Er is de Fransman Bernard naast me die me op een avond uitnodigt voor het avondmaal. Zijn levensverhaal gaat niet over rozen, getrouwd met een vrouw die blind is maar hem toch ieder jaar zijn uitlaatklep gunt om met zijn boot te gaan varen. Vertrokken uit La Rochelle met bestemming Bayonne, en hier in Camariñas al een week aan het wachten op een zuidelijke wind die hem terug rond Finisterre wil brengen op zijn terugtocht
Er is een vriendelijk Belgisch koppel op een mooie tweemaster (weeral eentje... maakt mij fier Belg te zijn, zijn we dan toch een natie van zeevaarders?) met bestemming de Caraiben.
En dan natuurlijk Eveline en Pierre die mij zowat adopteren en met wie ik zowel hier als in de volgende ria al buddyboatend een tijdje optrek.
De club van Camariñas doet er alles aan het zijn gasten aangenaam te maken. De Marinero, nog steeds dezelfde als tien jaar geleden, uiterst vriendelijk doch enkel Spaans sprekend, doet zijn uiterste best het ons naar de zin te maken. Dat hij de Duitse gastenvlag per abuis als de Belgische omhoogtrekt wordt hem vergeven, vooral omdat hij dit de volgende dag op mijn aandringen zonder verpinken rechtzet.
Het restaurant van de club maakt ons het leven zeer aangenaam door ons de meest exquise gerechten te serveren en dit tegen een prijs die als zeer democratisch mag benoemd worden, en dit met een kwaliteit om U tegen te zeggen.
En verder zijn er tijdens ons verblijf ook de visserijfeesten, met de nodige ontploffingen van kiloos voetzoekers, eerst dachten we dat dit te maken had met een methode om de meeuwenpopulatie op afstand te houden, maar nee, het is een soort Spaanse uiting van feestvreugde, iets wat bij ons als nuchtere westerling van meer Noorderlijke streken meer als storend lawaai overkomt.
Soit, ook de ochtendlijke opkomsten van tientallen doedelzakbands worden iets minder gesmaakt, maar het voegt onomstotelijk sfeer toe aan de feestvreugde. Als in de late namiddag plots de volledige vissersvloot in Oostelijke richting verdwijnt onder geknal en sirenegeloei wordt ons door het bevallige meisje van de bar, Maria, de legende uitgelegd die zijn oorsprong vindt in een 500 jaar oude vete tussen Camariñas en het iets verder gelegen Muxia. De geschiedenis wil dat de vissers van beide plaatsjes in onderlinge onenigheid liggend, afwisselende strooptochten organiseerden en en passant alle vrouwen van het andere dorp verkrachtten, zodat het nooit duidelijk werd wie de vader was van sommige kinderen die negen maanden later het levenslicht zagen.
Even later komt inderdaad de vissersvloot van Muxia voor de kaai evenveel als nog niet meer misbaar maken als hun lokale tegengangers. Gelukkig zonder meer.... 😊.... of zou dit toch met de hedendaagse Covid beperkingen te maken hebben?
De harde wind in de ria neemt niet af. Als na enige dagen toch een gaatje komt in het natuurgeweld, besluiten zowel de bemanning van Exeo als Billy, de trossen te lossen en Finisterre te ronden met bestemming de verder zuidelijk gelegen ria de Muros. Een nieuw avontuur wacht ons op....
Ik vertrek traditiegetrouw als eerste, Exeo met Eveline en Pierre wachten nog even. Het weerbericht lijkt niet te kloppen. Ik krijg Westenwind om uit de Ria te varen. Even later op zee herstelt de Noordoost zich toch en neemt wat toe. Met het vooruitzicht van Finistere ben ik toch wat voorzichtig en laat de grote Genua in zijn zak zitten en kies voor de gewone fok, uitgeboomd. We lopen 5 a 5.5 kts. Ik ben tevreden. Na een paar uurtjes ronden we Finistere.
Een plengoffer voor Neptunus lijkt me wel op zijn plaats. Een scheutje rum voor onze veilige doortocht. Bijgelovig, nee hoor maar toch... Neptunus en zijn gevolg zijn er niet om mee te lachen....😊😊
Even voorbij Finistere zijn een paar mooie diepliggende baaitjes en even lonkt de verleiding hier binnen te gaan en te ankeren.... Het weerbericht voor morgen geeft te rug harde noordoostenwind dus gaan we toch maar door.
Ik krijg een telefoontje van Sigrid dat ze in La Corina zijn en het wel zien zitten deze avond in Muros een etentje met mij te plannen. Tegen 1800h zijn ze er...
Het is 1500h, nog 15 mille to go.... dat moet lukken.... tenminste als de wind blijft meewerken. Niet dus, de windmeter geeft 5, 4, 3 knopen aan, de snelheid zakt naar 4, 3, 2 kts. Motor dus maar. Ik geniet van het uitzicht. De ria van Muros opent zich, ik stuur 90 graden op en krijg terug wat wind om de laatste mijltjes af te leggen.
Het is toch nog 1800h als ik mijn anker uitsmijt. De vrienden zijn ook wat verlaat en ik kan in alle rust nog het bijbootje opblazen en de boot wat opruimen. Het is warm hier. Zeker 5 graden warmer dan in Camariños.
Ik zit al vlug op een terrasje waar ook even later de volledige familie arriveert. Het wordt een gezellige avond met lekker eten, allerlei zeevruchten ende nodige drank. Op het einde van de avond, met een zekere hilariteit wordt ik begeleid naar de helling waar mijn bijbootje op mij ligt te wachten.
Ik ben er zeker van dat het hele gezelschap op een misstap van mij zit te wachten om mij in het water te zien belanden. Dit wordt hen uiteraard niet gegund en na een laatste afscheidszwaai verdwijn ik naar mijn bunk......
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten