Wat gaat de tijd vlug. Vanmiddag zijn we aangekomen in wat zowat volgens mij het mooiste plaatsje van Zuid Engeland moet zijn, Lulworth Cove, maar daarover later meer.
Eerst de rest van het verslag van onze bustrip vanuit Newhaven naar Brighton: Tegen elf uur zijn we zowat klaar met douchen en wat tudderutten. Enkele honderden meters van de jachtclub ligt de bushalte. We hebben chance, de bus is er binnen de minuut. Hij zit al redelijk vol met Engelse beauty’s van om en bij de veertien jaar die om ik weet niet welke duistere reden allen naar Brighton moeten.
Ook hier in good old England hebben ze blijkbaar een serieus fileprobleem want de rit duurt minstens een uur voor een schamele 8 km. Aanschuiven, aanschuiven. Voor ons niet erg want we nemen de kustweg en zien dat de aangekondigde harde wind er inderdaad is. Schuimkopjes a volonté. Gelukkig zitten we niet op zee.
Ter hoogte van de alom bekende Brighton pier stappen we uit en worden direct ondergedompeld in wat zowat het toppunt van "British stupidity" moet genoemd worden. De ganse pier is één goktent, aangevuld met overjaarse en dure kermisattracties. Hier waart de crème de la crème van de Engelse jeugd, inclusief onze charmante busmeisjes dus op een woensdagnamiddag rond. Engelse families met kinderen staan aan te schuiven aan een fish en chips tent. Ook wij kunnen het niet laten dit hoogtepunt van Engelse kookkunst te proberen. In de gietende regen staan we onder een paraplu met onze Fish&Chips bag zout uit een verstopt zoutvaatje te schudden in een poging om het vettig goedje toch nog wat smaak te geven. ’t Is dat ik zowat scheel van de honger ben en uit respect voor het mager visje dat schuilgaat onder de dikke rou-laag want anders zou heel het zooitje ongetwijfeld direct de vuilbak ingekieperd worden. Man, man, man !
Een bezoekje aan een oud visserijmuseum brengt ons terug op de maritieme toer. Even later draaien we een winkelstraatje in waar een aantal tweedehands boekenzaken mijn kompaan Dirk mateloos in vervoering brengen. Ik moet toegeven, het is beter dan buiten want de regen en de wind trekken nu toch serieus aan. Nog een flauw Engels biertje en het bezoek aan een internetcafé later, is het terug tijd voor “busje komt zo”.
Donderdag 29 Mei:
08:00h. De wind is geluwd en een vlakke zee en een waterzonnetje lachen ons toe. Er is zowaar toch nog wat wind overgebleven van gisteren en onder vol grootzeil en Grote Genua (halfwinder) vliegen we er met een snelheid van zeker 3,5 kts vandoor. Lang duurt de pret echter niet en als de snelheid onder de 2 kts valt moet de motor er toch bij. Shit !
We moeten nog wachten tot de ingang van de Solent op wind. Wind en regen komen samen in grote hoeveelheden opzetten. De grote Genua moet er als eerste af. Momenteel komt er geen vervanger want het giet ! Door de achterlijke wind moet de kajuit ook regelmatig gedweild worden.
Een buiskap zou in deze omstandigheden ook niet geholpen hebben. Even later neemt de wind verder toe en bij 18 a 20 kts achterlijke wind besluiten we maar een reefje te steken. Het sturen wordt wat moeilijk.
Een uurtje later, als we tussen de twee forten die de ingang van de Solent markeren doorvaren wordt het terug wat rustiger. Ons eerste doel Cowes wordt voorbijgevaren maar in Yarmouth besluiten we er toch mee te stoppen, temeer dat de wind terug volledig wegvalt. Het is negen uur en we leggen aan op een meerboei waarop vermeld staat: “No mooring, Keep off”. Wij begrijpen er uiteraard niets van; ons Engels is ook niet meer wat het geweest is. We maken vast. De stroom voor de volgende dag wordt uitgezet. Om 07:00h zijn we weg.
Vrijdag 30 mei
Dirk verroert niet als ik om 07:00h opsta (het is geen vroeg manneke) en demonstratief wat lawaai op het voordek maak. Het grootzeil wordt klaargemaakt en ook de Grote (Genua) wordt gehesen. Dirk heeft vannacht een gevecht geleverd met de meerboei die om de haverklap tegen de romp tikte. Is wel tot 3 keer toe op het voordek geweest om de baloorigaard tot beter gedrag te dwingen. Tevergeefs.
Eerst de rest van het verslag van onze bustrip vanuit Newhaven naar Brighton: Tegen elf uur zijn we zowat klaar met douchen en wat tudderutten. Enkele honderden meters van de jachtclub ligt de bushalte. We hebben chance, de bus is er binnen de minuut. Hij zit al redelijk vol met Engelse beauty’s van om en bij de veertien jaar die om ik weet niet welke duistere reden allen naar Brighton moeten.
Ook hier in good old England hebben ze blijkbaar een serieus fileprobleem want de rit duurt minstens een uur voor een schamele 8 km. Aanschuiven, aanschuiven. Voor ons niet erg want we nemen de kustweg en zien dat de aangekondigde harde wind er inderdaad is. Schuimkopjes a volonté. Gelukkig zitten we niet op zee.
Ter hoogte van de alom bekende Brighton pier stappen we uit en worden direct ondergedompeld in wat zowat het toppunt van "British stupidity" moet genoemd worden. De ganse pier is één goktent, aangevuld met overjaarse en dure kermisattracties. Hier waart de crème de la crème van de Engelse jeugd, inclusief onze charmante busmeisjes dus op een woensdagnamiddag rond. Engelse families met kinderen staan aan te schuiven aan een fish en chips tent. Ook wij kunnen het niet laten dit hoogtepunt van Engelse kookkunst te proberen. In de gietende regen staan we onder een paraplu met onze Fish&Chips bag zout uit een verstopt zoutvaatje te schudden in een poging om het vettig goedje toch nog wat smaak te geven. ’t Is dat ik zowat scheel van de honger ben en uit respect voor het mager visje dat schuilgaat onder de dikke rou-laag want anders zou heel het zooitje ongetwijfeld direct de vuilbak ingekieperd worden. Man, man, man !
Een bezoekje aan een oud visserijmuseum brengt ons terug op de maritieme toer. Even later draaien we een winkelstraatje in waar een aantal tweedehands boekenzaken mijn kompaan Dirk mateloos in vervoering brengen. Ik moet toegeven, het is beter dan buiten want de regen en de wind trekken nu toch serieus aan. Nog een flauw Engels biertje en het bezoek aan een internetcafé later, is het terug tijd voor “busje komt zo”.
Donderdag 29 Mei:
08:00h. De wind is geluwd en een vlakke zee en een waterzonnetje lachen ons toe. Er is zowaar toch nog wat wind overgebleven van gisteren en onder vol grootzeil en Grote Genua (halfwinder) vliegen we er met een snelheid van zeker 3,5 kts vandoor. Lang duurt de pret echter niet en als de snelheid onder de 2 kts valt moet de motor er toch bij. Shit !
We moeten nog wachten tot de ingang van de Solent op wind. Wind en regen komen samen in grote hoeveelheden opzetten. De grote Genua moet er als eerste af. Momenteel komt er geen vervanger want het giet ! Door de achterlijke wind moet de kajuit ook regelmatig gedweild worden.
Een buiskap zou in deze omstandigheden ook niet geholpen hebben. Even later neemt de wind verder toe en bij 18 a 20 kts achterlijke wind besluiten we maar een reefje te steken. Het sturen wordt wat moeilijk.Een uurtje later, als we tussen de twee forten die de ingang van de Solent markeren doorvaren wordt het terug wat rustiger. Ons eerste doel Cowes wordt voorbijgevaren maar in Yarmouth besluiten we er toch mee te stoppen, temeer dat de wind terug volledig wegvalt. Het is negen uur en we leggen aan op een meerboei waarop vermeld staat: “No mooring, Keep off”. Wij begrijpen er uiteraard niets van; ons Engels is ook niet meer wat het geweest is. We maken vast. De stroom voor de volgende dag wordt uitgezet. Om 07:00h zijn we weg.
Vrijdag 30 mei
Dirk verroert niet als ik om 07:00h opsta (het is geen vroeg manneke) en demonstratief wat lawaai op het voordek maak. Het grootzeil wordt klaargemaakt en ook de Grote (Genua) wordt gehesen. Dirk heeft vannacht een gevecht geleverd met de meerboei die om de haverklap tegen de romp tikte. Is wel tot 3 keer toe op het voordek geweest om de baloorigaard tot beter gedrag te dwingen. Tevergeefs.
Een kwartier later komt er dan toch wat leven in mijn maat en tegen 07:30 verlaten we als dieven in de nacht onze gratis ligplaats. We glijden even later de Solent terug uit.
De Needles links latend worden we voortdurend aan beide zijden voorbijgestoken door motorgeweld. Waarom dit soort mensen een zeilboort kopen is mij niet duidelijk. Wij lopen 4 knopen onder zeil, zij 6 of iets meer onder moteur. Na een viertal uren volharden in de boosheid gaat ook bij ons het pruttelke aan als de snelheid door gebrek aan wind onder de twee knopen duikt.
Na Albins Head kruipen we onder de kust om de tegenstroom te vermijden en tuffen tegen tweeën
Lulworth Cove binnen. Een nauwe doorgang tussen de rotsen brengt ons binnen in een sprookjesachtige als door een meteoorinslag (?) gevormde inham.Naast een tiental andere zeilboten werpen we ons anker uit. We eten een boterhammetje buiten in de zon aan onze door Johan gemaakte nieuwe tafel. Even later blazen we onze bijboot op en roeien naar de kant. Een wandeling boven de Cove levert een aantal schitterende foto’s op.
Morgen komt de aflossing van de wacht in Weymouth (nog 10 mijl). Dirk gaat dan naar huis. ( de rum is bijna op) en Johan komt hem vervangen .
Wordt vervolgd ….
Jean en Dirk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten