazaré een soort rond gat op, piepklein, een meteoorinslag uit lang vervlogen tijden? Martinho do Porto is de naam.

Het lijkt ons leuk dit eens van dichterbij te gaan  bekijken en maken hier ons einddoel voor de volgende dag van, een trip van om en bij de 50 mijl. Terug voor anker na 3 dagen marina lijkt ons wel leuk.



We vertrekken vroeg, er is weinig wind en het eerste stuk is dan ook traditiegetrouw op motor. Even later gaat bij Exeo de blauwe asymmetrische spi omhoog. Op Billy al snel gevolgd door het Geel Groene gevaar, voor het eerst deze reis. De spi zit niet goed opgevouwen in de zak en heeft dan ook twee pogingen nodig om zich succesvol te vullen. Wij zijn terug sneller dan Exeo, maar de leute duurt niet lang. Een uurtje later valt de wind en zijn we terug diesel aan het verstoken. Niks aan te doen.



Exeo duikt s'avonds als eerste de smalle doorgang in, een kwartiertje later gevolgd door Billy. Ik had gedacht dat dit een wilde baai zou zijn, maar toch is er heel wat bebouwing. Toch heeft het wel wat. Er is een mooi strand, een schijnbaar gezellige dijk, en er wordt heel wat aan kleinzeilerij gedaan, tot laat op de avond. Wij zijn wel de enige zeilboten voor anker.

Er komt door de kleine ingang, die NoordWest georiënteerd is, wat oceaandeininng binnen wat er voor zorgt dat er op Billy weinig geslapen wordt.  We besluiten dan ook maar de volgende dag te vertrekken naar Cascais, in de monding van de Taag naar Lissabon.... t begint er op te trekken, het Zuiden nadert, de Portugese harde Northe slaapt nog een beetje maar wellicht niet voor eeuwig.

Toch verloopt onze zeiltocht naar Cascais zonder noemenswaardige voorvallen, behalve dat we hier, en dan vooral in het opvaren van de Taag, nog even een serieuze windversnelling krijgen, kapen, weet je wel, en dat een ongelooflijk aantal dolfijnen ons bezoeken, de ene familie al zotter dan de andere.

Cascais, Lissabon, here we come..... maar eerst eten.




7 tot 10 augustus, Figuera da Foz marina, Coimbra

 Figuera da Foz, mooie naam,  wat iets zou betekenen als "bevallige vijgenboom, althans als je het Google vertaalprogramma mag geloven. Ik was er 45 jaar geleden, na een lange rit doorheen Frankrijk, Spanje en Portugal met mijn lief en mijn deux cheveaux. Met beiden is het na verloop van tijd niets geworden, het verblijf in Figuera da Foz was trouwens ook niet geslaagd. Ik herinner mij een klein vissersdorpje met camping waar toen al  een voetbalgekte heerste.... iedereen zat er naar zijn Tv te staren, een tv met een antenne die door de huisvader van dienst in alle richtingen gedraaid werd om een scherp , toen al kleuren? Beeld te krijgen. Een beeld dat op het spannendste moment uiteraard plots wegfloepte, wat bij de aanwezigen op gescheld uitmonde (of dacht ik dat maar en had ik toen al moeite met de Portugese tongval) we zijn er niet lang gebleven....

Bij het naderen van de stad uit zee doet niks meer denken aan het vissersdorp van weleer. Hoge buildings, een enorme stad met een dicht bij de marina liggend oud stadsgedeelte.  Dit zal het dan geweest zijn?  Ik herken niks..

Ik heb telefonisch contact met de Marina en ze vragen ons aan het Fuelponton te komen liggen om in te schrijven. De marinero van dienst die duidelijk niks van boten afweet en trouwens de security man is, neemt mijn voorste landvast aan en trekt mijn neus tegen de steiger met een enthousiasme...? Nou, ik ben blij dat mijn vingers er niet tussen zitten. Als ik hem vraag wat te lossen en ook mijn achterste landvast aan te nemen, kijkt hij de andere richting uit.... tsjaa... ik geraak toch op de steiger en doe het zelf, verleg mijn boot wat naar voor zodat ook de Exeo er nog bij kan.


Inschrijven op het bureau, fotokopie van alles, zoals overal hier en ook in Spanje... wat een administratie, en wat doen ze er allemaal mee? Het duurt dus wel even... Pierre vraagt of hij kan tanken, en dat zal een kwartiertje duren want hiervoor komt iemand anders.  150 liter, en das maar een halve tank... brr, ben ik toch blij met mijn Billy. Tankje van 40 liter en dat met een verbruik onder de liter per uur, geraak ik toch ook ergens zonder de bank geweld aan te doen.

We krijgen een plaatsje aan de bezoekerssteiger,  samen met nog een paar Fransen, één Engelse boot en ook een Deen.  Om van het ponton af te geraken naar de douches, doe je best een paar wandelschoenen aan. Eerst helemaal naar het einde  van de steiger, en dan terug naar het Marina office. Wel meer dan een kilometer volgens mij. Er wordt hier voor onze gezondheid gezorgd. De douches zijn wel netjes en nieuw.

Aan de overkant van de marina ligt een grote overdekte Mercado waar je vooral vis, groenten, vlees en brood kunt kopen. Ook schoenen. Ik koop een paar mooie flipflops ter vervanging voor mijn volledig door het zeewater verwoeste Birckenstocks en loop al na een 100 tal meter mijn eerste blaar op. Mnjaa! Goed bezig Dekeyser !

Pierre en Eveline malen hun kilometertjes af, ik ga op het dichtbijgelegen terras, met zicht op de boot, een Portugese Sagres drinken en schrijf wat aan deze blog... ik zat toen al , net als nu nog trouwens (28 augustus ) een paar weken achter.



Volgende dag, bezoek aan Coimbra met de trein. Universiteitsstad, grootste nog bestaande oudste bibliotheek van Europa, historisch centrum.... we gaan er voor en staan stipt op tijd in het station. 8 euro voor een ticket, mondmasker aan en weg zijn we,voor een uurtje met vele haltes, doorheen enorme rijstvelden, blijkbaar is deze streek er bekend voor. Een goed klimaat en water genoeg uit de rivier.

De universiteitsstad is zeker het bezoeken waard, maar eerst hebben we een hongertje. Ontbijt met koffie en een gebakje zoals alle Portugezen hier s morgens doen. Njam!



De site van  de universiteit ligt natuurlijk weer hoog op de heuvel. Het is hier warm dus bibi doet weer een zweetje.  De faculteit biologie doet me aan het Afrikaans museum in Tervuren denken met allerhande opgezette dieren. Wetenschappen gaat dan weer over de Maagdenburgse halve bollen - waar ik als jonge student rare ideeen over had,  de bibliotheeksite is zeker indrukwekkend en zou gediend hebben als decor voor één van de Harry Potter films.

Wat nog het meest opvalt is de pijnlijke afwezigheid van toeristen.... Covid 19...  aiai, hoe gaat dit aflopen? Mijn naamgenoot staat hier ook... een of andere koning uit de rijke geschiedenis van de ontdekkingsreizen  .?  João D III heet het heerschap.... er is wel enige gelijkenis? Nee?


Over de middag lekker eten in een door de gids van Eveline aangeraden herberg. Je zou er zonder die gids nooit binnengaan, maar het zit er vol Portugezen en het moet gezegd, het is er zalig, ik eet er voor het eerst sinds lang Frietjes met een steak... wel,  geen halve kilo maar toch daaromtrent.

Nog wat rondlopen, een lekker ijsje en terug naar het station. Een leuke dag, morgen naar Sao Martinho do Porto.... Wuk?

Van Povoa de Varzim naar onbekend terrein.... Ria de Aveiro

Povoa de Varzim, eindpunt van mijn reis in 2009, is in volle ontwikkeling zoals alle kuststadjes in Portugal en in handen van vastgoedontwikkelaars. Het aantal grote buildings die de stad langs het zeefront steeds verder doen uitdeinen, is niet meer te tellen. o ja, ik koop in een winkeltje een echte espresso koffiekan in echt aluminium en een zak Angolese koffie bij een zeer sympathiek heerschap waarvan zijn winkeltje waarschijnlijk een honderd jaar of meer oud is. Zijn koffie echter is prima, vers gemalen en in een echte papieren zak verpakt. Geen plastiek toestanden hier.


Ook tussen de marina en de zeedijk groeit een dergelijk gedrocht. Over enkele jaren zal ook deze Marina verdwijnen, opgeofferd worden aan een megaproject. Iets meer naar het Modernere centrum toe is een nieuwe mega jachthaven in aanbouw. Sommige pontons liggen er al, zijn supergroot en zullen zeker aanlegmogelijkheid geven aan maxi jachten, terug iets voor de rijkere medemens dus. De Billytjes en Exeos zullen in deze projecten wss niet meer echt welkom zijn.

Soit, we zijn er nu nog wel en genieten ervan. De Armand Piens van deze tijd voorspellen ons een mooie Noordenwind wat in deze contreien in de zomermaanden nog steeds beantwoordt aan de richting die al eeuwen zo de "gewoonte" is. De Northe Portuguese, variabel in sterkte tussen de 10 a 35 knopen, maakt deze kust  voor zij die naar het Zuiden willen een plezier, voor zij die terug omhoog willen iets waar je een sterke motor en maag voor nodig hebt, iets wat op de Billy geen van beiden aanwezig is, wij zakken dus nog steeds zuidwaards. Die 35 knopen mag liefst voor mij ook in de wat lagere regionen uitvallen. Dank U.

Ons einddoel voor vandaag, luistert naar de bevallige naam Ria de Aveiro. Een rivier dus. Na een uneventvolle trip met de nodige  bezoeken van menige dolfijnenfamilie, ja, alles went, varen we onder een grijze hemel de rivier op. In een zijtak, ligt een mooi ankergebied, vooral bevolkt door vissers, een klein dorpje met een paar terrasjes, één klein supermarktje, een prachtig strand wat verderop, waar je tenen nog steeds van je voeten af vriezen door de kou (van het zeewater)... nog steeds zit mijn zwembroek veilig opgeborgen.




Op een steigertje zitten wat Franse expats.... zeg ik het juist?  Portugezen die hun ganse leven in Frankrijk gewerkt hebben en nu hun zuurverdiende centjes hier komen opsouperen. Eveline krijgt een verkorte uitleg over vistechnieken en ik zie haar even later haar geluk van op de boot beproeven..... nada, nougatbollen dus, zelfs geen Sardientje.



De volgende morgen mist. Even na 10 trekt het op en wij naar buiten met de stroom mee. Een Franse boot die een uur eerder buitengevaren is, komt terug en doet teken. Potdicht, geen 10 meter zicht. Terugkeren dus, deze keer met stroom tegen. Het Billy motortje doet zijn best. 5,5 knopen doorheen het water, 2 over de grond. Het duurt dus even voor ik terug op de ankerplaats ben... t zal voor morgen zijn.

Week 9 en verder..... Povoa de Varzim, Porto en Viano de Castello

De marina in Povoa de Varzim is weinig veranderd in de 10 jaar dat ik hier weg ben. Zelfs Maria, de dame in het "office" is er nog steeds. Als ik haar zeg dat ze in al die tijd niks veranderd is, glundert ze maar kijkt me toch ietwat onderzoekend aan.  Meent hij dit nou? Tuurlijk meen ik het. Ze lijkt nog steeds op mijn vroegere idool van de popgroep Shocking Blue, Mariska Veres. Pierre besterft het bijna en schiet in een lach als ik het hem vertel, maar geeft me gelijk.  Ze lijkt er echt op en we zingen samen.... "and Venus was her name"  ondertussen de baslijn op onze luchtgitaar spelend.....Eveline kijkt ons niet begrijpend aan en zegt: ”onnozelaars”  (in t Frans uiteraard)

Povoa de Varzim is de ideale plaats om enerzijds Porto en anderzijds Viano do Castello te bezoeken. Er loopt een spoorlijn naar het centrum van Porto. 6 euro per persoon, 45 minuutjes later  zijn we er. Het is opvallend hoe weinig toeristen er zijn. Veel Fransen in ieder geval. Veel Portugezen spreken Frans, de meeste jongeren Engels. Dit maakt het in ieder geval een stuk makkelijker te communiceren dan in Spanje. Het lijkt er ook op dat de mensen hier opener zijn, steeds bereid een vreemdeling te helpen. 


Het is warm en Porto is niet bepaald plat. Gelegen aan de oevers van de Douro, linker en rechter oever verbonden met een brug die regelrecht uit de tijd van Eifel lijkt te komen (dit is ook zo). We gaan iets drinken op een terrasje en bestellen gelijk iets om te eten. De Portugese keuken is lekker maar niet overdadig. We bestellen een salade als voorgerecht, inktvis met kool en patatjes als hoofdgerecht. Het is echt wel lekker. We zijn de enige gasten in het restaurant. De mensen hebben het hier , net als overal elders, niet makkelijk met het sterk teruggevallen toerisme door het Covid 19 verhaal.

Leeggelopen nemen we tegen zes-en het treintje terug en gaan nog even inkopen doen in de overdekte markt. Zoals overal in Portugal is het hier netjes.

De volgende dag nemen we tegen halfacht de bus naar Viano de Castelo, uitgeroepen in 2010 tot Europese culturele hoofdstad. Het is een ongelooflijk mooi en authentiek (alhoewel serieus gerestaureerd) stadje.... nou ja... stad eigenlijk met prachtige huizen, kerken , pittoreske straatjes, pleintjes. We kopen bij een pastelaria enkele lokale specialiteiten.  Iets met ei en suiker in een bladerdeeg jasje en ook een paar van de overbekende Portugese "pasteis de nata" even later lekker smikkelen op een terrasje.


Alleen spijtig voor de mensen hier is er in deze woelige tijden, is er weinig volk....  hoe dit zal aflopen? Geen mens weet het.  De marina is vol, maar ja, te klein eigenlijk en het wachtponton op de rivier is verdwenen. Er was geen plaats voor ons vandaar  dat we Billy en Exeo achterlieten in Povoa de Varzim.

De beklimming  van honderden trappen naar de kathedraal op de heuvel laten we aan de liefhebbers. Het is te warm.





Week 8. Isla de Ons, Cies, Bayonne en ik verlaat Spanje

 isla de Ons is ongeveer 10 mijl varen.  De ankerplaats ligt tamelijk vol. Meestal Spaanse boten. Die blijven niet voor de nacht dus het zal straks rustig zijn. 

Ik blaas mijn bijbootje op en maak een ommetje langs de rotsen. Vanavond komt Carolien eten. Een laatste keer want we hebben besloten dat we hier voor even afscheid nemen.  Zij wil hier graag nog even blijven in de rias. Ik heb het hier 10 jaar geleden uitgebreid gezien en wil verder zuidwaarts, vooral naar warmere wateren.

De volgende morgen hangt er verandering in de lucht. Er komt wat wind op. Carolien komt nog even afscheid nemen en paddelt met haar opblaaskajak naar het strand. Ik ga ankerop, net op tijd want op nog geen 5 minuten tijd waait het 20 knopen en meer. Er rolt ook een koude mist binnen en algauw verdwijnt het eiland in een grijze sluier. De wind komt uit het zuiden wat hier nogal ongewoon is. Ik steek 1, 2 reven en dender verder in een opbouwende zee.

Dit gaat niet. Terug naar de onbeschutte ankerplaats, daar heb ik geen zin in.  Ik ga de ria de Pontevedra in en zoek een beschutte ankerplaats aan de zuidkant. Puerto de Bueu. Net voor het strandje valt mijn anker. Het zonnetje schijnt. Het is terug zomer. Een zwarte mistwolk hangt buiten. Isla de Ons is niet te zien.

Ik slaap als een marmot. Schiet wakker als de eerste ferry naar de eilanden volgeladen met toeristen toetert. Het is negen ! Uur.


De zwarte mistwolk is weg. Mijn anker gaat omhoog.  Ik krijg een berichtje van Evelien en Pierre van Exeo dat ze op de ankerplaats van Isla de Cies liggen en tegen de middag naar Bayonne vertrekken. Dit lijkt goed op mijn plannen en ik stuur een berichtje terug dat ik er aan kom.

Isla de Cies. Een leuk weerzien. Ik ga even langszij liggen en even later vertrekken we naar Bayonne.  EXEO neemt de lange weg via de Noord kardinale boei,, Billy kan het weer niet laten en neemt de binnenpas via de rotseen. Alles is uitstekend beboeid dus absoluut geen gevaar.


Bayonne is een mooi stadje . We gaan voor 2 dagen de marina in.  Het is hier een stuk toeristische dan de vorige plaatsen, het toerisme komt niet van de zeilers want die zijn er nog steeds niet in grote getallen. Wat Fransen, hier en daar een Engelsman en een Belg, geen Nederlanders.

We doen boodschappen in de Froiz, eten een ijsje op een terras, doen een bedevaart naar het Mariabeeld dat uitkijkt over de stad, ik weet niet of het in mijn geval nog iets zal uithalen,waar je een mooi uitzicht hebt over het fort en de haven.

Een replica van de Pinta, de boot waarmee Columbus Amerika ontdekte, is te bezichtigen in de haven. Met deze boot  hebben een paar moedige zeevaarders een paar jaar geleden dezelfde tocht gemaakt..... makkelijk was het allerminst ondanks onze moderne technologie.


de laatste dag in Spanje gaan we voor anker. Ik tank diesel om 0800h s morgens....doe nog wat boodschappen en volg Exeo naar de ankerplaats. Mijn tanks waren terug bijna helemaal leeg.... jongens toch, ik heb al een en ander afgemoteurd op deze reis..

De volgende morgen vertrekken we naar Porgtugal. Ik leg alvast mijn Portugese gastenvlag klaar. Plan is naar Povoa de Varzim te zeilen en van daaruit Porto en Viano de Castelo te bezoeken.

We maken er naar goede gewoonte een wedstrijdje van. Het eerste stuk gaat op motor en we blijven op gelijke hoogte. Als er een licht briesje opsteekt wordt op Billy het geheime wapen, de grote genua gehesen. Exeo antwoordt met de blauwe halfwinder. Billy is vlugger en het duurt nog tot 5 mijl voor Povoa , als de wind iets toeneemt, vooraleer de grotere boot begint in te lopen. Billy vaart toch nog als eerste de bekende haven binnen. Veel is er niet veranderd. Dit was het eindpunt van mijn reis in 2009.

Portugal, ik ben er (terug).

Week 7 ria de Aroussa

Zevende week, ik kom zowat in vakantiestemming, wat eigenlijk wil zeggen dat ik steeds later opsta. Het draait regelmatig nu toch zowat rond 0900h. Caroline is al een paar jaar onderweg en zij heeft die eigenschap tot een kunstvorm verheven , wat wil zeggen dat zij meestal niet voor de middag tot de levenden terugkeert. 
Het compromis leidt er toe dat we 's anderendaags toch tegen 1030h onderweg zijn voor een rondje ria met bestemming isla de Aroussa, een aardig stadje met een van rotsen verheven haventje waar we dan ook wijselijk aan een mooringboei vastmaken.  Met klein billy'tje gaan we naar de kant en lopen zeker 200m naar het dichtbijgelegen cafeetje. Er heerst een gezellige drukte. Caroline trakteert met een lekkere kaas en jamonschotel met een ijsje toe..... en de nodige "estrella galicias" uiteraard.. We zijn toch Belgen, niet?







Na een paar dagen ankeren lijkt het ons gepast eens een Marina op te zoeken. Een doucheke zou welgekomen zijn en ons beider watertanks lijken tot op een bedenkelijk peil gezakt te zijn. Ook de provisiekast zou geen volledige muizenfamilie eten kunnen geven. Bovendien wil Caroline een bezoekje brengen aan Compostella. Dit lijkt me wel een goed idee. Een paar kaarsjes branden zouden ter penitentie van mijn vele zonden ook geen overbodige luxe zijn.

Ons avondlijke bezoek aan de clubbar zorgt er echter voor dat we de volgende morgen alle twee ieteke later onze neus terug buiten steken....... Ik vrees dat Compostellakaarsen voor ons verloren geld zijn.

Niks Compostella dus... Het is te warm. Na mijn zesde douche op het ponton met de waterslang , gaan we boodschappen doen.  We lopen iets verder dan voorzien en komen zwaarbeladen en zwetend terug bij ons bootjes. Allez, nog een doucheke.

Even later krijg ik een bericht van Jean Luc dat hij met Mariehain 3 de ria de Arousa binnenloopt. Zij gaan voor anker nabij Cabo Cruz en we spreken af ook daarheen te gaan
Prompt worden we uitgenodigd en hebben terug een gezellige avond.