Porto Santo, het veiligste eiland op de Atlantische oceaan

 Ik ben hier, op Porto Santo sinds  12 oktober. Het lijkt van gisteren, toch is het reeds ruim 14 dagen geleden dat het anker van Billy hier de bodem inging. Sindsdien is er niet veel gebeurd behalve dat we een plaatsje in de marina bemachtigd hebben, hier zowat alle zeilers  kennen en moeite moeten doen niet elke dag op een BBQ, etentje of aperogebeuren uitgenodigd te worden....

Niet dat we dit soort uitnodigingen niet fijn vinden, maar het drankgebruik..... kan wel eens leiden tot het zich iets minder vitaal voelen 's anderendaags.

Er is de Deense boot met Michael en Anne. Michael wil met alle geweld Frans leren. In een opwelling heb ik toegegeven deze zware taak op mij te nemen, iets wat met argusogen gevolgd wordt vanop mijn beide buurboten. Dit zijn "echte"Fransen ! Het moet toch zijn dat het niveau van het lespakket op een enigszins aanvaardbaar niveau ligt want af en toe hoor ik prijzend gemonkel uit hun richting komen..... of is dit iets wat ik mij voorstel ?.  Michael heeft vooral moeilijkheden met de "prononciation" wat mij naar een ietwat onorthodox hulpmiddel doet grijpen, ik leer hem het lied van Bourvil " Salade de fruits, Jolie Jolie Jolie tot vervelens toe, tot zijn uitspraak beter wordt... het schijnt dat Anne na de eerste les met barstende hoofdpijn naar bed gegaan is....

Er is uiteraard ook mijn Buddyboot Hiawatha met aan boord nog steeds kapitein Caroline en "first mate" Nicolas. Nicolas is er ongetwijfeld de oorzaak van dat wij ons de dag volgend op een zeer wel gesmaakte BBQ  toch ietwat minder goed voelen. De Sangria op dit evenement geschonken, nogtans voorzien van rijkelijk exotisch fruit werd door Nicolas als een beetje flauw in de "achterste smaakpapillen" bevonden en persoonlijk vakkundig "aangelengd" met de zeer zacht op de tong aanvoelende Rum van het eiland Madeira.  Het mengsel had op alle deelnemende zeilers zowat hetzelfde effect als vuurwater moet gehad hebben op de indianen in Noord Amerika ten tijde van de verovering van het wilde Westen.... gelukkig bracht een regenbui op het einde van de avond toch enig soelaas of er zouden misschien wel doden gevallen zijn. Ook deze BBQ werd als zeer geslaagd gecatalogiseerd. 

De dag dat Nicolas terug naar Noorwegen vertrok slaakte menig lever opgelucht een zucht. Eilaas ging het feestjes houden onverminderd verder... na een dag of wat geheelonthouding.

Marie, mijn Franse buurvrouw (foto) op Wapi, die eigenlijk in Lissabon geboren is, met haar ouders naar Frankrijk verhuisd en ook perfect Portugees spreekt, organiseert op maandagmiddag een etentje in de club voor al wie wil komen. We zijn met 20 zeilers, allerhande nationaliteiten en genieten van een typisch Portugees gerecht. Gezouten en gedroogde baccalow wordt een nachtje ontzout en met patatjes, uien en look, bestrooid met wat geraspte kaas, in de oven gegrilld. Opgediend met een slaatje. Als toetje, flan met passievrucht. Heerlijk en aan een democratische prijs van 7 euro is er niemand die klaagt.  

Ik hou aan een overwegend Franse tafel de Belgische driekleur staande met mijn verklaring over een op til zijnde coup die Belgie terug één (afgeslankte) regering zou moeten geven en alle extreem rechts gespuis de laan zou uitsturen......wat er mss zou kunnen toe leiden dat er eindelijk zou kunnen bestuurd worden in plaats van dit eindeloos nergens toe dienend ge-emmer tussen beide groepen "communautaire excellenties".....wishfull thinking van mijn kant spijtig genoeg....  dit alles terzijde... geen politiek op deze blog Dekeyser

Ik ga een eerste dagje zeilen met Caroline op Billy, kwestie om mijn mogelijke first mate voor de trip naar de Azoren volgend jaar al wat te doen wennen aan de geplogendheden op mijn bootje.  Ze lijkt het wel leuk te vinden (zie foto) aan haar stralende glimlach te zien. Billy is ook in zijn nopjes met de vrouwelijke aanpak.

Een dag of twee later doen we het nog eens over met een gemengde Belgisch-Deense bemanning. Tijdens het spinnakeren wordt, naar Deense gewoonte (??) zelfs "spinnaker bier" gedegusteerd.  Bemerk ook de uiterst geconcentreerde blik van zowel stuurvrouw als leischoottrimster ! Eén hand voor de boot, één  hand voor het bier.

We gaan ook nog even net voor de havenmuur voor anker, deels om mijn nieuwe ankerwieltje en setup uit te proberen, maar vooral om te zwemmen. 's Anderendaags horen we dat op deze eigenste plaats een hamerhaai zou gesignaleerd zijn.... ' t zou echter slechts om een klein exemplaar van enkele meters gaan....

O ja, ik ga met mijn Belgische compaan een dagje eilandcross doen. Hiervoor huren we ons beiden een scooter. Mooi hoor hier.

Zo wordt het ongemerkt november...ik ben hier dus al drie weken. Mijn was gaat nog maar eens de machine in en er wordt al eens op de weerkaarten gekeken naar een venster voor de volgende oversteek naar madeira, islas desertas, islas Salvagem en zelfs de Canaries... als het een beetje meezit vier ik mijn verjaardag, kerst en Nieuwjaar in Gran Canarie....  Olé !  Spanje terug tenzij Covid spelbreker speelt.

Bye

A glass of Madeira my dear?

 

De laatste week voor het vertrek komt Serge, de vader van Caroline op bezoek, helemaal vanuit Belgie hierheen gereden met de Camionette. De weerzin voor vliegreizen zit blijkbaar in de familie. 

We "trekken" Caroline, als lichtste onder ons, nog even de mast van Billy  in om de katrol van de code 0 terug te bevestigen. Serge houdt zijn hart vast als hij zijn dochter 13 m hoog ziet hangen.

Billy is er klaar voor. Hiawatha ook. Nicolas gaat met Caroline mee. Ik ben solo. Madeira, here we come. Nu nog een goed weervenster afwachten....

Op donderdagnamiddag 8 oktober is het eindelijk zo ver. Iedereen en alles is klaar. We verlaten de jachthaven van Lagos rond 17:00h, gaan nog even tanken. We betalen onze (gepeperde) rekening en blijven  voor de nacht aan het receptieponton liggen.... we betalen deze extra nacht niet. 'Is al wel geweest. Om 18:00h is iedereen hier toch weg.

Nicolas bestelt voor ons allen een afhaalmaaltijden in een Vietnamees restaurant in de stad. Je kunt de besteller met zijn fiets doorheen Lagos zien rijden op je schermpje. Een kwartiertje later kunnen we eten. Geen idee wat het is maar t is warm en lekker, met veel groenten en kruiden.... en verpakking... soit.

Om 7 uur 's morgens is iedereen wakker. Ontbijt op Hiawatha, dank je Serge, en we zijn Skippy. Er is geen wind maar die komt wel. Koers 240 recht naar Madeira...500 miles

Hierboven een fotootje van mijn voorraden.... honger zal ik niet hebben onderweg.

Nu het nog kalm is, worden op Billy bouletten gebakken. Een pot met verse groenten, ajuin, look, pepers, een paar tomaten en de bouletjes erbij. Genoeg voor een paar maaltijden, een keer met pasta, een keer met rijst, patatjes.....Een uurtje later is alles klaar, de wind komt er ook bij en neemt steeds toe. De pot met bouletten zal de eerste 3 dagen niet aangeraakt worden....

Tegen de middag mag de motor uit, 's avonds waait het 20 knopen, achterlijk. Ik heb drie reven in mijn grootzeil en de fok. De Navik stuurt, de twee boten blijven min of meer samen. Tegen de morgen zijn we elkaar toch kwijt maar via de Vhf geef ik even mijn positie door. Even later zijn we terug samen. Caroline en Nicolas lopen een drie uur wacht systeem en doen zodoende toch een oogje dicht. Op Billy lig ik in mijn kooi naar de wind en golven te luisteren en slaap niet. Om de dertig minuten sta ik even op, check even buiten, zoek eventuele Ais signalen van andere schepen, verifieer de koers en zoek het toplicht van mijn buddy boot....´

Als de wind 's anderendaags wat meer achterlijk inkomt, kan ik op Billy redelijk goed koers houden. Op Hiawatha lukt dit minder goed met hun grote genua. Zij besluiten het grootzeil te strijken en enkel op Genua verder te gaan. Op Billy wordt een antwoord gezocht door een reefje uit het grootzeil te halen en de fok te laten zakken om dezelfde snelheid te behouden als Hiawatha.

De golven zijn groot, toch zo’n 3 meter of meer soms schat ik. De kleur van het water van een mooiste, mooiste blauw. We gaan onze 2e nacht in. De maan komt pas om 04:00h uur op. De sterren flonkerende en zijn gewoon prachtig. Billy trekt een fluorescerende spoor doorheen de oceaan. Brekende golven alom. Ik steek uit oogzorg toch maar het paneel die de kuip afsluit op zijn plaats. Het schuifluik gaat ook dicht. Ik ben bij momenten wat ongerust dat er een golf in de kuip binnenkomt. Een tweede nacht zonder slaap. Een groot containerschip wordt even opgeroepen en verandert koers om ons te ontwijken... "Thank you sir".

Tegen de morgen, het is nog donker hoor ik een klap. Het moet zijn dat ik toch in slaap gevallen ben want ik zit even verdwaasd recht.  Ik ga naar buiten en de boot ligt bijgedraaid over stuurboord... gegijpt dus, dat was die knal.  Het Navik roerblad hangt aan één kant maar stuurt de boot niet.  Ik ben volledig mijn oriëntatie kwijt tot ik in de verte het toplicht van Hiawatha zie. Ik probeer de boot terug op koers te krijgen doch dit lukt aanvankelijk niet. Mijn maag krimpt ineen. Ik ben toch mijn roer niet kwijt?  Nee, gelukkig niet. Ik schakel over op elektrische autopilot en even later liggen we terug op koers. Even een lamp halen en al vrij snel heb ik door wat er gebeurd is. Een van de  koppelstukjes tussen de vaan en roer is gebroken. Ik heb nog enkele koppelstukken in reserve, weet zelfs waar ze liggen en nog geen 10 minuten later stuurt mr Navik er weer lustig op los..... oef, stel je voor dat je hier, op meer dan 200 mijl van het dichtsbijgelegen land je roer verliest of zelfs als solozeiler onafgebroken aan het roer moet zitten omdat je zelfstuurinrichting het begeven heeft.!

Op dag drie neemt de wind wat af en de verleiding is groot terug wat zeil bij te zetten. We liggen zeer dicht bij elkaar en ik besluit mijn rif er terug in te steken, mijn fok te hijsen en op de boom te zetten. Dit is een prachtige zeilvoering die zich direct vertaalt in extra snelheid. Dit is ook niet goed natuurlijk. Ik ga een stuk sneller dan mijn buddy boat. Ik vier de fokkeschoot en leg een lange lijn uit om af te remmen. Zo gaan we terug dezelfde snelheid. Zot toch he?

De derde nacht durf ik het toch aan wat spaghetti te koken. De helft ervan verdwijnt in mijn buik, de andere helft is voor de visjes. Ik heb gewoon geen honger.

Dag 4... nog 60 mijl naar Ponto Santo, een eilandje vóór Madeira. Op de foto  hierboven tegen de avond: "Land Ahoy"..... Toch duurt het nog tot tegen 22:00h voor we het kleine haventje binnenvaren. Het anker gaat omlaag, de gele quarantaine vlag omhoog. We mogen niet van de boot af tot we negatief getest zijn op Covid 19....

De volgende dag wakker worden op een plaats die je nooit vooraf zag is een beetje onwerkelijk. Naakte rotsen,  mooi blauw water. Michael van de Deense boot maakt mij er attent op dat ik voorbij de gele boeien lig die de draaicirkel voor de Ferry markeren. Anker op dus, wat met 30 meter ketting niet meevalt. Ik heb geen ankerwinch.  Tweede keer ankeren komt er ook nog van omdat ik te dicht bij een Fransman lig die dit niet plezant vindt.

We maken een afspraak met de dames van de Marina voor een Covid test de volgende dag. Deze test is verplicht wil je op de eilanden aan land gaan.  Ik haal wat slaap in. 

De volgende dag worden we op ponton B opgehaald en naar een lokaaltje gebracht waar een verpleegster ons opwacht, volledig in beschermende kledij. Twee lange staafjes worden respectievelijk diep in het linker en rechter neusgat gebracht. Een lang wattenstaafje gaat ook nog eens diep je keelgat in. Alles wordt netjes in een recipientje gebracht met je naam erop. Pijnlijk?  Nee maar echt aangenaam is het toch niet.

12 uur later worden we per mail op de hoogte gebracht van het resultaat. Covid negatief, en we mogen het eiland op.